Przez cały dzień te stworzenia leżą w swoich trumnach. Ale wraz z nadejściem nocy budzą się i idą na polowanie. Chodzi o wampiry. Istnieją do dziś. Tylko nie ci, którzy mają długie kły i leżą w trumnach, ale ci, którzy żyją i oddychają, jak wszyscy ludzie.
Legenda głosi, że te krwiożercze stworzenia przemierzają nocą ulice Transylwanii i Rumunii, zaglądają w okna domów okolicznych mieszkańców. Robią to tylko w jednym celu – aby zwabić „zdobycz” swoimi łagodnymi, słodkimi głosami. To są prawdziwe demony, które przyciąga smak krwi. Są boleśnie chciwymi stworzeniami. Ale to wszystko są legendy mityczne. Warto również zwrócić uwagę na naukowy aspekt wampiryzmu.
W historii ludzkości nie było jeszcze złych duchów, którym nauka poświęciła tyle uwagi, co wampirom. Niezliczona ilość pewnych prac naukowych i traktatów została już poświęcona tym stworzeniom. Jeśli złożysz wszystkie materiały i świadectwa wampirów razem, możesz otrzymać solidną bibliotekę. Nawet dzisiaj naukowcy ani na minutę nie opuszczają problemu tak zwanych żywych „wampirów”.
Najbardziej rozpoznawalnym wampirem na świecie jest Vlad III Tepes, najlepiej znany jako Hrabia Dracula. To właśnie ten rumuński władca i wojewoda stał się pierwowzorem ekranizowanej powieści pisarza Brama Stokera o tym samym tytule – „Dracula”.
Czy istnieją wampiry?
Amerykańscy naukowcy z National University of New York twierdzą, że wampiry istnieją. Jednak eksperci robią tutaj jedno zastrzeżenie: ludzkość musi przestać postrzegać wampiry jako diabelskie stworzenia. Dzisiejsze „wampiry” wcale nie są potomkami Szatana. Współczesny „wampiryzm”, według amerykańskich naukowców, jest konsekwencją manifestacji tak zwanej porfirii – choroby genowej.
Co to za choroba?
Osoba cierpiąca na tę chorobę wykazuje oznaki prawdziwego wampira, chyba że pije krew. Według statystyk 1 na 200 tysięcy osób cierpi na tę rzadką formę patologii genów. Ciało pacjenta w tym przypadku nie ma najmniejszej możliwości wytworzenia czerwonych krwinek - erytrocytów. To z kolei wpływa na niedobór żelaza i poziom tlenu we krwi.
Ciekawe, że wpływ promieni ultrafioletowych na skórę takich osób jest destrukcyjny: w tkankach dochodzi do zniszczenia metabolizmu pigmentu i rozpadu hemoglobiny. Skóra brązowieje i pęka. Z biegiem czasu u pacjentów-wampirów pokrywa się wrzodami i bliznami. Dlatego słońce jest kategorycznie przeciwwskazane dla pacjentów. Ponadto porfiria deformuje ścięgna. W najrzadszych przypadkach może to prowadzić do skręcenia palców.
Udokumentowano, że w kulturze Indian zamieszkujących niegdyś Amerykę Środkową istniały już takie pojęcia jak „wampiryzm” i „krwiopijcy”. Ciekawe, że Indianie tak nazywali żywych ludzi. Skłonili się przed nimi.
Czy można wyleczyć wampiryzm?
Naukowcy twierdzą, że tak. Przeprowadzili już szereg eksperymentów z DNA, w wyniku których stwierdzili, że wrodzoną porfirię można skorygować, a porfirię nabytą można leczyć najnowszymi i najnowocześniejszymi środkami. Wszystko to zablokuje chorobę we wczesnych stadiach.
