Lot Gagarina w kosmos przebiegł bardzo dobrze, a 12 kwietnia 1961 roku stał się dniem triumfalnym dla astronautyki i ZSRR. Aby skonsolidować sukces i uzyskać nowe wyniki, które mogą być przydatne dla astronomów i inżynierów technologii kosmicznych, wkrótce postanowiono wysłać nowego astronautę na orbitę.
Początkowo niemiecki Stepanovich Titov był tylko dublerem Jurija Gagarina i to go obciążało. Miał jednak nadzieję, że uda mu się polecieć w kosmos statkiem kosmicznym Wostok i stać się pierwszym człowiekiem na świecie, który dotrze na orbitę Ziemi. Te nadzieje nie były uzasadnione, a Gagarin został pierwszym kosmonautą. Wkrótce jednak w ZSRR zaczęto przygotowywać drugi lot i tym razem miał to zrobić Niemiec Titow.
6 sierpnia 1961 roku statek kosmiczny Vostok-2 wyleciał w kosmos, pilotowany przez Niemca Stiepanowicza Titowa. Ponieważ miał zaledwie 25 lat, mógł zostać najmłodszym astronautą, który wszedł na orbitę Ziemi. Co więcej, ustanowił również rekord czasu swojego pobytu w kosmosie: spędził na orbicie 25 godzin i 11 minut, ponadto w tym czasie zdołał okrążyć planetę 17 razy. Tak więc Titow został pierwszym kosmonautą, który wykonał codzienny lot.
Ze względu na to, że niemiecki Titow spędzał dużo czasu w kosmosie, stwierdzono, że dana osoba jest w stanie pracować i mieszkać na statku kosmicznym bez zbytniego odczuwania niedogodności. Astronauta zdołał zrobić kilka zdjęć planety, zjeść i spać, a dopiero potem wrócił na Ziemię. Co więcej, ponieważ na Wostoku-2 nie było alarmów kosmicznych, Titow nie tylko spał, ale nawet spał i nie skontaktował się na czas.
Analizując wyniki lotu, naukowcy wzięli pod uwagę fakt, że po pierwszym okrążeniu Ziemi Titow czuł się bardzo źle, a jego zdrowie przez długi czas nie wracało do normy. Dzięki zbadaniu tego faktu i specyfiki życia kosmonauty na pokładzie udało się stworzyć bardziej komfortowe warunki pracy na otwartej przestrzeni.
9 sierpnia, 3 dni po rozpoczęciu lotu, Niemiec Titow został ogłoszony Bohaterem Związku Radzieckiego, otrzymał Order Lenina i medal Złotej Gwiazdy. Związał swoje życie z astronautyką i lotnictwem, zajmował wysokie stanowiska w Ministerstwie Obrony ZSRR i zrezygnował dopiero w 1992 roku.
