Dobre kino radzieckie coraz częściej włączane jest do wieczorów w kręgu rodzinnym, zwłaszcza jeśli są to filmy słynnego reżysera Leonida Gajdai. Jedna z jego prac „Prywatny detektyw, czyli operacja „Współpraca” to komedia raczej w stylu wczesnego Gajdara. Jest tu miejsce na zabawne sytuacje i dobre wspomnienia minionych czasów.
Historia filmu
Filmowanie taśmy miało miejsce w Odessie wiosną i latem 1989 roku. Film jest komedią gatunku klasycznego i jedną z późniejszych prac Gaidai. Pojawiła się na ekranach w 1990 roku pierestrojki. Reżyser nakręcił film na temat dnia. Obraz w komiksowej formie przedstawia całą nieestetyczną stronę pierestrojki w ZSRR. Pokazuje historię kooperantów, spekulantów i drobnych oszustów, którzy dążą do szybkiego zarobienia rubli i zainwestowania ich w dolary.
Taki wodewil z fabułą detektywistyczną w tym momencie okazał się bardzo istotnym obrazem na ekranie. Film „Prywatny detektyw, czyli operacja „Współpraca” obejrzało wielu widzów, a wielu młodych aktorów tej taśmy miało dobry start w przyszłej karierze.
W przeciwieństwie do wszystkich innych poprzednich dzieł Leonida Gaidai, akompaniament muzyczny w tym filmie jest wykonywany nie przez orkiestrę na żywo, ale grany na syntezatorach.
Zwroty akcji w fabule obrazu „Prywatny detektyw, czyli operacja” Współpraca”
Film rozpoczyna się sceną próby porwania przez terrorystę (w tej roli Leonid Jarmolnik) radzieckiego samolotu pasażerskiego. Próba zostaje skutecznie stłumiona dzięki zdecydowanym działaniom młodego człowieka Dmitrija Puzyrewa (w tej roli Dmitrij Charatjan). Dmitry Puzyrev okazuje się być początkującym przedsiębiorcą, który później, pod wpływem swojego sukcesu w samolocie, postanawia otworzyć prywatne biuro detektywistyczne.
Młody człowiek od razu wykazuje wybitne zdolności w branży detektywistycznej i organizuje własną spółdzielnię do poszukiwania przestępców. Jego przyjaciel z dzieciństwa Victor, dyrektor toalety spółdzielczej „Komfort”, pomaga mu uzyskać patent na taką działalność.
Okazuje się jednak, że Victor jest związany z lokalną mafią, a jego wspólne działania to tylko przykrywka dla nielegalnych afer. Pierwszą poważną sprawą Puzyrewa jest śledztwo w sprawie porwania współpracownika.
Równolegle fabuła rozwija linię głównej bohaterki – młodej dziennikarki Leny, która swoje reportaże prowadzi pod przykrywką w postaci prostytutki lub alkoholika. Marzy o pisaniu kultowych artykułów o prostytutkach i wszystkim, co niezwykłe w życiu społeczeństwa. Jej kolejnym zadaniem redakcyjnym jest stworzenie reportażu o nowym zjawisku w mieście – pierwszej prywatnej powieści detektywistycznej.
Podczas operacji zdemaskowania działań Wiktora Dmitrij spotyka Lenę i zakochuje się w niej, nie wiedząc, że jest dziennikarką. W snach wyobraża sobie, jak prowadzi dziewczynę po właściwej ścieżce. Między młodymi ludźmi wybucha burzliwy romans, który podsyca zainteresowanie rozwojem fabuły.
Na zdjęciu grupa milicjantów „Eksperci” – parodia bohaterów słynnego serialu „Śledztwo prowadzone jest przez ekspertów” i majora Pronina (tu major Cronin).
Sam film wyśmiewa najbardziej palące tematy późnego okresu sowieckiego – współpracę, haracz, gildie, korupcję, biurokrację, nieformalne ruchy młodzieżowe, prostytucję, narkomania, bimber, moda na „przegotowaną wodę” itd. podany z nieodłącznym humorem Gajdara w typowej twórczości reżysera w ekscentryczny sposób.
Główni bohaterowie filmu to młodzi, bystrzy, ambitni i utalentowani. Przyzwyczaili się do roli tak bardzo, że wielu widzów wierzyło, że aktorzy przeżywają prawdziwy romans, a nie tylko grają miłość w kadrze.
Główni bohaterowie i obsada filmu komediowego
Leonid Gaidai, jak zawsze w swoich pracach, angażował aktorki i aktorów, których kochał: Leonid Kuravlev, Natalia Krachkovskaya, Nina Grebeshkova. I choć role tych utalentowanych artystów w tym filmie są drugorzędne, stworzone przez nich obrazy stały się żywą ozdobą obrazu.
