Eliahu Inbal to izraelski dyrygent, znany w Europie jako dyrygent operowy, aktywnie koncertujący nawet w podeszłym wieku (obecnie ma 83 lata) i znany z licznych nagrań, w tym pełnych symfonii wielu kompozytorów, interpretacji późniejszych utworów romantycznych.
Biografia
Urodzony Eliahu 16 lutego 1936 w Jerozolimie, w Mandatu Palestyny pod rządami brytyjskimi.
Po ukończeniu studiów uzyskał wykształcenie muzyczne w Izraelskiej Akademii Muzycznej w kierunku skrzypiec. Jednym z jego nauczycieli był Paul Ben-Haim, izraelski kompozytor, dyrygent i nauczyciel muzyki, wybitny twórca kultury muzycznej Izraela.
Następnie kontynuował naukę w paryskim Narodowym Konserwatorium Muzyki i Tańca. Nauczycielami Inbala byli znani francuscy nauczyciele muzyki Louis Fourier, Olivier Messiaen i Nadia Boulanger, którzy zaszczepili w nim miłość do muzyki.
Warto dodać, że do konserwatorium wysłał Inbala sam Leonard Bernstein – ówczesnego słynnego popularyzatora muzyki akademickiej, kompozytora, pianisty i dyrygenta, który usłyszał grę Inbala i rozpoznał w nim utalentowanego muzyka. Leonard Bernstein nie tylko wysłał Eliahę na studia do Paryża, ale także z własnych środków przyznał mu stypendium na ukończenie studiów.
Równolegle ze studiami w Konserwatorium Paryskim pobierał prywatne lekcje u niemieckiego dyrygenta Sergiu Celibidache i włoskiego dyrygenta Franco Ferrary w Hilvesurme, mieście na północy Holandii. Następnie wielu krytyków zauważyło w Eliach wyraźne cechy ról Celibidake'a i Ferrary: moc spokoju, umiejętność tworzenia nieokiełznanej pasji i dramatyzmu.
Prowadzenie kariery i kreatywność
W wieku 26 lat (1963) wygrał Międzynarodowy Konkurs Dyrygencki im. Guido Cantelli, który odbywał się we Włoszech co 2 lata w latach 1961-1980.
Po tak prestiżowym zwycięstwie przed Eliachem otworzyły się drzwi wszystkich włoskich orkiestr, z wieloma z których współpracował długo i owocnie.
W 1965 Inbal zadebiutował jako dyrygent London Philharmonic Orchestra. Eliahu szybko odniósł sukces, otrzymał szereg zobowiązań w Wielkiej Brytanii i oprócz swojego izraelskiego otrzymał obywatelstwo brytyjskie.
W 1974 roku Inbal przyjął propozycję prowadzenia Frankfurckiej (Hesse) Radiowej Orkiestry Symfonicznej, jednej z najsłynniejszych niemieckich orkiestr symfonicznych z siedzibą we Frankfurcie nad Menem.
Na czele tej orkiestry Inbal nagrał wszystkie symfonie austriackiego kompozytora Gustava Mahlera, wykonał szereg utworów symfonicznych innego austriackiego kompozytora Antona Brucknera w ich autorskich wersjach. Za nich Eliahu otrzymał prestiżowe nagrody od krytyków: niemieckiej „Jahrespreis der deutchen Schallplatten-Kritik” i francuskiej „Grand Prix de Dicque”. Nagrody te stały się symbolem zasług Inbala dla austriackiej kultury muzycznej: przed nim nikt nie nagrał utworów Brucknera.
Od 1984 roku Inbal dyrygował jednocześnie dwoma orkiestrami: Frankfurcką Orkiestrą Symfoniczną Radia i Orkiestrą Opery Weneckiej La Fenice.
W 1989 odszedł ze stanowiska głównego dyrygenta w La Fenice, aw 1990 zerwał współpracę z Niemiecką Orkiestrą Symfoniczną. Niemcy pochwalili izraelskiego dyrygenta iw 1990 roku przyznali mu tytuł Honorowego Dyrygenta Orkiestry Symfonicznej Radia Frankfurt.
