Dzik jest bardzo silnym, zwinnym i szybkim zwierzęciem. Polowanie na to zwierzę rozpoczyna się w środku lata, a w okresie jesienno-zimowym przechodzi w polowanie zbiorowe. Kieł dzika jest uważany za godne pozazdroszczenia trofeum dla prawdziwego myśliwego. Więc gdzie jest właściwe strzelanie, aby zabić bestię, a nie przegapić rannego zwierzęcia?
Potężny i imponujący wygląd dużych dzików dał początek wielu opowieściom o agresywności tej bestii i sile rany. Ranny dzik, postawiony w sytuacji patowej, może sprawić myśliwemu wiele kłopotów. A żeby nie stać się ofiarą dzikiej bestii, należy dokładnie wyobrazić sobie miejsca rzezi, w które należy celować. Wtedy kula natychmiast przebije żywotne organy zwierzęcia, co uchroni go przed długimi udrękami, a myśliwego przed długim poszukiwaniem rannego zwierzęcia. Z pewnością każdy z was ma wygląd dzika, nawet jeśli nie jest doświadczony myśliwy. Ciało tego zwierzęcia jest bardzo długie i beczkowate na krótkich nogach, dobrą trzecią część ciała zajmuje głowa. U mężczyzn szczególnie zauważalne jest to, że przednia część ciała jest nieco masywniejsza niż tylna. Masywność dzika wydaje się jeszcze większa ze względu na wysokie włosie w kłębie, jego długość dochodzi niekiedy do dwudziestu centymetrów. W środowisku łowieckim miejscami uboju są te strefy, które przeznaczone są do odstrzału i uderzenia zwierzęcia od pierwszego trafienia. U dzików znajdują się w przedniej części ciała, z wyłączeniem znacznej części rdzenia kręgowego (obszar lędźwiowy i szyjny) oraz mózgu. Jeśli zwierzę stoi bokiem, wyceluj w serce, które znajduje się dwadzieścia centymetrów nad dolną linią tułowia, dokładnie wzdłuż pionu przedniej nogi, staraj się nie strzelać w wątrobę, bo możesz przypadkowo trafić w brzuch (co zdarza się w większości przypadków). Masy jelitowe i żołądkowe zwierzęcia mają nieprzyjemny specyficzny zapach, który przenika znaczną część mięsa. Jednak po zranieniu bestii w wątrobę nie postawisz jej na miejscu, ale pościg też nie potrwa długo. Pod względem śmiertelności strzał w szyję i trafienie w kręgi są bardzo dobre. Prawie pośrodku szyi dzika przechodzi kręgosłup szyjny, zadaniem myśliwego w tym przypadku jest określenie samego środka i ścisłe wejście w niego. Jeśli masz broń precyzyjną lub strzelasz z bliskiej odległości, celuj w mózg. W takim przypadku punkt celowania powinien znajdować się nieco przed uchem, na linii oczu. Jeśli zwierzę znajduje się na polu pszenicy lub w trawie, obszar serca do strzału będzie zamknięty (jak już wspomniano, dzik ma krótkie nogi). W takim przypadku możliwe jest strzelanie w okolicy łopatki z obliczeniem porażki płuca. Jeśli dostanie się do dużego naczynia krwionośnego, małe zwierzę położy się w miejscu, duży dzik może odejść, ale niedaleko. Ranny i rozwścieczony dzik może poruszać się z dużą prędkością na myśliwego. Ponieważ duży i długi pysk zakrywa klatkę piersiową za nią, strefa zabijania jest znacznie zmniejszona, do strzału pozostaje tylko głowa i garb, istnieje szansa na zahaczenie kręgosłupa po strzale. Możesz pozwolić dzikowi zbliżyć się do ciebie i strzelić prawie prosto w czoło, jest to najwygodniejszy cel, ponieważ głowa zwierzęcia jest opuszczona.. Ostrożnie zbliż się do powalonego zwierzęcia. Jeśli uszy dzika są przyciśnięte, oznacza to, że zwierzę jeszcze żyje i może rzucić się na ciebie w dogodnym momencie. Niedopuszczalne jest szukanie rannego zwierzęcia w nocy iw ciemności. Pozwól dzikowi położyć się do rana i dopiero w ciągu dnia rozpocznij poszukiwania z psem. Dzik może chować się w krzakach lub gęstych zaroślach, a jeśli jest siła, nagle rzuci się na odpowiedniego myśliwego, więc bądź bardzo ostrożny.
