Amerykańska aktorka Laura Bacall jest nazywana jedną z najjaśniejszych gwiazd filmowych w historii USA. Jej najbardziej znane prace to role w filmach Morderstwo w Orient Expressie, Jak poślubić milionera, Dogville.
Prawdziwe imię słynnego wykonawcy to Betty Joan Persky. Urodziła się w 1924 roku 16 września w nowojorskim Bronksie.
Czas wybrać ścieżkę
Przyszła gwiazda stała się jedynym dzieckiem Natalie i Williama Persky. Rodzice rozstali się, gdy ich córka miała pięć lat. Bracia matki, którzy uwielbiali swoją jedyną siostrzenicę, zatroszczyli się o materialny dobrobyt dziewczynki.
Betty otrzymała doskonałe wykształcenie w zamkniętej szkole dla dziewcząt. Następnie uczęszczała do Julia Richman High School na Manhattanie. W 1941 roku, po ukończeniu studiów, siedemnastoletnia absolwentka z panieńskiego nazwiska matki została Bacall.
Z nowym imieniem dziewczyna wstąpiła do Akademii Sztuki Dramatycznej. W tym samym czasie rozpoczęła się praca w niepełnym wymiarze godzin jako fotomodelka. Aspirująca celebrytka po raz pierwszy pojawiła się na okładce Harper's Bazaar w 1943 roku.
Reżyser i producent Howard Hawks zwrócił uwagę na dziewiętnastoletnią debiutantkę. Pracował nad obrazem z Humphreyem Bogartem „Mieć albo nie mieć”. Reżyser Hollywood nakazał zebrać informacje o dziewczynie z okładki.
Ale sekretarz natychmiast wysłał Betty zaproszenie na przesłuchanie. Początkujący wykonawca przyjął ofertę bez wahania. Hawkes również natychmiast podpisał z nią siedmioletni kontrakt po pierwszym wywiadzie.
Producent osobiście zajął się budowaniem kariery przyszłej celebrytki. Przede wszystkim zalecił jej zmianę imienia. Betty zmieniła się w Lauren Bacall.
Została zatwierdzona do głównej roli w filmie. Reżyser zaangażował się także w inscenizację głosu aspirującej aktorki. Ani lekki nos, ani wysoki wzrost mu nie odpowiadały. Nauczycielka osiągnęła lekką chrypkę i zniżył głos. Następnie krytycy nazwali tę barwę „aksamitnym warczeniem” i „ochrypłym mruczeniem”.
Kariera artystyczna
Bardzo wysoka jak na aktorki po czterdziestce, wzrost i zmysłowy głos sprawiły, że Lauren wyróżniała się spośród gwiazd Hollywood. Charakterystycznym elementem stało się również spojrzenie gwiazdy.
Dziewczyna, która przesadziła w testach fotograficznych, wyzywająco spojrzała na aparat, przyciskając brodę do piersi. Hawkes był zachwycony tym efektem. Chciał nawet opatentować takie „know-how”, przypisując je podopiecznemu.
Po debiucie rozpoczęli zakrojoną na szeroką skalę kampanię reklamową. Rezultatem była sława, która przyszła do Lauren. Kolejnym krokiem był udział w 1945 roku w "Tajnym agencie".
Nieudany film prawie zrujnował karierę, która rozpoczęła się tak pomyślnie. Kolejny projekt Hawkesa w 1946 roku uratował sytuację. W Deep Sleep Bacall ponownie grał z Bogartem.
Praca spodobała się krytykom. Ogólnie film został zatwierdzony, zapewniając aktorce status „aktorki noir”. Na ekranie Lauren wspaniale przemieniła się w śmiertelną piękność o przeszywającym spojrzeniu i silnym charakterze.
Szefowie Hollywood docenili nowy duet i natychmiast zaczęli kręcić dwa filmy w podobnym gatunku, zapraszając Bacalla i Bogarta do Black Stripe i Key Largo pod koniec lat czterdziestych. Zdając sobie sprawę z pełnej mocy talentu, Lauren zaczęła ostrożniej wybierać propozycje.
