Aleksander Wielki wszedł do historii świata jako zdobywca, który nie miał szansy przegrać ani jednej bitwy. Imperium Aleksandra rozciągało się na najdalsze zakątki. Ale dowódca nie zdołał zasmakować wszystkich rozkoszy swoich zwycięstw: w stosunkowo młodym wieku zmarł w dziwnych okolicznościach, które nie wykluczały jego zatrucia trucizną.
Największy przywódca wojskowy starożytności
Aleksander Wielki to jedna z najsłynniejszych i najwybitniejszych postaci wojskowych w historii ludzkości. W bardzo krótkim czasie zdołał podporządkować sobie znaczną część Azji, udając się z wojskami do Pakistanu i Indii. Aleksander przeszedł do historii jako dowódca, który nie został pokonany.
Sukcesy militarne Aleksandra ułatwiał jego niewątpliwy talent dowódcy, a także właściwy dobór taktyki i strategii. Oddziały macedońskie działały odważnie i zdecydowanie. Jednocześnie dowódcy najczęściej udawało się uniknąć znacznych strat.
Aleksander urodził się w Macedonii i pochodził ze szlacheckiej dynastii. Według legendy pochodził od słynnego mitycznego bohatera Herkulesa. Ojcem dowódcy był król Macedonii Filip II. Imponujący był także rodowód matki Aleksandra. Cechy charakteru Aleksandra ukształtowały się pod wpływem świadomości jego przynależności do dwóch wielkich rodów.
Aleksander miał szczęście do swoich nauczycieli. Jednym z nauczycieli dowódcy był Leonid, który zaszczepił w młodym człowieku miłość do spartańskiego stylu życia. Aktor Lizymach uczył następcy tronu macedońskiego etyki i retoryki. Następnie młody człowiek został wychowany przez jednego z największych myślicieli starożytności - mądrego Arystotelesa. Skupił się na studiowaniu przez młodego człowieka filozofii i polityki. Aleksander miał też wystarczającą znajomość podstaw wiedzy medycznej i umiejętności literackich.
Śmierć Aleksandra
Historycy wszechczasów wiele spierali się o wydarzenia, w wyniku których zmarł Aleksander Wielki. Według Kroniki Babilońskiej dowódca zmarł 10 (według innych źródeł - 11 czerwca) 323 roku przed początkiem obecnej ery. Aleksander miał wtedy zaledwie 32 lata. Śmierć władcy miała miejsce w pałacu babilońskim.
Kilka miesięcy przed śmiercią Aleksander Wielki wydał swoim wojskom rozkaz przygotowania się do kampanii przeciwko słynnemu Babilonowi. W czasie tej kampanii macedoński władca otrzymywał rady Chaldejczyków, którzy ostrzegali Aleksandra, że podróż będzie dla niego śmiertelna. W tym samym czasie śmierć Aleksandra przepowiedział Kalan, indyjski gimnosofista. Kalan rozkazując spalić się żywcem w ogniu stosu pogrzebowego, Kalan zwrócił się do Aleksandra, ostrzegając, że się spotkają, ale już w Babilonie. Słowa Indianina były prorocze.
Aleksander postanowił wkroczyć do Babilonu przez słynną Bramę Królewską. Wybrana trasa przebiegała jednak przez bagna i okazała się wyjątkowo niekorzystna.
To, co naprawdę wydarzyło się w Babilonie, do dziś pozostaje dla historyków zagadką. Eksperci nie przestają dyskutować na ten temat.
Powszechnie przyjmuje się, że Aleksander został otruty. Inne rzekome przyczyny śmierci generała to choroba wątroby i gorączka. Kilka dni przed dniem tragedii Aleksander doświadczył osłabienia, pocenia się i dreszczy. Miał gorączkę. Są to objawy charakterystyczne dla chorób zakaźnych, takich jak dur brzuszny. Choroba ta była wówczas bardzo powszechna w Babilonie. Istnieją dowody na to, że w ostatnich godzinach życia Aleksander głośno krzyczał w agonii i skarżył się na nieznośny ból brzucha.
Współcześni toksykolodzy, którzy badali dowody historyczne, sugerują, że w chwili śmierci Aleksander był bardzo słaby, zarówno fizycznie, jak i psychicznie. W tym okresie pił dużo odurzających napojów i niejednokrotnie mdlał na luksusowych ucztach. Opis poszczególnych objawów (obfite wymioty, wolny puls, osłabienie mięśni) może świadczyć o wpływie napoju ciemiernika na organizm. W tamtych czasach uzdrowiciele często podawali taki lek, aby wypędzić złe duchy.
Miejsce pochówku Aleksandra Wielkiego
Macedończycy na wieść o śmierci władcy bardzo płakali. Miejscowi mieszkańcy również ze smutkiem przyjęli wiadomość o śmierci Aleksandra. Autorzy starożytności podają, że zorganizowanie konduktu pogrzebowego, który miał przetransportować ciało Macedończyka z Babilonu do miejsca pochówku, zajęło około dwóch lat. Nie ma jednak dokładnych informacji o tym, jak dokładnie zachowano ciało dowódcy przez tak długi okres. Plutarch mówi, że nad ciałem Aleksandra pracowali egipscy specjaliści od balsamowania. Późniejsi badacze sugerowali, że ciało można długo przechowywać w pojemniku z miodem.
Ciało Aleksandra zostało ostatecznie pochowane w Memfis w Egipcie. Następnie szczątki dowódcy przeniesiono do Aleksandrii, gdzie zaczęto spoczywać w mauzoleum. Miejsce ostatniego spoczynku dowódcy jest teraz nikomu nieznane. Niektórzy badacze uważają, że grób znajdował się pod jednym z wczesnochrześcijańskich kościołów.
