Helen Mary Caldicott jest australijską lekarką i autorką książek o obronie jądrowej. Założyła kilka stowarzyszeń zajmujących się przeciwdziałaniem wykorzystywaniu energii jądrowej, użyciu amunicji ze zubożonym uranem, broni jądrowej oraz proliferacji broni jądrowej i wojnie w ogóle.
Stała się bohaterką wielu filmów dokumentalnych, kilka filmów poświęconych było działalności Helen Caldicott.
Biografia
Helen urodziła się 7 sierpnia 1938 roku w Melbourne w Australii. Ojciec jest dyrektorem fabryki, matka projektantką wnętrz.
Uczęszczała do szkoły dla dziewcząt Fintona i prywatnego liceum Balwyn. W wieku 17 lat wstąpiła do Szkoły Medycznej Uniwersytetu Adelajdy. W 1961 zdobyła wykształcenie i została doktorem medycyny.
W 1962 poślubiła Williama Caldicotta, radiologa dziecięcego, który był zaangażowany we wszystkie jej kampanie. Jej rodzina ma troje dzieci: Philipa, Penny i Williama Jr.
W 1966 roku Helen Caldicott przenosi się do Bostonu w stanie Massachusetts, gdzie Helen odbywa trzyletni staż żywieniowy w Harvard Medical School.
W 1969 wróciła do Adelajdy i przejęła oddział nefrologiczny w Queen Elizabeth Hospital.
Na początku lat 70. ukończył roczną rezydencję i dwuletni staż pediatryczny w Szpitalu Dziecięcym w Adelajdzie i uzyskał kwalifikacje pediatry.
Wszystko to pozwala Helen otworzyć pierwszą australijską klinikę mukowiscydozy (mukowiscydozy) w Adelaide Children's Hospital. Klinika ma obecnie najlepsze wskaźniki przeżycia w całej Australii.
W 1977 Caldicott został profesorem pediatrii w Boston Medical Center. Uczyła również pediatrii w Harvard Medical School w latach 1977-1980.
Aktywizm antynuklearny
Zainteresowanie Helen niebezpieczeństwami związanymi z energią jądrową pojawiło się w 1957 roku po przeczytaniu książki o katastrofie nuklearnej w Australii. Na początku lat 70. Caldicott był już popularnym działaczem antynuklearnym w Australii, Nowej Zelandii i Ameryce Północnej.
Pierwszym osiągnięciem Helen było przekonanie australijskiego rządu i konieczności pozwania Francji w związku z jej testami broni jądrowej na Pacyfiku. Do 1972 roku Francja została zmuszona do zakończenia tych testów. Ponadto edukowanie związków zawodowych w Australii o zagrożeniach związanych z wydobyciem uranu doprowadziło do trzyletniego zakazu jego wydobycia i eksportu.
W 1979 roku Helen odwiedziła ZSRR i studiowała dokumenty dotyczące rozmieszczenia amerykańskich pocisków manewrujących, które mogły uderzyć w Moskwę i inne sowieckie miasta zaledwie 3 minuty po ich wystrzeleniu. Po tym Caldicott postanawia porzucić karierę medyczną i poświęcić się zakończeniu nuklearnego wyścigu zbrojeń i rosnącej zależności od energii jądrowej.
W 1980 roku w Stanach Zjednoczonych założyła Stowarzyszenie Kobiet na rzecz Rozbrojenia Nuklearnego, które później zostało przemianowane na Stowarzyszenie Kobiet na rzecz Nowych Kierunków. Ta społeczność pracuje nad zmniejszeniem wydatków rządowych na energię jądrową i broń jądrową oraz przekierowaniem ich do innych programów.
W 1961 roku w Stanach Zjednoczonych powstała organizacja Physicians for Social Responsibility, która praktycznie nie działała do 1978 roku. W 1978 roku Caldicott został jej prezesem, aw ciągu następnych 5 lat zatrudnia ponad 23 000 lekarzy, którzy dobrowolnie rozpoczęli edukowanie społeczeństwa i innych lekarzy na temat zagrożeń zdrowotnych związanych z energią jądrową. Helen próbowała zakładać oddziały tej organizacji lub podobnych organizacji w innych krajach na całym świecie. Następnie działalność tej organizacji, przemianowanej na International Physicians for the Prevention of Nuclear War, otrzymała Pokojową Nagrodę Nobla.
Po oskarżeniu o przywłaszczenie niepotrzebnych uprawnień i korzystanie z ukrytych uprawnień, Helen została zmuszona do opuszczenia organizacji w 1983 roku.