Dziewczyna odrzuciła nieciekawe dla niej scenariusze. W tym celu otrzymała tytuł trudnej aktorki, ale ta sytuacja nie wpłynęła na formację wykonawcy.
U szczytu chwały
W latach pięćdziesiątych nie rozwodziła się nad obrazem fatalnego piękna, ale próbowała wybrać zupełnie przeciwny obraz filmowy.
Zagrała u boku Gary'ego Coopera w dramacie Bright Leaf w 1950 roku, z Kirkiem Douglasem i Doris Day w musicalu Trąbka.
Komediowa postać młodego łowcy milionerów Shatzi Page w kultowym filmie z 1953 roku „Jak poślubić milionera” przekształciła się w prawdziwy twórczy przełom.
Marilyn Monroe i Betty Gable pracowały w tej samej witrynie z Lauren. Debiut komediowy zyskał uznanie krytyków. Obraz z 1956 roku „Słowa pisane na wietrze” stał się dziełem przełomowym.
Tym razem Bacall przekształcił cię w melodramatyczną bohaterkę. Od lat sześćdziesiątych aktorka praktycznie nie występowała w filmie, przeszła na scenę teatralną. Broadwayowska sztuka Goodbye Charlie z 1959 roku zadebiutowała z sukcesem.
Do lat siedemdziesiątych Lauren nieustannie grała na scenie. W tym okresie szczególnie godne uwagi były Morderstwo w Orient Expressie i Harper. W 1981 roku aktorka została zaproszona do horroru „The Fan”.
„Recenzje pracy reżyserów” przez krytyków były kontrowersyjne, ale szczególnie zauważono występ Bacalla. Rola została nazwana jej najlepszą od lat czterdziestych.
Nagrody
Dla drugorzędnej bohaterki w melodramacie z 1996 roku „Zwierciadło ma dwie twarze” aktorka po raz pierwszy została nominowana do Oscara. Jednak nagroda trafiła do Juliette Binoche.
Ale Lauren otrzymała „Złoty Glob” z Gildią Aktorów Filmowych Stanów Zjednoczonych już w latach dziewięćdziesiątych. Na początku tysiąclecia słynny artysta grał wybitne role drugoplanowe w Dogville i Birth.
Aktorka wzięła udział w punktacji kilku kreskówek. W jej głosie przemówiła wiedźma i wysoka wiedźma z Spirited Away, Scooby-Doo i Król Goblinów.
Wśród dźwięcznych postaci był także nauczyciel sierocińca w Erneście i Celestine.
Ostatnią rolą Lauren w 2012 roku była bohaterka z "Karmelu" Anna-Maria. Nagrody znalazły wykonawcę już pod koniec kariery.
Zdobyła dwie nagrody Tony Applause i Woman of the Year. Otrzymała dwa Złote Globy. Za wkład w światowe kino Bacall otrzymała Berlinale w 1997 roku i kolejnego Oscara w 2009 roku.
Praca i życie rodzinne
W 1945 roku Lauren została żoną Humphreya Bogarta. Para miała dziecko w 1949 roku. Syn aktorów, Stephen Humphrey, został producentem wiadomości i dokumentalistą.
W 1952 Stephen przyjął swoją siostrę Leslie Howard. Wybrała zawód pielęgniarki i pracowała jako instruktorka jogi.
Lauren i Humphi mieszkali razem przez dwanaście lat. Małżeństwo zakończyło się w 1957 r. śmiercią Bogarta.
Trzy lata później Bacall została żoną Jasona Robardsa.
Wtedy urodził się ich syn Sam. Wybrał także aktorstwo.
Rodzina rozpadła się po ośmiu latach.
W 2014 roku aktorka zmarła, nie dożywając zaledwie miesiąca do lat dziewięćdziesiątych.
