Emil Jannings to popularny niemiecki aktor kina niemego. Współpracował z reżyserami takimi jak Ernst Lubitsch i Friedrich Wilhelm Murnau. Jego partnerami filmowymi byli Hannah Ralph, Pola Negri i inne znane aktorki początku XX wieku.
Prawdziwe nazwisko Emila Janningsa to Theodor Friedrich Emil Janents. Urodził się 23 lipca 1884 w szwajcarskim mieście Rorschach. Zmarł 2 stycznia 1950 r. Emil Jannings to niemiecki aktor popularny w Hollywood w latach 20. XX wieku. Emil został pierwszym niemieckim zdobywcą Oscara. Zdobył nagrodę dla najlepszego aktora w 1929 roku.
Jannings jest najbardziej znany ze współpracy z Friedrichem Wilhelmem Murnau i Josefem von Sternbergiem. Zagrał także w Blue Angel u boku Marlene Dietrich. Emil zagrał w kilku nazistowskich filmach propagandowych i pozostał bezrobotny po upadku III Rzeszy.
Biografia
Theodor Friedrich Emil Janents urodził się w rodzinie niemiecko-amerykańskiego kupca. Mieszkał w Lipsku i Görlitz. W młodości porzucił szkołę średnią, aby zostać chłopcem pokładowym na statku. Od 1900 Emil pracował w teatrze Görlitz.
W 1914 roku do stolicy przybył Jannings i dołączył do trupy Teatru Maxa Reinhardta. W 1916 wyreżyserował samodzielnie sztukę Teatru Niemieckiego. W 1917 otrzymał swoją pierwszą główną rolę. Od 1918 Emil grał w Teatrze Królewskim. Nie trwało to jednak długo i na początku 1919 powrócił do Reinhardt i pozostał do 1920 roku.
Kariera
Grał w filmach od 1916 roku. Najczęściej można go zobaczyć w filmach melodramatycznych, filmach o namiętności, miłości, pieniądzach i zbrodni. W 1919 Emile Jannings zagrał Ludwika XV w filmie Ernsta Lubitscha Madame Dubarry. Film odniósł międzynarodowy sukces, który przyniósł aktorowi sławę. Emil zrezygnował z ról teatralnych i skupił się na kinie.
W 1922 Emil Jannings zagrał główną rolę w dramacie historycznym Piotr Wielki Dmitrija Buchowieckiego. W 1924 roku Emila można było zobaczyć jako recepcjonistę w Ostatnim człowieku Friedricha Wilhelma Murnaua. Był także artystą, który z zazdrości zmienił się w mordercę w filmie Variety Ewalda André Duponta. W 1925 powrócił do współpracy z Murnau. Jannings zagra w Tartuffe i Mefistofeles w Fauście.
Jesienią 1926 roku Emile Jannings wyrusza na Star Trek w Hollywood. Wśród jego amerykańskich dzieł jest wiele postaci, które straciły majątek i pozycję, żyją bez pieniędzy, schronienia i statusu społecznego. Kiedy z filmu niemego zmienia się w dźwiękowy, Emil traci swoją pozycję w Hollywood z powodu niemieckiego akcentu. Wiosną 1929 roku Jannings wrócił do ojczyzny.
W 1930 Emil wystąpił jako nauczyciel w filmie Josepha von Sternberga Błękitny Anioł. Scenariusz filmu został napisany na podstawie powieści Heinricha Manna „Nauczyciel niegodziwości, czyli koniec tyrana”. Dzięki obrazowi zaczęła się rozwijać kariera Marleny Dietrich, która grała z Janningsem. Od 1930 Emil wrócił do teatru. Jego ulubione produkcje to sztuki Gerharta Hauptmanna. W 1934 wszedł w skład trupy Teatru Państwowego. Jego ostatnią rolą był Bismarck w 1936 roku.
Nadszedł okres narodowego socjalizmu i Emil stał się supergwiazdą. W 1936 został powołany do rady nadzorczej firmy Tobis, aw 1938 roku został jej przewodniczącym. Był odpowiedzialny za produkcję filmu Tranvaal w ogniu z 1948 roku. W
W 1946 roku Jannings został wynarodowiony. Wyjechał do Austrii i tam zmarł. W Bękartach wojny Quentina Tarantino Emila Janningsa odtworzył Hilmar Eichhorn.
