Modny gatunek muzyki elektronicznej dubstep jest zdominowany przez agresywne rytmy. Gatunek pojawił się na przełomie XX i XXI wieku na obrzeżach stolicy Wielkiej Brytanii, ale dubstep wszedł w modę dopiero dekadę później. Powszechnie przyjmuje się, że ten trend w muzyce przyciąga przede wszystkim młodzież.
Co to jest dubstep
Dubstep to stosunkowo nowy gatunek muzyki. Pojawił się na początku nowego tysiąclecia w południowym Londynie, stając się jednym z odgałęzień modnego wówczas stylu garażowego. Pod względem brzmienia dubstepu styl ten charakteryzuje się specyficznym tempem – od 130 do 150 uderzeń na minutę. Charakteryzuje się też „zgniecionym” basem o niskiej częstotliwości, w którym pojawiają się zniekształcenia dźwięku, a w tle rzadki breakbeat. Dubstep jest nieco podobny do stylu hard: jest też werbel i „ostry kopniak”.
Dubstep: pojawienie się gatunku
W latach 90. ubiegłego wieku styl garażowy zaczął cieszyć się w Wielkiej Brytanii popularnością. Ten gatunek elektronicznej muzyki tanecznej pochodzi ze Stanów Zjednoczonych. Na Wyspach Brytyjskich gatunek ten podzielił się na dwie odmiany: najpierw pojawił się speed garage, a pod koniec dekad modę stał się dwuetapowy. Już w 1999 roku dwustopniowy zaczął się zmieniać. Uzyskał „ciemny” dźwięk, w którym wyróżniała się linia basu. Muzycy z Croydon, przedmieścia Londynu, byli jednymi z pierwszych, którzy promowali dwustopniowe brzmienie.
Na tle tych przemian Sarah Lockhart i Neil Jolliffe zaczęli w 2000 roku urządzać imprezy, które skupiały się na nowym brzmieniu popularnego już dwuetapu.
Strony zostały nazwane Forward. Początkowo zaaranżowano je w popularnym klubie Velvet Rooms, a pięć lat później organizatorzy przenieśli je do Plastic People. W wydarzeniach muzycznych brał udział DJ Hatcha. W 2001 roku prowadził również pierwszy rodzący się program radiowy o dubstepie. Program poprowadziła piracka stacja radiowa Rinse FM.
Brzmienie nowego stylu powstawało głównie na imprezach undergroundowych. W tworzeniu gatunku brali udział muzycy Benga i Skream. Pionierów nowego kierunku zjednoczył sklep z winylami Big Apple. Stał się czymś w rodzaju dubstepowej siedziby. W rzeczywistości w komunikacji między dobrze znającymi się muzykami z Croydon narodził się nowy gatunek.
Początkowo ta muzyka nazywała się krótko: „138”. Oznaczało to tempo wykonywania utworów. Nie wiadomo na pewno, kto dokładnie nadał gatunkowi ugruntowaną już nazwę „dubstep”. Niektórzy melomani przypisywali autorstwo Jolliffe'owi. W 2002 roku DJ Kode9 wydał mix dubstepowy, po którym przypisano mu autorstwo. Sam termin dubstep trafił na okładki amerykańskich magazynów w tym samym 2002 roku. Następnie nazwa została oficjalnie przypisana do nowego gatunku muzycznego.
Eksperci dopatrują się genezy gatunku w jamajskim dubie. Ten styl jamajskiego reggae charakteryzuje się naciskiem na ciężki bas i całkowitym brakiem wokali. Na Jamajce dub był instrumentalnym przetwarzaniem utworu przy braku recytatywu. Najwyraźniej dubstep otrzymał swoją nazwę z powodu podobnego brzmienia. Wyróżniając się z dwustopniowego, dubstepowego wokalu, porzucił wokal, uzyskał złamany rytm i linię basu o niskiej częstotliwości.
Wzrost popularności dubstepu
Dubstep zaczął wychodzić poza stosunkowo wąskie granice stacji Forward i stacji radiowych w 2003 roku. Nowy gatunek można było usłyszeć w innych klubach i na falach innych stacji radiowych. DJ Hatcha zbliżył dubstep do masowej publiczności: w 2004 roku wypuścił miks w nowym gatunku. Po kilku latach styl dubstepowy miał wielu fanów i wielbicieli. Z biegiem czasu poważni wydawcy muzyczni (np. Rephlex) zwrócili uwagę na dubstep. Jednak przez jakiś czas dubstep był jeszcze w „pół-podziemnych” warunkach.
Wiosną 2005 roku w elitarnym klubie Brixton Mass odbyła się impreza, w której wzięła udział Mary Ann Hobbs, prowadząca BBC Radio 1. Postanowiła zbliżyć się do undergroundowego gatunku. Dubstep zrobił wrażenie na gospodarzu radia. Wkrótce BBC Radio 1 wyemitowało specjalny program na ten temat. W ciągu dwóch godzin słuchacze mogli zapoznać się z kilkoma setami wielu dubstepowych didżejów tamtych lat, między innymi:
- Krzyk;
- Dystans;
- Kode9;
- Mala;
- Hatcha.
Przed nadawaniem dubstep był tylko muzyką dla wąskiego kręgu ludzi z Croydon. Teraz gatunek zyskał prawdziwą popularność, a nawet światową sławę.
