Skąpe linie słownika z trudem odkryją przed tobą całą wyjątkowość, jasność, widowiskowość i niesamowite „wszelakie przeznaczenie” sztuki cyrkowej. Widzów widowiskowych spektakli zachwycają najbardziej złożone triki upoetyzujące fizyczną doskonałość i subtelny humor wesołej klauna. Podziw budzi nieustraszona i utalentowana umiejętność trenowania naszych mniejszych braci oraz cud wykwintnych sztuczek. Nie da się ogarnąć magii emocjonalnego ładunku areny cyrkowej. Musisz tylko przyjść do cyrku.
W pamięci naszych babć i prababek - jasne płócienne kopuły długo oczekiwanego namiotu wizytowego, cyrkowe przygody „Lotu w paski” i błyszczące występy słonecznego klauna Olega Popowa. Legendą cyrku jest ulubiony przez wszystkich Jurij Nikulin. Po usłyszeniu - nazwiska słynnych braci Zapashny. Za granicą nadal zadziwia umiejętnościami w osobie następców angielskich tradycji cyrkowych Philipa Astleya. Niezliczeni są sławni i wybitni artyści, którzy mają jedno lojalne obywatelstwo - niepowtarzalny świat swojej areny.
Arena jest chyba głównym atrybutem sztuki cyrkowej. Ma ten sam rozmiar we wszystkich krajach: jego średnica wynosi od dwunastu do trzynastu metrów. Kolejny znak: nie ma prawdziwego cyrku bez numerów jeździeckich. Przedstawienie to zawsze bukiet wielu ekscytujących gatunków akcji: akrobatyki, balansowania, żonglowania, gimnastyki, lekkoatletyki, treningu, muzycznej ekscentryczności, iluzjonizmu, światła, pokazów wodnych i wielu innych fantazji. Za każdym zagadnieniem kryje się niewidoczna, ale bardzo żmudna praca artystów, muzyków, reżyserów, inżynierów, pracowników. I tylko magik jest taki sam we wszystkich twarzach: jest projektantem-wynalazcą, aktorem i reżyserem swoich dziwacznych manipulacji.
Co jeszcze jest godnego uwagi w cyrku? To sztuka, która zostanie zrozumiana w każdym kraju bez znajomości ojczystego języka wykonawców, nawet jeśli ich przemówienie słychać ze sceny. Jest to sztuka w szczególny sposób uniwersalna i dostępna dla wszelkiej sztuki, zrodzona dla publiczności w każdym wieku i z każdej warstwy społecznej. Rodziny chodzą do cyrku, a jest to szczególna zasługa ekscytujących pokazów cyrkowych, na których ani starzy, ani mali się nie nudzą. Oczywiście pójście do cyrku będzie rozrywką, relaksem, przyjemnością. A jednocześnie - rodzaj lekcji.
Czego dziecko może nauczyć się z cyrkowej kopuły? Zobaczy bohaterskich artystów pokonujących przeszkody i zrozumie, że piękno, filigranowa technika wykonania i odwaga jeźdźców, trapezistów i trenerów są nie do pomyślenia bez miłości do zawodu, bez pracowitości, wytrwałości, woli, odwagi, poświęcenia i pragnienia piękna.
Sami uczestnicy areny zawsze podkreślają, że w ich zespołach panuje szczególna atmosfera wsparcia, wzajemnej pomocy, partnerstwa, bo bez ducha koleżeństwa i szlachetności w ekstremalnej pracy twórczość nie może się udać.
Zmieniły się wieki i epoki, ale pragnienie człowieka, by choć na chwilę uciec od szarej rutyny i życia skrojonego według szablonu, w kuszący świat jasnych scenicznych przygód i wesołej gry aktorskiej, pozostało niezmienne. Cyrk jako sztuka wakacyjna ma długie, długie życie. Stare indyjskie przysłowie mówi: „Jeden klaun, który przybył do miasta z cyrkiem, daje ludziom więcej zdrowia niż karawana osłów załadowana lekarstwami…”
