Joe Silver to amerykański aktor teatralny i filmowy. Szczyt jego sławy przypada na lata sześćdziesiąte ubiegłego wieku.
Biografia i życie osobiste
Joe Silver pochodził z Chicago, ale wychował się w Green Bay w stanie Wisconsin. Studiował tutaj: w Eastern High School w Green Bay. Ukończył Uniwersytet Wisconsin.
Joe Silver miał żonę - aktorkę Chevy Colton, która podczas małżeństwa urodziła syna Christophera i córkę Jennifer. Oni z kolei dali Joe troje wnucząt.
Aktor zmarł 27 lutego 1989 roku w wieku 66 lat na Manhattanie na raka wątroby.
kreatywność teatralna
Joe zadebiutował w teatrze w 1942 roku. Pierwszą produkcją, w której brał udział, była wznowiona sztuka „Tobacco Road” w teatrze na Broadwayu.
Tobacco Road to sztuka Jacka Kirklanda oparta na powieści Erskine'a Caldwella z 1932 roku o tym samym tytule. Po raz pierwszy wystawiono go na scenie w 1933 roku. Spektakl stał się wówczas rekordzistą na czas trwania spektakli: w sumie produkcja wytrzymała 3182 przedstawienia i według tego wskaźnika sztuka przewyższyła poprzednie osiągnięcie ustanowione przez sztukę „Irish Rose”.
Od 2018 r. Tobacco Road nadal zajmuje 19. miejsce w rankingu 20 najdłuższych najdłuższych spektakli na świecie, a także drugie najdłużej wystawiane przedstawienie na Broadwayu, nie licząc musicali.
Jedną z najbardziej znanych produkcji, w której uczestniczył Joe Silver, był musical „Cygan: bajka muzyczna” (1959). Musical oparty na książce „Cygan” Arthura Lorenza został wystawiony do muzyki Julesa Steina i poezji Stephena Sondheima. Fabuła oparta jest na wspomnieniach Cyganki Rose Lee, która wychowała jedną i dwie córki, a jednocześnie marzyła o karierze w showbiznesie. Wielu krytyków okrzyknęło Cygana największym osiągnięciem formy muzycznej w teatrze. Wiele piosenek w sztuce stało się później popularne: „Wszystko idzie z różami”, „Razem, gdziekolwiek pójdziemy”, „Mały świat”, „Potrzebujesz podstępu”, „Pozwól mi się zabawić”, „Zakręt róży i inni.
Produkcja „Cygan” jest uważana za jedno z głównych osiągnięć w dziedzinie muzycznej formy teatralnej połowy XX wieku. Jest często nazywany książką muzyczną, największym amerykańskim musicalem, według wielu krytyków i pisarzy, takich jak Ben Brentley, Frank Rich, Clive Barn.
Podczas swojej teatralnej kariery Joe Silver był 9 razy nominowany do nagrody Tony za występy w 9 różnych rolach. Nagroda Tony lub Antoinette Perry jest przyznawana za doskonałość w teatrze na Broadwayu. Nagrody przyznawane są przez American Theatre Wing oraz Broadway League za produkcje i spektakle na Broadwayu.
Kreatywność w telewizji
W 1947 roku Joe Silver po raz pierwszy wystąpił w telewizji jako uczestnik programu What's It Worth? Od tego czasu w swojej telewizyjnej karierze brał udział w ponad 1000 projektach telewizyjnych.
W 1949 roku Joe stał się stałym członkiem obsady telewizyjnego programu edukacyjnego dla dzieci Mister I Magination. W 1950 roku zagrał w krótkometrażowym programie rozrywkowym Joey Fay. W tym samym roku Silver wziął udział w programie „Red Buttons”, został drugim prezenterem w programie „Captain Jet” i gospodarzem programu dla dzieci „Space Fun”. Wszystkie te programy były wydawane do końca lat 50-tych.
W latach 1975-76 Silver zagrał jedną z głównych ról w nowej produkcji serialu Joey Fay.
Kariera filmowa
Podczas swojej kariery filmowej Joe zagrał w wielu filmach. Wśród nich są:
- „Dziennik kawalera” (1964) – rola Charliego Barretta.
- „Przeprowadzka” (1970) – rola Oscara. Amerykańska komedia w reżyserii Stuarta Rosenberga. Film zyskał sławę z powodu niepowodzenia kasowego: wypożyczenie filmu kosztowało 4 900 000 dolarów, a zarobił tylko 5 milionów dolarów w kasie.
