Warner Baxter jest najbardziej znany z roli w filmie W starej Arizonie. W nominacji dla najlepszego aktora za pracę w filmie aktor otrzymał Oscara.
Pełne imię aktora to Warner Leroy Baxter. Urodził się w Columbus 29 marca 1889 roku. Niemal natychmiast po urodzeniu syna zmarł jego ojciec.
Dzieciństwo i młodość
Owdowiała matka przeprowadziła się z pięciomiesięcznym dzieckiem do domu brata. Kiedy jego syn miał dziewięć lat, on i jego matka przeprowadzili się do San Francisco. W tym mieście spędził dzieciństwo przyszły słynny artysta.
Po straszliwym trzęsieniu ziemi, które nawiedziło w 1906 roku, Baxterowie stracili, podobnie jak wielu innych, prawie wszystko, co zdobyli. Matka i syn musieli przez pół miesiąca mieszkać w namiocie.
Aby utrzymać rodzinę, nastolatek poszedł do pracy na farmie. Kiedy koczowniczy zespół aktorski zwiedził miasto, Warner postanowił do nich dołączyć.
Studiując w praktyce podstawy aktorstwa, młody człowiek podróżował po całym zachodzie kraju. Podobnie jak inne gwiazdy tamtych czasów, Baxter nie otrzymał profesjonalnego wykształcenia.
Nie mógł nawet ukończyć szkoły średniej, ponieważ rodzina była bardzo biedna. W młodości Warner próbował wielu zawodów. Był zarówno kurierem, jak i sprzedawcą.
Baxter musiał rozwiązywać problemy, które były bardzo odległe od kina i nie miały nic wspólnego ze sztuką filmową. Jednak teatr naprawdę go urzekł. Zaczął od nastoletniego chłopczycy.
Początek kariery aktorskiej rozpoczął się w 1910 roku. Początkowo aktor grał tylko w wodewilu. Następnie na amatorskiej scenie zaproponowano mu główne role. Niemniej jednak scena dla Warnera pozostała hobby.
Tworzenie filmu
Jego przełom w gwiazdach Hollywood wydaje się do dziś niesamowitym sukcesem. W czasie I wojny światowej nieznany debiutant w wielkiej kinematografii miał szansę zagrać imponującą liczbę „niemych” postaci epizodycznych.
W 1918 aktor zadebiutował w filmie. W krótkim czasie udało mu się również tutaj osiągnąć bezprecedensowy sukces. Od 2921 ról filmowych dla początkującego wykonawcy były już główne. Najbardziej zapadły w pamięć jego prace w „Uciekinierach” z 1926 roku i „Aviapost” w 1935 roku.
Najbardziej uderzającą rolą w 1928 roku był stary, odnoszący sukcesy meksykański bandyta Sisko Kid w pierwszym dźwiękowym westernie "W starej Arizonie". Przywiozła aktorowi statuetkę Oscara w kategorii Najlepszy Aktor.
Nominowanych było wielu. Rywalizacja była bardzo intensywna. Akademicy wybierali między Paulem Mooneyem w The Brave, Chesterem Morrisem w Alibi, Georgem Bancroftem w Thunderbolt i Lewisem Stonem w The Patriot i Warner Baxter.
Nagroda była jedyna, a tym bardziej zaskakujące, że od razu była główną nagrodą tego ostatniego. Artysta powrócił do postaci, która niejednokrotnie przyniosła mu światowe uznanie w licznych sequelach. Zostały nakręcone w następstwie komercyjnego sukcesu pierwszej pracy.
Jednak tylko pierwszy z filmów „gangsterskich” był i pozostaje twórczym sukcesem. Wykonawca otrzymał nagrodzoną Oscarem rolę dzięki wypadkowi. W wypadku samochodowym aktor, który wcześniej został wybrany przez głównego bohatera, stracił oko.
Dobrze wyszkolona artystka o pięknym głosie i imponującej prezencji zakochała się w filmowej publiczności. Warner stał się najbardziej poszukiwanym wykonawcą głównych ról męskich orientacji romantycznej w hollywoodzkich filmach z lat trzydziestych.
U szczytu chwały
W 1936 roku Baxter stał się najlepiej opłacanym graczem w Hollywood. Jednak na szczycie nie trwał długo. Po 1943 r. zaczął się stopniowy spadek jakości oferowanych mu obrazów. W efekcie wykonawca przeniósł się do projektów drugiej kategorii.
Jednak Korner nadal otrzymywał główne role. To prawda, były to postacie z niskobudżetowych seriali detektywistycznych. W swojej karierze filmowej artysta zagrał w ponad stu filmach. Jego najbardziej znanym dziełem tego czasu jest The Crime Doctor.
Od 1943 do 1949 w studiu Columbia Pictures wydano kilkanaście odcinków wieloczęściowego filmu. Wersja ekranowa została oparta na audycji radiowej o tej samej nazwie. Czas trwania każdego odcinka nie przekraczał godziny. Dobór aktorów został przeprowadzony bardzo starannie.
Wśród nich były prawdziwe gwiazdy: Nina Foch, Robert Armstrong, Lynn Merick. Dzięki wybitnej pracy reżyserskiej Williama Castle'a i George'a Archinbauda serial stał się jednym z najważniejszych projektów filmowych lat czterdziestych.
Za wkład w rozwój kina Baxter otrzymał osobistą gwiazdę na Hollywood Boulevard of Glory.
Życie poza ekranem
Życie osobiste aktora nie było tak genialne. Jego pierwsze małżeństwo się rozpadło. Wybraną przez Warnera w 1911 roku była jego koleżanka Viola Caldwell. Związek szybko się załamał i w 1913 roku para oficjalnie się rozpadła.
Winifred Bryson została drugą żoną Baxtera w 1918 roku. W żaden sposób nie zdołała przez cały czas swojego pojawienia się na ekranie zapamiętać publiczność. Początkowo życie rodzinne było bardzo udane.
Jednak po załamaniu nerwowym na początku lat czterdziestych Baxter popadł w głęboką depresję. Choroba wyrzuciła go z klatki odnoszących sukcesy wykonawców i położyła kres jego dalszej „gwiezdnej” karierze.
Żona została z nim. Artysta, kiedy nie kręcił, zajmował się działalnością wynalazczą. W 1935 stworzył reflektor, który pozwala strzelcom wyraźniej widzieć cele w nocy.
Wynalazł urządzenie do komunikacji radiowej, które umożliwia załogom ratunkowym zmianę sygnałów w celu zapewnienia bezpieczeństwa przejazdów przez skrzyżowania. Sam autor sfinansował instalację wynalazku w 1940 roku.
W ostatnich latach słynny wykonawca cierpiał na artretyzm. Zdecydował się na skomplikowaną operację mózgu, ponieważ lekarze obiecali, że po niej ból ustanie.
W 1951 roku po zabiegu Baxter zachorował na zapalenie płuc. Zmarł z powodu choroby 7 maja.
