We wszystkich instytucjach edukacyjnych, w których studiuje się nauki przyrodnicze, studenci uczą się mechaniki kwantowej. Kwantowa teoria pola opisuje cechy strukturalne otaczającej nas materii na poziomie cząstek elementarnych - elektronów, protonów, neutronów i innych. Jednym z twórców teorii cząstek falowych jest Erwin Schrödinger, naukowiec z Austrii.
Wychowanie i edukacja
Aby reprezentować procesy i zjawiska, których nie można zobaczyć oczami, osoba potrzebuje specjalnych cech. Niemal wszyscy dotychczas znani fizycy teoretyczni mieli i nadal mają bogatą wyobraźnię. Erwin Schrödinger, słynny i utytułowany naukowiec, sformułował swego rodzaju równanie, które pozwala określić położenie elektronu w określonym momencie czasu. Tylko przy pomocy specjalnych przyrządów i metod można sprawdzić prawdziwość tej formuły.
Biografia Schrödingera jest wyjątkowa, podobnie jak pole zastosowania jego intelektu. Dziecko urodziło się w stolicy Cesarstwa Austro-Węgierskiego. Rodzina zamożnego fabrykanta należała do wyższych sfer, a Erwin od najmłodszych lat był wprowadzony do bogactwa i kultury. Jego ojciec był właścicielem fabryki wyrobów gumowych i wykazywał żywe zainteresowanie działalnością naukową. Dziadek ze strony matki był znanym naukowcem chemicznym i wykładał na Politechnice Wiedeńskiej. Nic dziwnego, że chłopiec, który dorastał w środowisku intelektualnym, rozwinął szeroki wachlarz zainteresowań i zamiłowania do badań.
Do dziesiątego roku życia Erwin kształcił się w domu. A kiedy przyszedł czas na kontakty towarzyskie, został przydzielony do gimnazjum. Była to prestiżowa cesarska instytucja edukacyjna, w której nauczano głównie nauk humanistycznych. Młody Herr Schrödinger uczył się z łatwością, bez większego stresu. W klasie zawsze okazywał się najlepszym uczniem i, całkiem naturalnie, przyzwyczaił się do tego statusu. Babcia nauczyła chłopca do perfekcji w języku angielskim, a nieco później wprowadziła go do teatru klasycznego.
Nauka i życie
Kariera naukowa Erwina Schrödingera rozpoczęła się na drugim roku studiów na Uniwersytecie Wiedeńskim. Na początku XX wieku szybko rozwinęła się nauka o budowie materii. Naukowcy zbliżyli się do odkrycia planetarnego modelu atomu. Temat badań urzekł młodego specjalistę i wyznaczył kierunek jego pracy na wiele lat. W murach uniwersytetu Schrödinger opanował metody fizyki matematycznej i napisał rozprawę na temat wpływu wilgoci na właściwości dielektryków. Wyważone prowadzenie eksperymentów uniemożliwiła pierwsza wojna światowa. Młody naukowiec został wezwany do służby. Na szczęście nie umarł i po zakończeniu działań wojennych wrócił do domu.
Kolejne lata niewiele wniosły do badań naukowych. Jednak młody i obiecujący naukowiec został zauważony w Europie. Erwin Schrödinger był zapraszany na różne stanowiska w prestiżowych ośrodkach. Musiał pracować w Zurychu, Oksfordzie i Dublinie. Za swój wielki wkład w rozwój teorii atomu Schrödinger otrzymał w 1933 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki. W czasie II wojny światowej wybitny naukowiec musiał myśleć bardziej o własnym bezpieczeństwie niż o swojej działalności zawodowej.
Życie osobiste laureata Nagrody Nobla rozwinęło się nieszablonowo. W 1920 roku ożenił się z Annemarie Bertel. Mąż i żona mieszkali razem do końca życia. Bóg nie dał im dzieci. Jednak Erwin miał na boku troje dzieci. Żona często cierpiała na depresję z powodu nadmiernej miłości męża. Fakt ten pośrednio podkreśla wszechstronność zainteresowań Schrödingera.
