Miasto przyszłości to jeden z najpopularniejszych tematów w sztukach wizualnych. Jednak za każdym razem, gdy artysta staje przed pytaniem, jak zobrazować to miasto, jaki model przyszłości powinien preferować? Co dziwne, gatunkowa dokładność jest równie ważna jak kompozycja, proporcje i światłocień.
Instrukcje
Krok 1
Technofuturyzm. Technokracja, potęga maszyn, sztuczna inteligencja oraz połączenie człowieka i maszyny to kluczowe punkty tego kierunku. Krajobrazy miejskie zakładają obecność skomplikowanych mechanizmów, robotów, czasem humanoidalnych, dziwacznych latających maszyn i pojazdów naziemnych. Gadżety są nieodzownym atrybutem obywateli. Ciekawie jest spojrzeć na szkołę czy szpital, gdzie uczniowie pracują na najdziwniejszych urządzeniach, a pacjenci mogą się poruszać dzięki skomplikowanym protezom, a nawet egzoszkieletom. Opisy takich krajobrazów można znaleźć na przykład w powieściach Williama Gibsona i innych przedstawicieli ruchu cyberpunkowego.
Krok 2
Ekoutopia. Triumf ekologii, bioinżynierii i wysokich technologii. Krajobraz miejski szkodzi harmonijnemu połączeniu wysokiej technologii z dziwaczną roślinnością. Jednym z „chipów” w tym kierunku są pływające miasta i biodomy w pniach drzew lub na drzewach. Typowe eko-miasto przyszłości przypomina angielski park, w którym mieszkańcy jeżdżą na rowerach lub korzystają z osobistych pojazdów latających. Jeśli chodzi o krajobraz jako całość, dachy ekobudynków są pokryte roślinnością lub posiadają panele słoneczne, generatory wiatrowe – wszelkie inne źródła ekoenergii. Zakład recyklingu odpadów to chyba jedna z najważniejszych atrakcji ekomiasta przyszłości.
Krok 3
Apokalipsa. Pesymistyczny model miasta przyszłości to wybór niestandardowy, ale całkiem możliwy. Jeśli artysta chce podkreślić, że zaistniałe problemy doprowadzą do katastrofy (czy to naukowej, technicznej, militarnej czy ekologicznej), może swobodnie przedstawiać krajobraz miejski zniszczony działaniami wojennymi lub opuszczony. Na przykład nie ma ludzi, zwierzęta igrają w pustych domach, rośliny owijają się wokół latarni, drzewa przedzierają się przez spękany asfalt.
Krok 4
Dystopia. Opisy takich krajobrazów i miast można znaleźć np. w powieściach „My” Zamiatina, „1984” Orwella, „Nowy wspaniały świat” O. Huxleya. Przestrzeń tych prac to świat, a dokładniej zamknięte miasta, w których ustanowiona jest absolutna kontrola nad jednostką, gdzie życie osobiste jest nieobecne jako zjawisko, wszystko jest na widoku. Tak więc w Zamiatinie centralnym elementem miejskiego krajobrazu są domy, których szklane ściany nie pozwalają na prywatność. Obywatele są praktycznie bez twarzy, chodzą w szyku, jak na paradzie, ubrani w te same tuniki z numerami. Kolejnym ważnym punktem jest mur miejski i kopuła. Sprzęt inwigilacyjny, strażnicy w wymyślnym ekwipunku, obywatele - w tych samych ubraniach - to oznaki miasta tego typu przyszłości.
Krok 5
Nie da się narysować miasta przyszłości bez jego mieszkańców. Ale czym są, jak wyglądają – to zależy od modelu przyszłości. Z całą pewnością można powiedzieć, że temat kontrolowanych mutacji, „ulepszenia biologicznego” i fuzji człowieka z maszyną jest w tym kontekście dość pożądany, niezależnie od struktury społecznej miasta przyszłości. Na przykład Saul Bellow w Mr. Sammler's Planet tak opisuje człowieka przyszłości: „Wspaniała osobowość o pięknym zielonym kolorze, z ręką rozwiniętą w zestaw wszechstronnych instrumentów, precyzyjnych i delikatnych instrumentów, z indeksem i kciuk zdolny do przenoszenia tysięcy funtów nacisku….
