Podobnie jak niewielka liczba muchomorów, Daleki Wschód, co dziwne, należy do kategorii jadalnych. Co więcej, na Dalekim Wschodzie jest czczony jako prawdziwy przysmak.
Ten rodzaj grzyba można rozpoznać po następujących cechach. U młodego muchomora kapelusz ma kształt jajka, które następnie się prostuje, ale w samym środku zachowuje szeroki guzek. Skórka „wierzchołka” grzyba jest jasnoczerwona. Miąższ zarówno nogi, jak i kapelusza muchomora dalekowschodniego jest zawsze biały. Sama noga jest żółtawa lub całkowicie pusta, lub z luźnym i bawełnianym wypełnieniem.
Płytki grzybowe są żółte, jaśniejsze przy deszczowej pogodzie i wyraźnie blade przy suchej pogodzie. U tego osobnika często występują również resztki koca na pierścieniu grzybowym, co jest bardziej widoczne u młodych grzybów.
Najczęstszymi leśnymi „sąsiadami” muchomora dalekowschodniego są dęby, leszczyna i brzoza. W tradycyjnym regionie swojego wzrostu brzoza sachalińska jest nie mniej tradycyjna dla tego grzyba. Na Kamczatce muchomor rośnie znacznie rzadziej niż na Terytorium Nadmorskim w Rosji. Oprócz tych regionów muchomory dalekowschodnie są również zbierane w regionie Amur, Sachalinie i Terytorium Chabarowskim. Miejsce tego grzyba jest bardzo cenne w tradycjach kulinarnych mieszkańców Japonii, Chin i Korei.
Zewnętrznie muchomor dalekowschodni jest bardzo podobny do jadalnego grzyba Cezara, ale istnieje niebezpieczeństwo pomylenia ich z trującym muchomorem czerwonym, dlatego podczas zbierania grzybów należy być bardzo ostrożnym.
