Suita to wieloczęściowa kompozycja muzyczna, która składa się z kilku utworów o różnych postaciach i różnych gatunkach i często ma podstawę programową. Są suity taneczne, suity instrumentalne, suity operowe, baletowe itp.
Instrukcje
Krok 1
Suita powstała w okresie renesansu. Początkowo była to nazwa dwuczęściowej sekwencji tańców szybkich i wolnych (pawany i galiardy). Później, pod koniec XVII wieku, ukształtowała się czteroczęściowa struktura suity, składająca się ze stylizowanych, kontrastujących tańców: allemande, chime, saraband i gigi.
Krok 2
W XVIII w. suita zawiera utwory melodyczne, zwane - wyraźnie pod wpływem opery - „arią”. W tym samym czasie suita przenika do baletu - teraz tak nazywa się wielkie taneczne divertissement na koniec drugiego aktu.
Krok 3
Apartament zmienił się dramatycznie w XIX i XX wieku. Staje się programowy, pojawia się w nim jawna lub ukryta fabuła, często zapożyczona z dzieła literackiego. Taka jest na przykład „Szeherezada” N. A. Rimskiego-Korsakowa. Pojawiły się suity „Albumowe” – np. „Album dla młodzieży” R. Schumanna czy „Album utworów dla dzieci” GV Sviridova. Pojawiają się apartamenty ilustrujące dzieła sztuki. Są to na przykład „Obrazki z wystawy” MP Musorgskiego czy liczne „Suites” MK Churlionisa, napisane na podstawie jego własnych obrazów. Suitą staje się wybór najbardziej wyrazistych fragmentów oper, baletów, operetek. To na przykład suita z baletu „Dziadek do orzechów” PI Czajkowskiego czy – już w przemyślanej formie – „Carmen Suite” J. Bizeta – RK Szczedrin. Później pojawiły się suity z muzyki do spektakli teatralnych lub filmów - takie jak suita „Peer Gynt” E. Griega, „The Revizskaya Tale” AG Schnittkego czy suita z muzyki do filmu „Bracia Karamazow” II Schwartza suity w gatunkach muzyki symfonicznej lub wokalno-symfonicznej. Takimi są na przykład „Tańce symfoniczne” S. V. Rachmaninowa czy „Suita na słowa Michała Anioła Buonarottiego” D. D. Szostakowicza.
