Seria Lost (w rosyjskiej kasie została nazwana „Lost”) dosłownie wysadziła telewizyjne listy przebojów. Jaki jest więc sekret tak szalonej popularności?
Breakout na ekranach
„Zagubieni” weszli na ekrany, gdy serial nie był jeszcze tak dominujący w telewizji. 6 sezonów, 118 odcinków - dla wielu ta seria zastąpiła życie. Jaki jest sens? Samolot jest w niebezpieczeństwie nad bezludną wyspą, część pasażerów jest uratowana. I tu zaczyna się fabuła.
Okazuje się jednak, że wyspa jest zamieszkana, ale tubylcy nie chcą być widziani. Od czasu do czasu wokół wyspy przelatują czarne kłęby dymu niewiadomego pochodzenia.
Serial powoli prowadzi swoją historię – eksplorację dżungli na wyspie rozmywają retrospekcje ocalałych. Narkoman, sparaliżowany, więzień, brat i siostra, były terrorysta i tak dalej. Z biegiem czasu zaczyna się wydawać, że reżyser prowadzi widza za nos i stara się wskazać związek między wszystkimi bohaterami. Odcinek zwykle kończy się w najbardziej intrygującym momencie, co powoduje lekkie rozdrażnienie widza. Pisarz serialu zaczął nawet nosić T-shirt z napisem „Nie wiem”, mówiąc, że nie powinien oczekiwać od niego szczegółów.
Dreszczyk
Piękna połowa ludzkości od razu polubiła Jacka – byłego medyka, który zaczyna organizować zaopatrzenie na wyspie, zdobywać żywność, szukać schronienia. Sporo uwagi poświęcono także charyzmatycznemu Sawyerowi – jest samolubny, samolubny, narcystyczny, ale zdolny do wyczynów w niebezpiecznym momencie. Kate jest przestępcą eskortowaną przez policjanta, symbol seksu w serialu. Trójkąt miłosny z udziałem Jacka i Sawyera tylko ociepli niebezpieczeństwa wyspy.
Podczas serialu ujawnia się każda postać, między ocalałymi wybucha miłość, rywalizacja, ktoś ginie podczas eksploracji niebezpiecznej wyspy.
Scenarzyści posługują się ciekawą techniką „flash forward” – kiedy pokazują wydarzenie, które ma się wydarzyć.
Koniec całkowicie zbija z tropu widza. Wiele alternatywnych gałęzi zagospodarowania działki. Wielu wydawało się to nielogiczne, a niektórzy byli zachwyceni elementem filozoficznym. Polega na tym, że wyspa jest rodzajem anomalnej strefy, do której kiedyś wchodzili ludzie. Wyspa utrzymuje równowagę sił dobra i zła, a opiekun wyspy wybiera nowego opiekuna. Finał jest skrajnie oderwany od rzeczywistości, bardziej oparty na odczuciach samego widza. Prawie jak w szkole – „jak rozumiesz tę pracę”. I są tysiące odmian. Można znaleźć wiele odniesień do Biblii lub po prostu cieszyć się wspaniałym dziełem reżyserów.
