Rashid Vagapov to wybitny śpiewak tatarski, Czczony i Ludowy Artysta Republiki Tatarskiej. Dzięki jego pracy kultura muzyczna Tatarów stała się szeroko znana. Nazywano go słowikiem tatarskim i tatarskim Chaliapinem.
Biografia
Vagapov Rashid Vagapovich urodził się 7 maja 1908 r. We wsi Aktukovo w obwodzie niżnonowogrodzkim.
Jego ojciec, Abdulvagap Khairetdinov, był mułłą.
Jego matka, Asmabike, urodziła siedemnaście dzieci, z których siedem przeżyło. Matka Rashida urodziła czwartą.
Ojciec zawsze wyróżniał Rashida wśród swoich dzieci. Mówili o chłopcu, że był ulubieńcem ojca.
Jako dziecko Rashid uwielbiał słuchać śpiewu kolegów z wioski. Kiedy dorósł, nie było mu trudno nauczyć się grać na akordeonie. Chłopiec zaczął śpiewać i akompaniować sobie. Rashid miał niezwykle piękny głos. Wieśniacy często prosili go, aby zaśpiewał ich ulubione piosenki.
Po ukończeniu szkoły młody człowiek wstąpił do Tatarskiego Kolegium Pedagogicznego w Niżnym Nowogrodzie. Po studiach pracował jako nauczyciel w szkołach wiejskich.
W 1936 r. Raszid Wagapow został przyjęty na studia w Konserwatorium Moskiewskim. W Konserwatorium, które ukończył, otwarto Studio Opery Tatarskiej. Po ukończeniu studiów Wagapow pracował w Domu Kultury Tatarów w Moskwie.
W młodości artysta miał szansę przeżyć okrutne dla swojej ojczyzny czasy. W kraju rozpoczęły się masowe represje. Na rozkaz Stalina aresztowano niewinnych ludzi. W 1937 roku ojciec Rashida padł ofiarą stalinowskich represji. Został zastrzelony jako „wróg ludu”. Tragiczny los ojca na zawsze pozostawił niezagojoną ranę w sercu artysty.
Przed rozpoczęciem Wielkiej Wojny Ojczyźnianej Vagapov został zaproszony do Kazania. Został solistą Tatarskiego Towarzystwa Filharmonii Państwowej.
W czasie wojny artysta koncertował z ekipami koncertowymi w całej Republice Tatarów. Swoimi pieśniami starał się wzmocnić wiarę ludzi w zwycięstwo nad nazistami.
W 1950 roku Rashid Vagapov otrzymał tytuł Honorowego Artysty Republiki Tatarów.
W 1957 otrzymał tytuł Artysty Ludowego Tatarstanu.
Rashid Vagapov zmarł w 1962 roku. Zmarł w wieku 54 lat.
Z okazji 85. rocznicy urodzin artysty na domu, w którym mieszkał, umieszczono tablicę pamiątkową.
Na pamiątkę piosenkarza nazwano jego imieniem ulica w stolicy Tatarstanu.
W 2004 roku powstał Międzynarodowy Festiwal Piosenki Tatarskiej im. Raszida Wagapowa. Biorą w nim udział najlepsi wykonawcy gatunku pieśni tatarskiej.
Na ojczystej ziemi Raszida Vagapova, we wsi Urazovka, obwód Niżny Nowogród, wzniesiono mu pomnik.
kreacja
Rashid Vagapov jest słusznie nazywany legendarnym piosenkarzem. Jego niesamowita barwa głosu i urok zadziwiły tatarskiej publiczność.
Muzykolodzy zauważyli, że kunszt i sposób wykonania Rashida Vagapova jest zbliżony do stylu amerykańskiego piosenkarza Franka Sinatry.
Artystce udało się połączyć melodyjność melodii ludowych z gatunkiem pop. W jego twórczości pobrzmiewały tradycje pieśni tatarskich z klasycznym wokalem. Zrobił to tak naturalnie i harmonijnie, że jego śpiew stał się wyjątkowy.
Piosenkarka wniosła nieoceniony wkład w popularyzację muzyki tatarskiej.
Miłość publiczności do niego była bezgraniczna.
Życie osobiste
Swoją pierwszą żonę, Khalifę Rachimową, poznał we wsi Petryaksy w obwodzie niżnonowogrodzkim. Dziewczyna mieszkała w tej wiosce, a Vagapov przyjechał tam, aby pracować jako nauczyciel.
Oboje uwielbiali śpiewać i lubili muzykę. To zbliżyło ich do siebie i Rashid zaoferował Khalifie rękę i serce. Pobrali się w 1927 roku. Mieli czworo dzieci, ale dwoje z nich zmarło w dzieciństwie. Los pozostawił przy życiu ich syna Szamila i córkę Wenus.
W 1941 roku Vagapov otrzymał propozycję pracy w Kazaniu. Khalifa nie chciała przeprowadzać się z mężem do innego miasta. Rashid wyszedł i rozdzielili się.
W Kazaniu znalazł swoją drugą miłość - Zaytunu Fetkhulova. Przedstawił je główny choreograf Opery Kazańskiej Gai Tagirov.
Piosenkarz szukał tancerza w swoim zespole, a Tagirov przedstawił mu Zaytunę. Młoda szesnastoletnia dziewczyna natychmiast podbiła jego serce. Wkrótce pobrali się. Rashid był bardzo zadowolony z narodzin synów Rustama i Zufara.
Martwił się, że nie może zobaczyć swoich dzieci z pierwszego małżeństwa. To dręczyło go przez całe życie.
