Harry Shearer znany jest przede wszystkim jako amerykański aktor, choć sprawdził się zarówno jako reżyser, jak i muzyk, a nawet pisarz. Ma na swoim koncie wiele ciekawych prac filmowych i telewizyjnych, ale na szczególną uwagę zasługuje fakt, że od 1989 roku do dziś zajmuje się komponowaniem muzyki do Simpsonów. Shearer dysponuje szeroką gamą głosów, co pozwala mu wypowiedzieć głos ponad dwudziestu postaciom w tym animowanym serialu dla dorosłych.
Wczesna biografia
Harry Shearer urodził się w 1943 roku w Los Angeles w rodzinie żydowskich imigrantów. Jego ojciec nazywa się Mack Shearer, jego matka ma na imię Dora Warren.
Harry zaczął działać jako dziecko. Jego debiutanckie filmy to Całun (1953) oraz Abbott i Costello Go to Mars (1953). W wieku czternastu lat zdążył już uczestniczyć w ośmiu serialach telewizyjnych i dwóch filmach fabularnych. Jednak w 1957 roku, po nakręceniu odcinka pilotażowego Leave It to Beaver, jego rodzice nalegali, aby przerwał karierę aktorską.
W latach sześćdziesiątych Shearer ukończył studia na Uniwersytecie Kalifornijskim, po czym poszedł na studia podyplomowe. Harvarda.
W 1967 został nauczycielem anglistyki i nauk społecznych, ale rok później, w 1968, z powodu „spór z administracją” zdecydował się odejść z tego zawodu.
Główne osiągnięcia Shearera w filmie i telewizji
W drugiej połowie lat siedemdziesiątych Harry ponownie zaczął pojawiać się od czasu do czasu na ekranie. W tych latach grał role epizodyczne w serialach Laverne i Shirley i Serpico, a także w filmach Prawdziwe życie i Ryba, która uratowała Pittsburgh. Należy również zauważyć, że w tym okresie Shearer współpracował jako scenarzysta z najpopularniejszym amerykańskim show Saturday Night Live.
W 1984 roku Harry zagrał w filmie Roba Reinera This Is Spinal Tap. Był to pseudo-dokument komediowy o fikcyjnym heavy metalowym zespole Spinal Tap, którego popularność, zgodnie z fabułą, spada. Harry grał rolę jednego z jego członków - basisty Dereka Smallsa, i jest to w rzeczywistości jedna z jego najbardziej uderzających ról w jego karierze.
Ciekawe, że później Shearer i inni aktorzy pod postacią muzyków ze Spinal Tap wielokrotnie występowali przed publicznością. A w 2009 roku nawet cała trasa tej grupy odbyła się w Stanach Zjednoczonych. Do tego kolektyw Spinal Tap wydał aż trzy całkowicie prawdziwe albumy muzyczne.
Kolejne ważne wydarzenie w karierze Shearera miało miejsce w latach osiemdziesiątych. W 1989 roku skontaktował się z nim Matt Groening, twórca The Simpsons. Poprosił aktora o wzięcie udziału w podkładaniu głosu w tym animowanym serialu (i było mało prawdopodobne, żeby ktoś mógł sugerować, że stanie się kultowym i przetrwa ponad 30 sezonów). Po namyśle Shearer przyjął ofertę. Ostatecznie oddał swój głos dużej liczbie postaci Simpsonów. Należą do nich dyrektor Skinner, skąpy właściciel elektrowni, pan Burns, prezenter lokalnych wiadomości Kent Brockman, Ned Flanders, wielebny Lovejoy, dr Hibbert itp.
A w The Simpsons Shearer czterokrotnie głosił prezydenta George'a W. Busha. Co więcej, w 1990 roku miał okazję nie tylko wypowiedzieć się, ale i zagrać tego polityka – na podobieństwo Busha seniora wystąpił w jednym z odcinków popularnego wówczas serialu telewizyjnego „Złote dziewczyny”.
W 1991 roku aktor zagrał niewielką rolę we wspaniałym dramacie Terry'ego Gilliama The Fisherman King. A w filmie Penny Marshall z 1992 roku A League of Their Own jego głos jest odtwarzany poza ekranem podczas kroniki filmowej.
Później zagrał w Ciszy Rona Andevrooda (1994) oraz w melodramacie Best Friend's Wedding PJ Hogana (1997).
Rok później, w 1998 roku, zagrał w dwóch słynnych filmach jednocześnie – w dramacie „The Truman Show” z Jimem Carreyem oraz w przeboju „Godzilla” Rolanda Emmericha.
W 2002 roku Shearer po raz pierwszy wystąpił jako reżyser - nakręcił komedię „Piknik u pluszowego misia” (i tutaj pełnił nie tylko obowiązki reżyserskie, ale także grał jedną z ról). Film został wydany tylko w ograniczonym nakładzie i otrzymał bardzo słabe uznanie krytyków. Na popularnej stronie Rotten Tomatoes ma wyjątkowo niską ocenę 0%.
Ponadto w 2000 roku Shearer zagrał w filmach takich jak „The Mighty Wind” (2003), „On Your Osąd” (2006), Living Earth” (2007). I, powiedzmy, w 2017 roku pojawił się w komedii „Kim jest nasz tata, stary?”
I oczywiście przez cały ten czas Shearer kontynuował pracę nad „Simpsonami”. W 2015 roku media podały, że aktor może nie być już zaangażowany w aktorstwo głosowe tego animowanego serialu, ale ostatecznie kierownictwo zdołało przekonać go do pozostania w projekcie.
31. sezon The Simpsons rozpoczął się 29 września 2019 roku, a w tym sezonie, tak jak poprzednio, głosem Shearera przemawia szereg postaci.
Inne czynności
Harry Shearer również próbował swoich sił w pisaniu – w 2006 roku wydał powieść „Not Enough Indians”. Jednocześnie należy zauważyć, że wcześniej wydał już dwie książki. Pierwsza z nich nazywała się „Man Bites Town”. Został opublikowany w 1993 roku i był zbiorem felietonów napisanych dla Los Angeles Times od 1989 do 1992 roku.
Druga książka została wydana w 1999 roku. Nazywa się "To głupota, głupcze". Książka ma charakter publicystyczny, w której Shearer próbuje przeanalizować przyczyny negatywnego nastawienia części społeczeństwa do ówczesnego prezydenta Billa Clintona.
Należy również zauważyć, że w 2010 roku Harry Shearer dał się poznać jako ciekawy dokumentalista. Stworzył dokument „Wielki niepokój”. Ta taśma jest poświęcona smutnym wydarzeniom związanym z huraganem Katrina i późniejszą powodzią w Nowym Orleanie. A tak przy okazji, Harry Shearer dość ostro krytykuje w nim pracę Korpusu Inżynierów Armii Stanów Zjednoczonych podczas tej klęski żywiołowej.
Życie osobiste
Pierwszą żoną aktora była piosenkarka ludowa Penelope Nichols. Byli małżeństwem przez około trzy lata - od 1974 do 1977 roku.
W 1993 roku Harry Shearer ponownie się ożenił - tym razem jego wybranką została walijska piosenkarka i poetka Judith Owen. To małżeństwo trwa do dziś. Wiadomo też, że w 2005 roku Judith i Harry zostali założycielami własnej wytwórni muzycznej – Courgette Records.
