Kino non-fiction to rodzaj kinematografii, który tradycyjnie sprzeciwia się fikcji lub fikcji. Ten rodzaj kinematografii ma kilka ważnych cech.
Instrukcje
Krok 1
W języku rosyjskim różnice między pojęciami filmów fabularnych i non-fiction są bardzo zatarte. O wiele bardziej logiczne jest użycie angielskich terminów „fiction” i „non-fiction” (przetłumaczone jako „z fikcją” i „bez fikcji”). Możesz opisać filmy non-fiction jako filmowanie prawdziwych ludzi w rzeczywistych sytuacjach. Filmy non-fiction nie są dokumentami w ogólnym tego słowa znaczeniu, ponieważ dokumenty mogą zawierać elementy inscenizacyjne, dramatyzacje nakręcone specjalnie na potrzeby filmu. Ale opisując ten rodzaj sztuki, często łączy się te pojęcia.
Krok 2
Tematyka filmów dokumentalnych lub dokumentalnych to najczęściej zjawiska kulturowe, wybitne osiągnięcia, hipotezy naukowe, ciekawe wydarzenia, opisy życia znanych osób lub grup ludzi. Ale rekonstrukcje historyczne w filmach fabularnych, nawet jeśli w pełni odpowiadają rzeczywistości, nie można nazwać reprezentantami filmów non-fiction. A filmy, w których występują elementy inscenizacji, na przykład specjalna prowokacja bohaterów do emocji lub przywracanie na ekranie wydarzeń dokumentalnych, są uważane za przedstawicieli gatunku.
Krok 3
Istnieje kilka rodzajów filmów niefabularnych, które nie wykluczają się wzajemnie i nie wyczerpują wszystkich możliwych opcji, ponieważ w tego typu kinie nie ma wyraźnych granic między gatunkami. Może to być kronika wydarzeń, filmowanie do celów specjalnych (np. do protokołu policyjnego, wideomonitoringu, filmowanie naukowe), kronika filmowa, publicystyka autorska itp. Ze względu na formę, filmy non-fiction można podzielić na reportaż filmowy, film portretowy, pamiętnik filmowy, podróż filmową, esej filmowy, research filmowy, film komediowy itp.
Krok 4
Zadania stojące przed twórcą filmu faktu mogą być różne: stworzenie podręcznika; badania geograficzne, etnograficzne, zoologiczne, historyczne lub jakiekolwiek inne; tworzenie środków propagandy (naukowej, religijnej, sprzedażowej itp.); tworzenie kronik filmowych (opis długiego procesu lub wydarzeń historycznych), tworzenie dzieła dziennikarskiego (rozważanie bieżących problemów politycznych i społecznych). Dokumentalista Hugh Bedley dobrze określił główne zadanie całego gatunku filmów non-fiction: „opowiadać o świecie, w którym żyjemy”.
Krok 5
Proces tworzenia filmu non-fiction jest dość skomplikowany. Wcześniej autor musi znaleźć materiały, które powinny być istotne i udokumentowane. W oparciu o udowodnione fakty pisany jest scenariusz. Aby połączyć wszystkie materiały w jeden film, montuje się archiwalne materiały zdjęciowe i wideo, wykonuje się reportaże (w formie wywiadów lub kronik filmowych) oraz inscenizowane (ale wiernie odwzorowujące obraz tego, co dzieje się w rzeczywistości) kręcenie, strzelanie do wnętrz lub w terenie w zależności od scenariusza.
Krok 6
Do tej pory filmy non-fiction nie cieszą się popularnością wśród widzów, choć powstaje wiele filmów i dokumentów. Tyle, że nie wszystkie trafiają do masowego odbiorcy. Najczęściej takie arcydzieła można zobaczyć tylko na specjalnych lub nawet zamkniętych festiwalach filmowych, które do tej pory również nie mogą pochwalić się liczną publicznością.
