Pavel Bazhov jest rosyjskim i radzieckim pisarzem, dziennikarzem i publicystą. Najbardziej znany jest jako autor legend Uralu. Jego życie osobiste związane jest z jedyną żoną Walentyną Iwanitską i czwórką dzieci wychowanych w przyjaznej i szczęśliwej rodzinie.
Według badaczy literatury Paweł Pietrowicz Bazow był w stanie żyć owocnym i szczęśliwym życiem, pełnym jasnych wydarzeń. Ze stoickim spokojem potrafił przezwyciężać zamachy stanu i wojny, które nadchodziły w jego czasach, zdobywając powszechne uznanie i zasłużoną popularność.
Jego twórczość kojarzy się przede wszystkim z taką transformacją, kiedy czytelnicy mogą zanurzyć się z surowej rzeczywistości w bajeczną atmosferę, w której świetnie czują się przedstawiciele wszystkich grup wiekowych. Wszyscy znają zbiory opowiadań „Srebrne kopyto” i „Pudełko malachitowe”, na których wychowało się więcej niż jedno pokolenie mieszkańców całej przestrzeni postsowieckiej.
Krótka biografia Pawła Bazhova
27 stycznia 1879 r. (w nowym stylu) w małym miasteczku Sysert w powiecie jekaterynburskim prowincji permskiej, w prostej rodzinie z dala od świata kultury i sztuki, urodził się przyszły słynny pisarz. Wkrótce po urodzeniu Pawła rodzina przeniosła się do wsi Polewskoj.
Ojciec chłopca, Peter Bazhov, mimo wysokich kwalifikacji w swojej dziedzinie działalności (rolnictwo), był amatorem, jak to się mówi, „pił za dużo”, w związku z czym rodzina była przerywana pracami dorywczymi i utrzymywała się głównie z dochodów z rękodzieła jego matki Augusty Osintsowej. Pochodziła z szeregów polskich rolników i odznaczała się dużą pracowitością. Na jej barkach spoczywała opieka nad domem, wychowywanie syna i wieczorami jeszcze czas na robótki ręczne.
Pavel wychował się w rodzinie, w której rodzice bardzo go kochali. Dosłownie zaspokajali każde jego pragnienie. Jednak nie nadużywał go i wyrósł na pracowitego i dociekliwego chłopca. Bazhov wyróżniał się doskonałymi wynikami w nauce i znajomością A. S. Puszkin, jak sam mówi, zawdzięcza to, że w przyszłości otrzymał doskonałe wykształcenie.
Opowieść ta związana jest z tomikiem wielkiego poety, który miejscowy bibliotekarz podarował żartobliwie chłopcu z robotniczej rodziny do przeczytania pod warunkiem, że nauczy się na pamięć wszystkich zawartych w nim wierszy. Pavel bezpośrednio dostrzegł słowa „człowieka uczonego”, co stało się przyczyną jego wysokiej świadomości problematyki dzieła rosyjskiego klasyka. I to później stało się powodem sfinansowania jego szkolenia od jednego zdumionego tym faktem weterynarza, który dosłownie „rozpoczął życie” utalentowanemu uczniowi.
Młody człowiek ukończył seminarium duchowne w Permie, ale odmówił służby w kościele i wstąpił na uniwersytet, uważając się nie tyle za osobę religijną, ile nastawioną na nowe trendy rewolucyjne, jakie miały miejsce w obozie. A potem był Czerwony Październik, członkostwo w Partii Socjaldemokratycznej, wojna domowa po stronie bojowników Armii Czerwonej, poważna pozycja w dziedzinie edukacji publicznej i działalności wydawniczej. Ponadto Bazhov był aktywnie zaangażowany w działalność edukacyjną i edukacyjną, wykorzeniając analfabetyzm u podstaw. Od 1918 został członkiem KPZR.
Życie osobiste pisarza
Przez długi czas Pavel Bazhov unikał kobiet i nie był zauważony na polu romantycznym jako poważny uczestnik wydarzeń tematycznych. Jednak same antypody płci regularnie pokazywały mu oznaki uwagi, zaniedbując jego ascetyczny styl życia. Dziś już trudno zrozumieć, dlaczego młody człowiek o doskonałym wykształceniu i atrakcyjnym wyglądzie prowadził taki tryb życia do 30 roku życia. Podobno wychował się na książkach, w których bohaterowie dzieł wierzyli w jedyną miłość w życiu. W dodatku całkowicie porwała go działalność zawodowa, uważając przelotne romantyczne zainteresowania za szczyt frywolności.
I wtedy to się stało. W wieku 32 lat Pavel złożył jednak propozycję małżeństwa Walentynie Iwanickiej, która w tym czasie miała zaledwie 19 lat. Poważna i wykształcona dziewczyna, która zresztą była także jego uczennicą, odwzajemniła się, co było powodem powstania nowej jednostki rodzinnej.
Dzieci
Ten związek małżeński stał się jedynym małżonkiem dla obojga. Siedmioro dzieci urodziło się w silnej i szczęśliwej rodzinie. Jednak z powodu choroby troje dzieci zmarło wkrótce po urodzeniu, a tylko czworo było w stanie wyjść i wychować rodziców.
Olga, Elena, Aleksiej i Ariadna dorastały w atmosferze przyjaźni, miłości i wzajemnego szacunku. Według naocznych świadków Pavel nazywał swoją żonę wyłącznie czułymi odpowiednikami imienia. Z pewnością była „Valyanushką” lub „Valestenochką”, a przed wyjściem z domu zawsze ją całował. A jeśli w pośpiechu o tym zapomniał, to zawsze wracał, mimo możliwości zakłócenia zbliżającego się ważnego spotkania.
Ale bez względu na to, jak bardzo małżonkowie starali się zachować szczęście i miłość w swoim świecie, nauczyli się również horroru utraty ukochanej osoby w rodzinie. Młody syn Aleksiej zginął w zakładzie w wypadku. Rodzina ciężko zniosła stratę, ale musiała pogodzić się z okrutnym losem.
Warto zauważyć, że ojciec zawsze komunikował się ze swoimi dziećmi jak z dorosłymi i nigdy nie opuszczał rozmowy, nawet gdy wolnego czasu było bardzo mało. Następnie jego najmłodsza córka Ariadna w swojej księdze wspomnień „Oczami córki” zauważyła, co następuje: „Zdolność do poznania wszystkiego o swoich bliskich była niesamowitą cechą ojca. Zawsze był najbardziej zajęty ze wszystkich, ale miał wystarczająco dużo wrażliwości umysłowej, aby być świadomym zmartwień, radości i smutków wszystkich”.
Śmierć
W ostatnich latach życia Paweł Bazow zajął się nauczaniem, zaprzestając pisania dzieł literackich i całkowicie koncentrując się na wykładaniu. Widział więc swój obowiązek wobec kraju, który w trudnych czasach wojny potrzebował wzmocnienia ducha.
Wielki rosyjski pisarz zmarł w 1950 roku. Jego grób znajduje się na cmentarzu Iwanowskim w Jekaterynburgu.