- Klute (1971) jako Joe Spengler. Amerykański thriller kryminalny w gatunku neo-noir. Fabuła opowiada o drogiej prostytutce, która pomaga detektywowi odnaleźć zaginioną osobę. Film zyskał szerokie uznanie krytyków, a Jane Fonda, która zagrała tytułową rolę, zdobyła Oscara dla najlepszej aktorki. Film był także nominowany do Oscara za najlepszy scenariusz oryginalny i odniósł duży sukces komercyjny – przy koszcie produkcji 2,5 miliona dolarów przyniósł twórcom 12 milionów w kasie.
- „Rhino” (1974) – rola Normana. Amerykańska komedia oparta na sztuce „Rhino” Eugene'a Ionesco. Sztuka zasłynęła tym, że w latach 1973-1975 kręcono ją 13 razy.
- „Praktykowanie Duddy'ego Kravitii” (1974) – rola Farbera. Kanadyjski film komediowy/dramat, który zdobył Złotego Niedźwiedzia na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie, Kanadyjskie Nagrody Filmowe dla Kanadyjskiego Filmu Roku, Amerykańskie Stowarzyszenie Pisarzy za najlepszą komedię, Oscara za najlepszy scenariusz i Złoty Glob oraz najlepszy film zagraniczny.
- Wrak (1975) - rola Rollo Linsky'ego. Film jest również znany jako Dreszcz i jest kanadyjskim horrorem science-fiction.
- Raging (1977) to kanadyjsko-amerykański horror z Joe Silverem, Frankiem Moore, Howardem Ryshpanem i Marilyn Chambers.
- „Light My Life” (1977) – rola C. Robinsona. Film znany jest również jako You Brighten My Life. To amerykański dramat romantyczny z Didi Conn, Mikem Zaslowem i Joe Silverem. Fabuła opowiada o młodej dziewczynie, która marzy o zostaniu piosenkarką. Piosenka „Light My Life” znalazła się na liście 100 najlepszych piosenek z filmów Amerykańskiego Instytutu Filmowego.
- "The Crash" (1978) - rola Erivn Jessup. Film znany jest również jako The Crash. Dokument oparty na prawdziwej historii pierwszej katastrofy samolotu szerokokadłubowego Locheed L-1011 TriStar, Eastern AirLines Flight 401, który rozbił się na Florydzie w pobliżu Miami w 1972 roku. Film odtwarza prawdziwe wydarzenia z katastrofy, a sekwencja wydarzeń reprodukowana na ekranie stała się najbardziej autentyczna i najdroższa dla telewizji tamtych czasów.
- Promenada (1979) - Leo Rosen. To amerykański dramat o rodzinie Rosenów i ich walce z gangiem terroryzującym ich okolice Coney Island. Film znany jest z pokazywania słynnej, ale nieistniejącej już stołówki Dubrovskaya w Nowym Jorku.
- Pułapka śmierci (1982) - rola Seymoura Stargera. Amerykańska czarna komedia.
- „Prawie ty” (1985) – rola wujka Sue. Amerykańska komedia romantyczna, która zdobyła nagrodę specjalną na Festiwalu Filmowym w Sundance w 1985 roku.
- Koncert (1985) - rola Abe Mitganga.
- „Magiczne różdżki” (1987) – rola lichwiarza.
- „Mister Nice” (1987) – rola Lesera Tischa. Komedia o francuskiej mafii. Główny bohater, mafijny zabójca, wychodzi za mąż, a jego narzeczona nie zna prawdziwego zawodu swojego narzeczonego. W tym czasie jego przyszły teść otrzymuje dla niego zamówienie.
- Przełączanie kanałów (1988) to ostatnia rola Mordishiego w filmie. Film to amerykańska komedia znana jako Page Front and His Girlfriend w piątek. Film otrzymał mieszane recenzje od krytyków i trafił do komercyjnej kasy.
Oprócz powyższych prac, Joe Silver użyczył głosu wołu w specjalnej bożonarodzeniowej Nocy zwierzęta rozmawiały w 1970 roku, postaci Chciwości w musicalu Raggedy Ann i Andy z 1977 roku oraz The creep w antologicznym horrorze „Creep show 2” (1987).). Występował jako głosy mówiące i śpiewające w Chciwości i Przygodzie muzycznej (oba 1977).
Ostatnie występy Joe Silvera były w musicalu Led Diamond, w którym pojawił się umierający na raka wątroby.
