Muzycy uliczni są rzadko zapraszani do sal koncertowych. Tak się jednak dzieje, a przykładem może być Timur Vedernikov. Osoba oddana swojej gitarze i muzyce jako fenomenowi.
technik studencki
Timur Vedernikov urodził się ponad czterdzieści lat temu w żyznym Uzbekistanie, gdzie mieszkają przyjaźni i gościnni ludzie. Dziś miłośnicy kierunku muzycznego „country”, autorskich piosenek i musicali dobrze znają jego biografię. Rodzice widzieli przyszłość swojego dziecka w kategoriach ich pomysłów na pracę i karierę. I nic dziwnego. Mój ojciec zajmował się tworzeniem i ulepszaniem urządzeń elektrycznych. Coś wymyśliłem i wdrożyłem. Otrzymane certyfikaty praw autorskich. Matka uczyła dzieci w szkole. Natura była twórcza, kochała swoją pracę, pisała poezję.
Zgodnie ze wszystkimi przesłankami i prognozami Timurowi przepowiedziano los inżyniera. Jednocześnie od najmłodszych lat chłopiec z wyczuciem wychwytywał dźwięki i melodie z otaczającej rzeczywistości. Nic dziwnego, że już w wieku przedszkolnym zaczął opanowywać grę na różnych instrumentach. W ostatniej ćwierci XX wieku gitara była szczególnie popularna wśród młodzieży i inteligencji technicznej. Nauczywszy się trzech akordów i używając doskonałego tonacji, już wtedy przyciągał uwagę rozumiejących ludzi. Kreatywność uzależniała. Nauka gry na banjo, dutar, rubab nie była już trudna.
Należy zauważyć, że rodzina nie ingerowała w dzieciństwo i młodzieńcze hobby Timura. Jednak aby zdobyć przyzwoite wykształcenie, maturzysta z Uzbekistanu wyjechał do Moskwy. Stolica z równym spokojem przyjmowała gości ze wszystkich szerokości geograficznych i kontynentów. Złożył dokumenty do Instytutu Górnictwa i pomyślnie zdał egzaminy wstępne. Co ciekawe, środowisko studenckie często dostosowuje plany życiowe młodych ludzi. Po trzecim semestrze student Vedernikov przerwał studia w instytucie i wyszedł na ulicę.
Projekty równoległe
Przez prawie rok bezczynna publiczność na Arbacie słuchała szkiców gitarowych Vedernikova. Jak zwykle wśród wolnych artystów, występował w kawiarniach, barach i innych lokalach gastronomicznych. Praktyka przekonująco pokazuje, że osoba poważna i ambitna szybko się nudzi takim sposobem życia. Timur chciał wnieść znaczący wkład we współczesną sztukę muzyczną. Może brzmi to zbyt pretensjonalnie, ale nie jest to sprzeczne z istotą aspiracji. Aby zrealizować projekt na dużą skalę, wraz z bliskimi przyjaciółmi powstaje grupa „GrassMeister”.
Od kilku lat kolektyw przyciąga uwagę widzów i recenzentów muzycznych oryginalnymi kompozycjami. Równolegle z pracą w grupie Timur uczestniczy również w innych projektach. Słynny musical Notre Dame de Paris znany jest nawet ludziom dalekim od sztuki dzięki barwnej postaci Quasimodo. Trzeba przyznać, że wyrafinowany esteta Timur Vedernikov poradził sobie z tą rolą znakomicie. A w musicalu „Metro” przez kilka lat grałem narkomana. Sądząc po tych utworach, profesjonalny gitarzysta musi jeszcze ujawnić aspekty talentu.
Na początku 2000 roku Vedernikov założył własne studio nagraniowe. Zaczyna zajmować się aranżacjami i realizacją dźwięku. Życie osobiste rozwija się w ramach standardów przyjętych przez jednostki twórcze. Po raz pierwszy Timur ożenił się w wieku 20 lat. Urodziła się córka, ale młody mąż i żona postanowili odejść. Takie działania nie zasługują na pozytywną ocenę. Dziś znany i poszukiwany muzyk żyje w drugim małżeństwie. Syn dorasta.
