Czczony artysta, utalentowany muzyk, zapalony piłkarz i po prostu wspaniała osoba - to wszystko o Vladimira Fridmanie. Jego życie, podobnie jak wielu twórczych osobowości, nie było łatwe. Jednak ani wątpliwości, ani deprywacja nie przeszkodziły mu w zdobyciu uznania milionów ludzi.
Vladimir Shulimovich Fridman mieszka i pracuje w Izraelu, gdzie na początku lat 90. przeprowadził się z rodziną. Aktor urodził się w ZSRR, w Kursku, 20 czerwca 1959 r.
Dzieciństwo i młodość
Vladimir Fridman całe dzieciństwo i młodość spędził w Kursku. Tutaj studiował, grał w piłkę z entuzjazmem i nawet nie myślał o scenie teatralnej. Co więcej, aktorstwo nie sprawiało mu żadnej radości.
Do ósmej klasy chłopiec martwił się swoim niskim wzrostem i starał się zrekompensować brak doskonałej gry na boisku. Dzięki chęci doskonalenia się i ciężkiej pracy nad sobą, Vladimir został najlepszym strzelcem i kapitanem reprezentacji miasta. A potem wyciągnął się na wysokość i wszystkie kompleksy zniknęły całkowicie.
Kiedy nadszedł czas, aby zdecydować o zawodzie, rodzice zaproponowali Vladimirowi wybór kilku instytutów. Friedman nie chciał łączyć swojego życia z medycyną, pedagogiką i rolnictwem, więc wstąpił do Instytutu Politechnicznego - gdzie kiedyś studiował jego ojciec. Już na drugim roku młody człowiek zdał sobie sprawę, że nienawidzi swojego przyszłego zawodu i nie chce wiązać z nim swojego życia.
Znajomość teatru
Uczucia do dziewczyny zostały sprowadzone do teatru Władimira Szulimowicza. Na trzecim roku zakochał się, a jego wybranka grał w teatrze ludowym. Aby częściej widywać ukochaną, Friedman chodził na próby i grał w statystów, co było mu dane łatwo i naturalnie. Atmosfera w zespole aktorskim była przyjazna, a Vladimir świetnie czuł się w nowym środowisku. Co więcej, to właśnie w teatrze poznał życie w jego nowej manifestacji.
Pierwszą poważną rolę Władimirowi zaproponował dyrektor Moskiewskiego Teatru Artystycznego Wiaczesław Dolgaczow, który został szefem teatru ludowego. W tym czasie wystawiał sztukę „Droga Eleno Siergiejewna”, w której zaproponował Fridmanowi rolę pijanego pijaka, który nie boi się mówić ludziom prawdy i okazuje się w finale bohaterem.
To był punkt zwrotny w życiu Władimira. Wtedy zdał sobie sprawę, że nie chce robić tego, w czym jego dusza nie leżała, i rzucił się do Moskwy, aby wejść do GITIS, gdzie z powodzeniem przeszedł i wpadł w ręce Eliny Bystritskiej.
Początek kariery
Działalność aktorska Vladimira Fridmana była trudna i niejednoznaczna - było wszystko: zarówno upadki, jak i wzloty. Jednak nigdy w życiu nie żałował swojego wyboru, nawet gdy musiał wyjechać z Moskwy do Tomska – okazało się, że nie można mieszkać w stolicy bez rejestracji.
W nowym miejscu Vladimir natychmiast wszedł do służby w teatrze. W mieście było wielu młodych ludzi i było ciekawie zagrać dla takiej publiczności. To tutaj Władimir zagrał kilka głównych ról w spektaklach: są to Najstarszy syn Wampilowa, Szklana Menażeria Williamsa oraz Mistrz i Małgorzata Bułhakowa, gdzie Fridman dostał rolę Wolanda.
W Tomsku Władimir Szlimowicz otrzymał tytuł laureata Komsomola Lenina za rolę w produkcji Sławomira Mrozhka „Emigranci”. Była to jedyna nagroda Friedmana w Rosji, a wkrótce potem artysta opuścił kraj.
Działalność aktora w Izraelu
Vladimir Fridman wyemigrował do Izraela w 1991 roku. Tutaj zagrał ponad dwadzieścia ról w produkcjach teatralnych (zarówno po rosyjsku, jak i po hebrajsku), a także zagrał w filmach ponad sześćdziesiąt razy; tu też rozpoczęła się jego działalność muzyczna.
Ze swoimi programami koncertowymi Friedman wielokrotnie odwiedzał Amerykę, Niemcy i Kanadę, Nową Zelandię i kraje WNP.
Za wkład w rozwój izraelskiego teatru i kina Władimir Szulimowicz został laureatem nagrody „Człowiek roku”. Ponadto otrzymał nagrodę Aktora Roku dla Najlepszego Aktora w Teatrze.
Życie osobiste
Vladimir Fridman mieszka z żoną od ponad trzydziestu lat. Ludmiła nie jest osobą publiczną i według artysty nie zawsze jest jej łatwo znosić pracę w weekendy i ciągłe podróże. Jednak miłość, uwaga i harmonia w ich związku są z pewnością obecne. Jak inaczej wytłumaczyć ten trzydziestoletni tandem?