Po krótkiej przerwie twórczej, w 1995 roku został głównym dyrygentem Orkiestry Symfonicznej Włoskiego Radia w Turynie. Współpraca z tą grupą pozwoliła Inbalowi skomponować teatr operowy Ryszarda Wagnera.
Od 2001 roku związany z Berlińską Orkiestrą Symfoniczną, którą kierował do 2006 roku. Podczas lat spędzonych w Berlinie nagrał wszystkie symfonie Szostakowicza z Wiedeńską Orkiestrą Symfoniczną, kilka utworów węgierskiego kompozytora Beli Bartoka, szereg poematów symfonicznych Richarda Straussa z czołową Orkiestrą Symfoniczną Szwajcarii romańskiej. Nagranie symfonii Szostakowicza z interpretacjami Inbala przysporzyło mu popularności w świecie muzyki akademickiej.
W latach 2008-2014 pracował jako główny dyrygent Tokyo Metropolitan Symphony Orchestra.
W latach 2009-2012 był głównym dyrygentem Orkiestry Filharmonii Czeskiej.
Rok jubileuszowy Wagnera 2013 upłynął pod znakiem występów Inbala z symfonią Tristana i Izoldy na Festiwalu Operowym La Coruña oraz symfonią Parsifala w Operze Flamandzkiej. Eliahu Inbal otrzymał Międzynarodową Nagrodę Operową 2014 oraz nagrodę narodową włoskiego krytyka Abbiatiego i Viottiego za wyjątkową interpretację Pierścienia Wagnera we współpracy z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Włoskiego Radia.
W latach 2003-2011 regularnie brał udział w festiwalach muzycznych w Rheingau, gdzie wykonał wszystkie osiem kompletnych symfonii Brucknera oraz niedokończoną IX Symfonię pod batutą Orkiestry Symfonicznej WDR w Kolonii.
W kwietniu 2019 Inbal po raz pierwszy odwiedził Rosję, gdzie dał kilka koncertów w Petersburgu. Zaraz po wizycie w Rosji Eliahu wyrusza w letnią trasę koncertową po Japonii z Berlińską Orkiestrą Symfoniczną. Trasa kończy się udziałem Eliahu w Berlinie i Nnternational Brukner Festival w Linzu.
W marcu 2019 roku ogłoszono, że Eliahu Inbal poprowadzi Taipei Symphony Orchestra jako główny dyrygent. Umowa zawarta jest na trzy lata. Planowane jest, że Inbal zagra swój pierwszy koncert na czele nowego zespołu w październiku 2019 roku. Będzie to VIII Symfonia Mahlera.
Przyszłe plany
W listopadzie 2019 Inbal planuje dać trzy koncerty Szostakowicza w Tokio.
W 2020 roku Eliahu wykona V Symfonię Brucknera w La Scali we Włoszech. Następnie wyruszy w trasę koncertową na czele Orkiestry Symfonicznej południowo-zachodnich Niemiec. Podczas trasy koncerty zostaną zaprezentowane w Pekinie, Kantonie, Monte Carlo, a także na Międzynarodowym Festiwalu Muzyki i Języka Kanaryjskiego.
Nagrody
1990 - Honorowy Dyrygent Frankfurckiej Orkiestry Symfonicznej Radia.
Również w tym samym roku rząd francuski przyznał Inbalowi stopień oficera Orderu Sztuki i Literatury.
W lutym 2001 - złoty medal "Za Zasługi" od miasta Wiednia.
2006 - Odznaka Honorowa Goethego we Frankfurcie i Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec.
W 2014 roku, po zakończeniu kontraktu z Tokyo Orchestra, Eliahu otrzymał honorowy tytuł Dyrygenta-Laureata Tokyo Metropolitan Symphony Orchestra.
