Amerykańska aktorka teatralna i filmowa Aline McMahon przeżyła 92 lata, z czego ponad 50 lat poświęciła na swoją twórczą pracę. W filmie McMahon grała głównie role drugoplanowe, ale były one tak jasne i niezapomniane, że została nominowana do prestiżowego Oscara. W karierze filmowej aktorki najbardziej znany stał się wizerunek matek i babć, który pojawił się w latach 1930-1940.
Dzieciństwo i wczesne lata Aline McMahon
Aline Lavigne McMahon urodziła się 3 maja 1899 roku w rodzinie Williama Marcusa McMahon i Jenny Simon McMahon. Jej ojciec pracował jako redaktor naczelny czasopisma obiegowego, a matka była aktorką teatralną, która rozpoczęła karierę w wieku 53 lat i dożyła bardzo sędziwego wieku – 106 lat. Pomimo swojego szkockiego nazwiska, McMahon ma żydowskie, irlandzkie i rosyjskie korzenie w drzewie genealogicznym.
Kiedy dziewczynka była jeszcze za młoda, rodzina postanowiła przenieść się na Brooklyn. Później Aline studiowała w New York School, aw 1920 ukończyła prestiżowy Barnard College – prywatną kobiecą szkołę sztuk wyzwolonych, założoną w 1889 roku i działającą do dziś.
Kariera jako aktorka w teatrze
Wkrótce po ukończeniu studiów Aline McMahon zainteresowała się aktorstwem i postanowiła spróbować swojego talentu w lokalnym teatrze. Wschodząca gwiazda została ciepło przyjęta przez publiczność, aw 1921 Aline wyjechała na Broadway, gdzie zagrała jedną z postaci w produkcji Mirage.
W latach dwudziestych Aline z powodzeniem rozwijała karierę teatralną na Broadwayu, często grając postacie komediowe. W 1926 roku udowodniła sobie i publiczności, że jej talent jest wielowymiarowy i znakomicie poradziła sobie z dramatyczną rolą w sztuce Beyond the Horizon O'Neilla Eugene'a, która opowiada historię kobiety, w której zakochanych jest dwóch mężczyzn.
Słynny dramaturg i aktor tamtych czasów, Noel Coward, opisał Aline McMahon jako „niesamowitą, wzruszającą i piękną” aktorkę. Amerykański dziennikarz i krytyk Alexander Woolcott pochwalił talent McMahon i opisał ją jako „żywą aktorkę o nietypowym wyglądzie, w której występy publiczność wierzy”.
Kariera twórcza Aline McMahon trwa prawie 55 lat, w tym czasie brała udział w wielu produkcjach, spektaklach i adaptacjach książek. Większość ról granych przez aktorkę została entuzjastycznie przyjęta zarówno przez krytyków, jak i widzów.
Do najbardziej udanych dzieł teatralnych Aline McMahon należą:
- sztuka Maxwella Andersona "Wigilia św. Marka" (1942-43) - dramat wojenny;
- sztuka komiksowa T. S. Osobisty sekretarz Eliota (1954) o bogatym przedsiębiorcy, który postanowił przyprowadzić do domu swego nieślubnego syna Colby'ego i zatrudnić go jako tajnego urzędnika. Ta decyzja rodzi wiele komicznych sytuacji w rodzinie.
- Sztuka irlandzkiego dramaturga Seana O'Caseya „On the Threshold” (1956) opowiadająca o życiu nastolatka z Dublina.
Kariera filmowa Aline McMahon
Pierwszy debiut filmowy aktorki miał miejsce w 1931 roku w filmie „Ostatnie pięć gwiazdek”, grając drugorzędną rolę panny Taylor.
Na początku swojej kariery aktorka często otrzymywała rolę złych sekretarek („Głos prawa”, „Górnicy złota 1933”).
W całej swojej karierze filmowej Aline McMahon otrzymywała tylko role drugoplanowe.
W 1932 roku aktorka zagrała w komedii Raz w życiu, grając bohaterkę May Daniels.
Decydując się na odejście od stereotypu, Aline McMahon wystąpiła w kilku pamiętnych filmach dramatycznych „Srebrny Dolar”, „Życie Jimmy'ego Dolana”, „Babbit”, „Och, co za bzdury!”.
W 1933 Aline McMahon została uznana za jedną z 10 najbardziej eleganckich aktorek, obok Katharine Hepburn i Helen Hayes.
W latach czterdziestych aktorka wróciła do pomniejszych ról, ale grała je tak dobrze, że za wizerunek chińskiej matki Ling Tang w filmie „Smocze nasienie” po raz pierwszy w karierze była nominowana do Oscara.
W wieku dorosłym Aline McMahon zaczęła uosabiać na ekranie obrazy matek i babć, na przykład w dramacie biograficznym „Opowieści Eddiego Cantora” lub melodramacie „Diamentowa korona boraksu”.
W 1950 roku Aline McMahon objęła stanowisko reżysera teatralnego, gdzie zajmowała się głównie produkcją i realizacją spektakli.
Wśród ostatnich występów aktorki w kinie znalazł się film dramatyczny „Cała droga do domu”, opowiadający o chłopcu i jego matce, która przekazuje synowi smutną wiadomość o śmierci ojca. Aline McMahon zagrała w filmie ciocię Annę. W tym samym roku aktorka zagrała w dramacie muzycznym „I Could Keep Singing” z Judy Garland, po czym McMahon wrócił do pracy w teatrze.
Amerykański pisarz Walter Kerr opublikował w „The New York Times” swoją recenzję twórczości aktorki: „Od wielu lat przyglądam się twórczości Aline McMahon i jej aktorstwo zawsze mnie satysfakcjonowało. Czasem więcej, czasem mniej, ale jednak zawsze”.
Życie osobiste aktorki
Aline McMahon była późno zamężna. W 1928 poślubiła nowojorskiego architekta i orędownika zieleni, Clarence'a Steina (1882-1975). Para mieszkała razem przez 47 lat, aż do śmierci męża aktorki w 1975 roku w wieku 92 lat. Nie było dzieci z małżeństwa.
Niezwykły wygląd aktorki, gęste brwi, ciężkie powieki i melancholijny wygląd zainspirowały amerykańską rzeźbę japońskiego pochodzenia Isamu Noguchi do stworzenia marmurowego popiersia, a brytyjskiego fotografa Cecila Beatona do stworzenia wspaniałych fotografii.
Aktorka brała udział w organizacjach charytatywnych.
Aline McMahon zmarła 12 października 1991 roku, siedem lat po śmierci matki, w swoim domu w Nowym Jorku na zapalenie płuc. Aktorka miała 92 lata.
