Często autor po zakończeniu pracy nad dziełem staje przed koniecznością osobistego zwrócenia się do czytelnika, powiedzenia słowa pożegnalnego lub zaznaczenia czegoś przed przeczytaniem. Następnie do tekstu rodzi się przedmowa – część szczególna, zarówno związana z rękopisem, jak i z niego wykluczona.
Instrukcje
Krok 1
Nie rób przedmowy kolejnym rozdziałem. Piękno pierwszych stron polega na tym, że nie są one bezpośrednio częścią kolejnego eseju. Oczywiście głupotą jest czytać wstęp poza kontekstem dzieła, niemniej jednak zawsze zachowana jest pewna niezależność i separacja. Staraj się, aby przedmowa nie była zbyt duża - akceptowalny rozmiar to od półtorej do pięciu stron. Unikaj zbyt szczegółowej analizy poniższego tekstu, gdyż dla czytelnika będzie on bezużyteczny.
Krok 2
Bądź sobą. Przedmowa jest cenna właśnie dlatego, że umożliwia „osobistą” komunikację z autorem. W tym kontekście najprzyjemniejszym sposobem napisania przedmowy byłoby „zaapelowanie” do czytelnika. Spróbuj dostroić się do swojej pracy, opowiedz cechy pracy, podkreśl, jakiej reakcji na kreatywność oczekujesz (na przykład „traktuj to, co jest napisane dalej, nie jako parodię, ale jako złą satyrę”).
Krok 3
Opowiedz historię powstania utworu. Standardowym posunięciem w tym przypadku byłoby podziękowanie ludziom, którzy odegrali rolę w pisaniu. Nie należy jednak nadużywać wyliczeń, będą one zupełnie nieinteresujące dla tych, którzy nie są osobiście zaznajomieni z określonymi osobami (a więc dla większej masy czytelników). Aby tego uniknąć, możesz zastosować następującą technikę: „Prace zaczęły się dzięki…, bez niego nie wymyśliłbym całej koncepcji”, „Niektóre rozdziały i postacie zostały całkowicie przepisane zgodnie z radą… i naprawdę wyszło lepiej”. Nie tylko docenisz ludzi, którzy na to zasługują, ale także dasz czytelnikowi zakulisowe spojrzenie na rozwój i zmianę pracy.
Krok 4
Przedmowa powinna być częścią tekstu. Podejście jest nieco niestandardowe, ale ma swoje miejsce. Na przykład Hermann Hesse w swojej „Grze szklanych paciorków” poprzedził monolog lirycznego bohatera, opisujący „powody napisania książki”. Ta technika pozwoli Ci wyróżnić pewną część tekstu, która jest niezbędna do pełnego zrozumienia, w osobnym akapicie, nadając mu tym samym „specjalną pozycję”.
