Grę w głupca można słusznie nazwać jedną z najpopularniejszych gier karcianych w bezmiarze Europy Wschodniej. Jej zasady są proste i jednoznaczne, ekscytujące i lekkomyślne. Istnieją trzy główne wersje tej gry karcianej.
Instrukcje
Krok 1
Prostym głupcem gra się talią 36 kart. Wyciąga się z niego kartę, która na czas gry działa jak karta atutowa. Gracze otrzymują sześć kart. Gracz z najniższą kartą atutową wchodzi do gry jako pierwszy. Następnie wszystkie „chodzą” po kolei zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Istotą gry jest jak najszybsze odrzucenie wszystkich swoich kart. Ten, który nie mógł tego zrobić - przegrał.
Krok 2
Rzucanie głupca jest również rozgrywane w podobny sposób. Główna różnica polega na tym, że możesz grać dowolną liczbą kart o tej samej wartości. Jeśli odpowiadający gracz ma karty najwyższej rangi (jest możliwość odwetu), rzuca je na stół do gry. Chodzący gracz może rzucać karty odpowiadające wartości jednej z kart na stole. Wszyscy gracze mogą zrobić to samo, ale dopiero po tym, jak pierwszy gracz zakończy swoją turę. Jeśli nie ma nic do ukrycia, należy je zabrać. W tym momencie rzucane są również karty. Nie możesz rzucić więcej kart niż gracz, który odpowiada, i nie więcej niż sześć. Na pierwszej emeryturze maksymalna liczba kart do wyrzucenia to pięć. Możesz wygrać nie tylko odrzucając wszystkie karty, ale także „wisząc szelki”. Jest to możliwe, gdy jeden z dwóch pozostałych graczy ma w rękach dwie karty i obie szóstki. Tym samym wygrywa, a przegrywający otrzymuje tytuł „głupca w mundurze”.
Krok 3
Gra w tłumaczonego głupca ma takie same zasady jak gra wrzutowa, ale ze znaczącym dodatkiem. Tutaj odpowiadający gracz może przenieść ruch na następnego gracza z kartą odpowiadającą wartości tego, który wszedł. Możesz przenosić karty, dopóki odpowiadający gracz nie będzie miał na ręce liczby kart równej liczbie na stole. Musi albo walczyć, albo wziąć całą stawkę dla siebie. Jeśli karta transferowa jest kartą atutową, nie możesz po raz pierwszy położyć jej na stole, ale po prostu ją pokazać.