Kolejnym impulsem do wzrostu sławy dubstepu były dwa albumy muzyka, znanego pod pseudonimem Burial. Wyszły w 2006 i 2007 roku. Pierwszy album odniósł największy sukces wśród krytyków muzycznych: znalazł się na szczycie listy najlepszych publikacji roku. Te kolekcje kompozycji nie były czystym gatunkiem, ale zawierały wiele elementów dubstepu. Oba albumy pomogły dubstepowi pozyskać nowych artystów i słuchaczy.
Dubstep zaczął się aktywnie rozwijać w 2007 roku. Do 2009 roku gatunek ten można było znaleźć na całym świecie, choć pod wieloma względami nadal był uważany za muzykę „podziemną”. Aby wyjść z podziemia, do grania tej muzyki potrzebni byli popularni muzycy. Takim impetem był utwór światowej sławy rapera Snoop Dogga. Od 2010 roku dubstep jest rozpoznawany na listach przebojów. W 2011 roku artystka country Taylor Swift wykorzystała w swoich występach elementy dubstepu. Jedna z jej kompozycji znalazła się na pierwszej linii list przebojów Billboard.
Obecnie dubstep powoli, ale pewnie się zmienia. W przeciwieństwie do tego gatunku powstała tak zwana muzyka basowa: wykorzystuje linie basu dubstepowego i dźwięki syntezatora w średnich częstotliwościach. Zamieszanie między tymi gatunkami doprowadziło do debaty na temat tego, czym jest „prawdziwy” dubstep”.
Cechy dubstepu
Ktoś, kto choć raz usłyszał dubstep, nie będzie w stanie pomylić tego gatunku z innymi stylami muzycznymi. Dźwięk tej muzyki przenika do każdej komórki ciała. Dubstep wchłonął wszystko, co najlepsze, co istniało w muzyce pod koniec ostatniego tysiąclecia. Ten gatunek rozwija się zgodnie z sugestiami czasu.
W dubstepie można znaleźć wiele: od wolnych utworów z elementami muzyki medytacyjnej po agresywne nuty, w których rozbrzmiewa protest. Atrakcyjność tego kierunku polega właśnie na różnorodności jego przejawów.
Pierwsze staranne eksperymenty w dubstepie były mieszanką dwóch kroków, grime'u i garażu. Nic dziwnego, że narodziny kierunku miały miejsce w Londynie. To miasto ma wyjątkową atmosferę, nieporównywalną z innymi miastami Starego Świata. Życie w Londynie to ciągły ruch i interakcja z ludźmi z różnych kultur i środowisk. Dubstep pochłonął wszystkie osobliwości londyńskiego życia.
Główne cechy dubstepu:
- niskie częstotliwości;
- „lepka” podszewka basowa;
- zepsuty breakbeat.
Melodia w dubstepie służy jedynie stworzeniu bardzo specyficznego nastroju. Muzycy działający w tym gatunku nieustannie czują się na siłach. Dlatego często można tu znaleźć pulsujący, zmienny rytm.
Brzmienie, jakim jest obecnie dubstep, powstało w 1999 roku w wyniku eksperymentów z garażem. Dubstep jest „świetny i okropny”. Nie ma dziś prawie żadnego innego kierunku muzycznego, który wywołałby tak niejednoznaczną reakcję. Dla wielu dubstep stał się rodzajem monolitycznego obelisku, który rozpościera się wokół siebie niezliczoną siecią różnorodnych dźwięków.
Dubstep rozpoczął się pod betonowym chodnikiem dwustopniowym, gdzie wszystko co najciekawsze odbywało się pod osłoną tajemnicy. Im dalej, tym bardziej muzycy byli zaangażowani w fascynujący proces formowania nowego undergroundowego kierunku. Muzyka, która powstawała w undergroundowych kręgach muzycznych, podobała się młodzieży – niosła w sobie ducha protestu. Minęło trochę czasu, zanim nowy gatunek wypłynął na powierzchnię.
Teraz wiele renomowanych wydawnictw muzycznych pisze o dubstepie. Robi się o nim filmy. Fakt, że dubstep powstał bez silnego wsparcia ze strony popularnej prasy muzycznej, budzi szacunek dla gatunku.
Każdy nowy wykonawca wnosi do dubstepu coś nowego i niepowtarzalnego. Szybszy dźwięk, który muzyk Skrillex dał dubstepowi, przyniósł stylowi ogromną popularność. Inna gwiazda sceny klubowej, Emika, zachwyciła publiczność intensywnym i głębokim brzmieniem. Te prawdziwie kosmiczne, uzależniające dźwięki świetnie nadają się do kontemplacji. Eksperci uważają, że dubstep można uznać nie tylko za kierunek klubowy, ale także złożoną i głęboką muzykę, która może rozwijać różnorodne nastroje.
Obecnie niemal każdej nowej kompozycji tego gatunku towarzyszy tworzenie miksu. Czasem, żeby usłyszeć coś naprawdę wartościowego, trzeba odłożyć na bok dużo monotonnych, prawie nijakich utworów. Ostatnie słowo pozostaje do słuchacza - to on decyduje o tych dubstepowych kompozycjach, które trafią na szczyt.
