Albert Brooks to słynny amerykański scenarzysta, reżyser i aktor komiksowy. Był nominowany do Złotego Globu i Oscara, zagrał w ponad dwudziestu filmach i wyreżyserował dziesięć projektów.
Po urodzeniu popularna postać nazywała się Albert Lawrence Einstein. Wraz z początkiem kariery filmowej musiał zostać zmieniony, aby nie wprowadzać zamieszania. Brooks jest bardzo poszukiwany, zwłaszcza w gatunku komediowym.
Początek kariery
Przyszła sławna postać urodziła się w Beverly Hills 22 lipca 1947 r. w rodzinie amerykańskich Żydów. Niemal cała rodzina była bezpośrednio związana ze światem kina.
Matka Thelma Leeds była aktorką. Ojciec - Harry Park, prezenter radiowy. W jego rodzinie są korzenie austriackie i rosyjskie. Rob Reiner i Richard Dreyfus zostali kolegami z klasy Alberta.
Po szkole Albert wstąpił na Uniwersytet Carnegie Mellon. Rok po przyjęciu student zrezygnował. Stanęła na przeszkodzie w początkowej karierze artysty komiksowego.
Na zaproszenie ojca Brooks rozpoczął karierę radiową, prowadził audycje dyskusyjne. Następnie wystąpił w programie odmiany. Po wydaniu w 1973 i 1975 roku dwóch udanych płyt humorystycznych z programami „Comedy Minus One” i „Star Buys” Brooke straciła zainteresowanie gatunkiem mówionym i zajęła się reżyserią na profesjonalnym poziomie.
Program Brooksa, Comedy Minus One, otrzymał później nominację do nagrody Grammy. Wyprodukował krótkometrażowy film School of Famous Comedians dla kanału BSP w gatunku pseudodokumentu.
Reżyseria i aktorstwo
W tym okresie Albert Einstein rozstał się z imieniem nadanym mu od urodzenia i stał się Brooksem. Nie chciał być mylony ze słynnym fizykiem.
W 1975 roku aspirujący reżyser wyprodukował sześć filmów krótkometrażowych do pierwszego sezonu nowego programu telewizyjnego NBC Saturday Night Live.
Znani komicy Carlin i Pryor wystąpili w dwóch krótkometrażowych filmach Brooksa. Początek jego kariery reżyserskiej był udany.
Po raz pierwszy w świecie wielkiego kina świeżo upieczony reżyser pojawił się w 1976 roku. Zagrał w dramacie Martina Scorsese Taksówkarz.
W rolę głównego bohatera wcielił się Robert de Niro. Bohaterem performera był pracownik biura senatora Palantine Toma. Film otrzymał wysokie noty w kasie, nagroda była Złotą Palmą na Festiwalu Filmowym w Cannes.
Rola początkującego aktora dramatycznego okazała się niepozorna, a Albert nie zyskał wielkiej sławy wśród publiczności.
Całe uznanie i chwała trafiła do głównego bohatera i reżysera obrazu. Jednak wciąż było kilka recenzji gry Alberta.
Tak więc dziennikarz Jeffrey Anderson nazwał postać wykastrowaną, a Peter Bradshaw zdiagnozował u niego „cierpiącego z powodu zahamowania beznadziejnej miłości”.
Uznanie i sukces
Później scenarzysta obrazu przyznał, że Tom pozostał dla niego całkowicie niezrozumiałym bohaterem.
Z tego powodu Scorsese pozwolił Brooksowi na pełną improwizację na planie.
Praca w Taxi Driver zrobiła na Albercie ogromne wrażenie. Po powrocie z planu do Los Angeles ponownie zajął się reżyserią. Pełnometrażowa komedia, którą nakręcił, została nazwana „Real Life”.
W filmie Brooks występował nie tylko jako reżyser, ale także jako główny aktor. Zagrał samego siebie, dążąc do zdobycia jednocześnie upragnionego „Oscara” i Nagrody Nobla.
Film bardzo się spodobał krytykom. W recenzjach wszyscy jednogłośnie napisali, że zdjęcie okazało się bardzo zabawne. Reżyser pomyślał o stworzeniu reality show na podstawie udanego projektu, ale pomysł miał się urzeczywistnić.
Po poprzedniej pojawiły się kolejne taśmy komediowe. W sumie Brooks działał jako reżyser, współautor i performer. Jego bohaterowie byli tego samego typu: wszyscy jako jeden byli neurastenikami. Różnili się tylko obsesjami.
W 1981 roku powstał pełnometrażowy film komediowy Modern Novel. W nim Brooks wybrał wizerunek zakochanego montażysty filmowego, próbującego pogodzić się ze swoją dziewczyną.
Nagrody
Wynajem taśmy był ograniczony. Publiczność mogła to zobaczyć tylko w kilku miastach, zyski okazały się niewielkie.
Z drugiej strony krytycy wysoko ocenili premiera. Nowe horyzonty reżysera porównano z Bunuelem, pisali, że w tym projekcie pokazał wszystkie talenty ukryte do tej pory. Jednak najwybitniejszym dziełem było „Zagubieni w Ameryce” 1985.
W dwutysięcznym projekcie ten projekt znalazł się na liście stu najzabawniejszych filmów ubiegłego wieku. Za projekt „Wiadomości telewizyjne” wydany w 1987 roku reżyser był nominowany do Oscara.
Po nominacji reżyser wydał więcej niż jeden obraz z udziałem aktora. Krytycy filmowi przyznali, że Albert ma nie tylko talent komediowy, ale także talent dramatyczny. Do najważniejszych dzieł Brooksa należą „Poza zasięgiem wzroku”, „Mój pierwszy człowiek”, „Wesele”.
Albert zajmował się dubbingiem. Swój głos oddał postaciom z kreskówek Finding Nemo, The Simpsons Movie. Reżyser i komik brał także udział w popularnym serialu telewizyjnym Datura.
Prawdziwe życie i świat kina
Kłopoty zaczęły się podczas promocji najnowszego filmu reżysera W poszukiwaniu komedii w świecie muzułmańskim. Według scenariusza, bohater Brooksa, czyli sam, pojechał do Indii i Pakistanu, aby dowiedzieć się, co rozśmiesza muzułmanów.
Ze względu na niejednoznaczną interpretację nazwy i treści wiele firm odmówiło wydania dzieła. Zdjęcie, które zostało wydane, nie opłaciło się inwestycji.
Kariera Brooksa utknęła w martwym punkcie. Zrobił sobie przerwę. Albert powrócił na ekran w 2011 roku jako wykonawca. Brał udział w kręceniu thrillera kryminalnego „Drive” z Nicholasem Winding Refn.
Twórczość reżysera została nagrodzona na Festiwalu Filmowym w Cannes. Brooks był nominowany do Złotych Globów.
Albert Brooks jest szczęśliwie żonaty. Kimberly Shlane została jego żoną. Para ma dwoje dzieci, córkę i syna.
W 1998 roku urodziło się pierwsze dziecko, Jacob, a w 2002 roku jego siostra Claire Elizabeth. Rodzina mieszka w Los Angeles.