W 1994 roku Caldicott opublikowała swoją nową książkę, Nuclear Madness: What You Can Do, opisującą medyczne konsekwencje wykorzystania energii jądrowej.
W 1995 roku wykładała w Stanach Zjednoczonych dla New School for Social Research na temat polityki globalnej i środowiska oraz założyła STAR. O prawdę o promieniowaniu”.
W 2001 roku opublikowała swoją szóstą książkę, A New Nuclear Danger: The Military-Industrial Complex of George W. Bush. W tym samym roku tworzy Instytut Badań Polityki Jądrowej z siedzibą w Waszyngtonie. Organizacja prowadzi publiczną edukację i kampanie medialne na temat zagrożeń związanych z energią jądrową, bada programy i polityki dotyczące energii i broni, a poprzez publiczne kampanie edukacyjne stara się zakończyć wszelkie zastosowania energii jądrowej. Ten Instytut nazywa się teraz Beyond Nuclear.
W 2008 roku Helen tworzy Fundację Helen Caldicott na rzecz Przyszłości Bez Nuklearnej, która od ponad 4 lat nadaje audycję radiową Jeśli kochasz tę planetę.
W 2009 roku wezwała Baracka Obamę do dążenia do świata bez broni jądrowej. Wskazała, że chociaż George W. Bush uwolnił Europę od części broni jądrowej, Bill Clinton nigdy nie zgodził się na całkowitą eliminację strategicznej broni jądrowej.
W 2014 roku Caldicott wygłosił wykład w Seattle w stanie Waszyngton na temat ciągłego wpływu Fukushimy.
Po wyborze Donalda Trumpa na prezydenta Stanów Zjednoczonych oskarżyła go, że nie czyta książek i nic nie wie o polityce amerykańskiej ani o polityce światowej.
Filmy dokumentalne
Helen Caldicott zagrała w wielu filmach dokumentalnych i brała udział w programach telewizyjnych.
W 1980 roku ukazał się film dokumentalny We Are the Guinea Pigs w reżyserii Joan Harvey.
W 1981 roku nakręcono dokument „Osiem minut do północy: portret dr Helen Caldicott” w reżyserii Mary Benjamin. Obraz zdobył Oscara.
W 1982 roku ukazał się krótkometrażowy film dokumentalny If You Love This Planet w reżyserii Terry'ego Nasha. Narodowa Rada Kinematografii Kanady postanowiła przyznać temu filmowi kanadyjskie Oscary.
W 1984 roku ukazał się film dokumentalny W naszych rękach w reżyserii Roberta Richtera i Stanleya Varnova.
W 1998 roku WGBH wyprodukowało dokument American Experience TV.
Film dokumentalny z 2004 roku Helen's War: portret dysydenta w reżyserii Anny Broinowski pozwala spojrzeć na życie Caldicotta oczami jej siostrzenicy.
W tym samym 2004 roku wytwórnia filmowa Gary Null Movie Pictures, z pomocą reżysera Gary'ego Nulla, kręci film dokumentalny Fatal Fallout. Dziedzictwo Busha”,
W 2005 roku nakręcono dokument Poison Dust w reżyserii Sue Harris.
W 2007 roku Australian Broadcasting Corporation kręci cały serial dokumentalny zatytułowany Różnice opinii.
W 2009 roku pod kierownictwem Denisa Delestraca Lovic Media Coptor Productions Inc kręci film dokumentalny Pax Americana and the Weapons of Space. Caldicott udziela w nim wywiadów ekspertom do spraw zagranicznych, działaczom ds. bezpieczeństwa kosmicznego i wojskowym.
W 2010 roku Mohammed Elsawi i Joshua James nakręcili film dokumentalny „The University of Nuclear Bombs”.
W 2011 roku ukazał się serial telewizyjny Democracy Now!.
W filmie dokumentalnym Pandora's Promise z 2013 roku Caldicott udziela wywiadu na temat zdrowotnych konsekwencji katastrofy nuklearnej w Czarnobylu. Film wyreżyserował Robert Stone, nakręcony przez Robert Stoun Productions i Vulcan Productions.
W 2013 roku ukazał się także film w reżyserii Petera Charlesa Downeya i United Natures Independent Media, United Natures.
Trzecim dokumentem z 2013 roku poświęconym twórczości Caldicotta jest Pennsylvania Oracles Avenue, wyreżyserowany przez Tima Wilkinsona.