Filmografia
W 1914 Emil zagrał w filmie Pamiętnik Pasji. To niemiecki niemy film wojenny o charakterze propagandowym, wyreżyserowany przez Louisa Ralpha, który zagrał główną rolę. W 1916 roku ukazał się film „Frau Eva” z udziałem Emila. Ten niemy dramat wyreżyserował Robert Vien. Główne role zagrali Erna Morena i Theodor Loos. W 1917 roku pojawił się film „Życie jest snem” w reżyserii Roberta Viena. Emil zagrał Bruno Decarli i Marię Fein. W opowieści młody arystokrata poślubia potwora.
W 1916 roku Jannings zagrał w horrorze Noc grozy. Reżyserzy - Richard Oswald i Arthur Robinson - zaprosili do głównej roli Wernera Kraussa. Wampiry są tu przedstawione po raz pierwszy. W tym samym roku ukazała się tragikomedia Kiedy cztery robią to samo w reżyserii Ernsta Lubitscha. Ossie Oswald i Margaret Kupffer wystąpili u boku Janningsa. Sam Lubitsch gra pracownika księgarni, który zakochuje się w córce bohatera, Emilu.
W 1917 roku widzowie zobaczyli obraz Wesele Louise Rohrbach. Ten dramat wyreżyserował Rudolf Bibrach. Oprócz Emila zagrali w nim Henny Porten i Ludwig Trautmann. Scenariusz oparty jest na powieści Emmy Elert. W opowiadaniu młoda nauczycielka poślubia okrutnego właściciela fabryki.
Oczy mumii to niemiecki film niemy z 1918 roku w reżyserii Ernsta Lubitscha. Gwiazdami filmu są Paula Negri, Emil Jannings i Harry Liedtke. Kolejnym dziełem Emila jest Rose Bernd, niemiecki niemy dramat z 1919 roku w reżyserii Alfreda Halma. Henny Porten również zagrał w filmie. Fabuła oparta jest na sztuce Gerharta Hauptmanna.
W 1919 roku Jannings wystąpił u boku Pauli Negri w Madame Dubarry. Film wyreżyserował Ernst Lubitsch, a Norbert Falk i Hanns Craley napisali scenariusz na podstawie wspomnień Aleksandra Dumasa. Następnie Emil pracuje w niemym filmie Georga Jacobiego Vendetta. Leo Lasko pomógł reżyserowi napisać scenariusz. Gra z Emilem Paulem Negrim i Harrym Liedtke. W tym samym roku Jannings zagrała w filmie Alfreda Halma Córka Mehemeda. Jego partnerką została Ellen Richter. Ostatnim dziełem Emila w 1919 roku był film Człowiek czynu. Reżyser - Victor Janson, scenarzysta - Robert Wien, partnerzy filmowi - Hannah Ralph i Herman Betcher.
W 1920 roku Jannings zagrał w 6 filmach. Pierwszą z nich jest Columbine Martina Hartwiga, napisana przez Emila Rameau i Jaapa Speyera. Yanningsa grali Margaret Lanner i Alex Otto. Druga to Anne Boleyn Ernsta Lubitscha, napisana przez Norberta Falka i Hannsa Craleya. W rolach głównych Henny Porten, Emil Jannings i Paul Hartmann. Trzecia to „Czaszka córki faraona” Otza Tollena, napisana przez Otza Tollena. Erna Morena i Kurt Vespermann grali z Emilem. Czwarty to Algol Hansa Werkmeistera, napisany przez Hansa Brennerta i Friedela Kene. Jannings grał z Johnem Gottem, Kat Haack i Hannah Ralph. Piąty to „Big Light” Hannah Henning, która sama napisała scenariusz. Obsada - Hermann Betcher i Wilhelm Digelmann. Szósty to komedia Ernsta Lubitscha Córki Kolhisela, napisana przez Hansa Krasiego. W obsadzie znaleźli się Jacob Tidtke jako Matthias Kohlisel, Henny Porten jako Liesel, Emil Jennings jako Peter Xaver, Gustav von Wangenheim jako Paul Seppl i Willie Prager jako kupiec.
Jednym z kultowych filmów Emila z okresu hollywoodzkiego była „Zdrada” Lewisa Milestone'a z 1929 roku, wyprodukowana przez Paramount Pictures. Opowiada historię miłości chłopki i artystki.
W 1942 Emil wyprodukował i zagrał w nazistowskim filmie propagandowym Dymisja. Reżyser Wolfgang Liebeniner sfilmował dymisję Otto von Bismarcka i otrzymała honorowy tytuł „Film Narodu”, przyznawany przez cenzurę Ministerstwa Propagandy Rzeszy.