W komedii pojawili się także nowi aktorzy - przedstawiciele młodzieży i mało znani artyści. Przede wszystkim są to główne postacie w wykonaniu Dmitrija Charatyana, który wcielił się w rolę prywatnego detektywa Puzyrewa, oraz Irina Feofanova, dziennikarka Lena.
Słynny Spartak Miszulin zagrał w filmie rolę Georgi Michajłowicza Puzyrewa, ojca Dmitrija.
Główni bohaterowie komedii byli w podobnym wieku. Jednak Dmitrij Kharatyan już wcześniej zadomowił się w kinie. Był dobrze znany sowieckiej publiczności. Ale Irina Feofanova była młodą absolwentką uniwersytetu teatralnego, praktycznie bez doświadczenia w filmowaniu. Mimo to doskonale poradziła sobie z zadaniem aktorskim. Chociaż nie ufano jej, że wygłosi rolę, Nadieżda Rumiancewa przemawia głosem swojej bohaterki.
Po wydaniu obrazu na ekranach los Charatyana i Feofanowej rozwinął się inaczej. Dmitry, nawet w trudnych latach 90., był aktorem poszukiwanym w kinie, jego kronika kina jest ogromna, poza tym występował także jako piosenkarz. Dziś ten artysta odnosi równie sukcesy, ale nie gra już młodych chłopców, ale mądrych z doświadczeniem mężczyzn.
Ale Irina Feofanova niestety nie mogła wykorzystać swojego doskonałego startu i zostać sławną aktorką. Być może z powodu zamieszania w rosyjskim przemyśle filmowym w latach 90. dziewczyna otrzymała kilka ofert. Dlatego w końcu aktorka założyła dziecięce studio teatralne, którego szefem pozostaje do dziś.
Role drugoplanowe i aktorzy filmowi
W roli negatywnej postaci - dyrektora spółdzielczej toalety „Comfort” Victor, wystąpił aktor Roman Madyanov. Młody człowiek nie był znany szerokiej publiczności przed pracą w malarstwie Gaidai. Ta rola stała się znacząca dla jego kariery, po premierze filmu młody aktor zaczął być rozpoznawany na ulicy.
Niemal wszyscy aktorzy komedii Gajdaia otrzymali od reżysera rodzaj biletu do wielkiego kina. Wyraźnie zaznaczył się tutaj talent Michaiła Svetina, który wcielił się w rolę Iwana Iwanowicza Puchowa, prezesa spółdzielni „Radost”. Pukhov był ojcem głównego bohatera.
Michaił Svetin był w stanie uosabiać w swojej roli zarówno dobrą naturę kochającego ojca, jak i naiwną czystość zwykłego sowieckiego człowieka, a także wizerunek „szczęśliwego nieudacznika”, dobrze znany wszystkim ówczesnym narodom radzieckim.
Oprócz aktorów nieznanych ogółowi społeczeństwa, w obraz zaangażowane były gwiazdy kina radzieckiego. Pojawiając się w małych rolach, tworzyli główny trzon obrazu. Jednym z tych aktorów był Siemion Farada, mafia z Włoch. Nikolay Rybnikov pojawił się tutaj jako kandydat na zastępcę, a Evgeny Zharikov - „Profesor” bimbru.
W tym filmie zagrało jeszcze kilka osób, których prace należy omówić bardziej szczegółowo. Oburzony weteran na przyjęcie młodego Puzyrewa to nikt inny jak słynny Siergiej Filippow. Ciekawostka: to była ostatnia praca w kinie popularnego aktora.
Pechowy porywacz samolotu terrorystycznego doskonale odbija się w grze Leonida Jarmolnika. Aleksander Bielajewski, jak zwykle, pokazał policjantowi – majorowi Kazimierzowi Afanasjewiczowi Kroninowi.
Nina Grebeshkova zagrała matkę dziennikarki Leny, Anny Petrovna Pukhova. Leonid Kuravlyov ucieleśniał wizerunek Siemiona Semenowicza Suchowa, redaktora gazety, dla której pracowała Lena. Jego słynne zdanie: „Spędziłem cały dzień w policji! Gdybyś tylko wiedziała, że powinnam ich przekonać, żeby nie rejestrowali cię jako prostytutka! - wszedł do ludzi.
W filmie zagrał Michaił Kokszenow jako tyran, Natalya Krachkovskaya jako pasażerka samolotu z dziewczyną, Muza Krepkogorskaya jako sąsiad, Władimir Drużnikow i Emmanuel Geller również dostali role pasażerów samolotu.
