William Atherton to amerykański aktor filmowy, kochany przez publiczność za bogaty, równy głos, czarujący uśmiech. Często odgrywa manipulacyjne role dobrze ubranych żonkili. Rosyjski widz zna swoją rolę denerwującego reportera w Szklanej pułapce.
Atherton William, z domu, jest popularnym amerykańskim artystą filmowym, teatralnym i telewizyjnym. W młodości nie marzył o zostaniu bohaterem filmowym, otrzymał zawód inżyniera i technika, zamierzał uczyć się i rozwijać nowe mechanizmy, innowacyjne procesy technologiczne.
Biografia
Przyszła gwiazda filmowa urodziła się 30 lipca 1947 roku w trudnym dla kraju czasie. Jego rodzina mieszkała w małym miasteczku Orange w stanie Connecticut (Stany Zjednoczone Ameryki). Wykształcenie średnie otrzymał w miejscowym college'u, po czym został przyjęty na studia na Carnegie University of Technology. Ale podczas studiów dał się porwać występom teatralnym w prywatnym studiu teatralnym. Następnie odbyły się przesłuchania w małych programach telewizyjnych, role epizodyczne w różnych filmach. Chłopiec z farmy przejął miejskie życie, przenosząc się do Los Angeles.
Kariera
Pierwsze kroki do udanej kariery rozpoczęły się na planie, z powodzeniem poradził sobie z postawionymi zadaniami, zaskoczył reżyserów. Po ukończeniu uniwersytetu (1969) na kierunku „sztuka dramatyczna” młody człowiek postanowił zadebiutować w wielkim kinie. Wraz z wydaniem The New Centurions (1972) Atherton dostał szansę na dalszy rozwój. Kiedyś został zauważony przez Spielberga i postanowił zagrać główną rolę uciekiniera Clovisa Michaela Poplina w filmie „The Sugarland Express” (1974). Po premierze filmu William obudził sławną osobę. Zaczęli zapraszać go do drugorzędnych, ale żywych ról, krytycy zauważyli nienaganną grę, zdolność do transformacji, przyzwyczajenia się do roli.
Wniósł wielki wkład w jego twórczą karierę, aktor musiał tylko iść naprzód, nabierając rozpędu, nie tracąc nadziei na najlepsze, nowe w życiu. Ukończył kursy aktorskie, zagrał w kilku filmach. Niezapomniane dla widza były: „Dzień Szarańczy” (1975), „Niepodległość” (1976), „Jedyne światło” (1981).
Potem pojawiła się równie ważna rola - uparty agent Walter Pack w komedii „Pogromcy duchów”. Wraz z premierą filmu na dużym ekranie scenarzyści go rozpoznali, publiczność go pokochała, filmy z jego udziałem były bardzo oczekiwane. Na kontynuację nie trzeba było długo czekać, producent wypuścił serię, która okazała się najbardziej dochodową w świecie branży filmowej tamtych lat.
Najbardziej uderzającym obrazem, który był niejednoznacznie odebrany przez publiczność, był reporter Ridard Thornburg w filmach akcji „Szklana pułapka” i „Szklana pułapka 2”. W filmach grał ze słynnym Brucem Willisem i wieloma innymi równie popularnymi aktorami, jego ocena czasami skoczyła. Blockbuster był kilkakrotnie nominowany do Oscara, ale wszystkie próby zakończyły się niepowodzeniem. Dopiero kilka lat później, kiedy seria została wydana w Rosji, została doceniona odpowiednio, czekał na nagrodę.
Lata dziewięćdziesiąte były dla artysty naznaczone przez nowych bohaterów, programy telewizyjne, jego prace były poszukiwane. Przez pięć lat nakręcono dziesiątki filmów, m.in.: „Oscar”, „Buried Alive”, „Intryga”, „Wirus”, „Helikopter w ogniu”. To był wspaniały czas dla Athertona, pracował z pełnym oddaniem, odkrywając nowe możliwości swojego wizerunku.
Wraz z początkiem tysiąclecia artysta przymierzył się do wizerunku producenta i postanowił sam wziąć udział w kręceniu. Pomogli mu wybitni scenarzyści, przyjaciele, aktorzy i producenci. Dobrze poradził sobie ze swoim celem, miał z czego być dumny. Film „Kush” został zauważony przez krytyków, widzowi się podobało. Jednak Atherton nie przestał grać w filmach, nie tak często jak we wczesnych latach, ale równie entuzjastycznie i owocnie. Ostatnie filmy to Wampiry (2008), Notatki Kane'a: Życie więźnia (2010), Obywatel (2012), Dżin i Lowlifes (2014).
Na koncie aktora pojawiły się także produkcje na Broadwayu, za które otrzymał wiele nagród i wyróżnień. Za szczególnie znaczące uważał spektakle teatralne: „Trybunał wojskowy buntu Kane'ów” (dramat 1983), sztukę Fredericka Knotta „Czekaj na ciemność” (2003), „Ostatni samuraj” (2003), „Szklana menażeria” (gra, klasyka, 2006).
Kolekcja słynnego aktora obejmuje ponad dziewięćdziesiąt obrazów, filmów dokumentalnych, historycznych i krótkometrażowych. Często można go zobaczyć w młodzieżowych, studenckich serialach telewizyjnych, gwiazdorskich programach. Najbardziej znaczący był dla niego udział w Stargate SG-1, Desperate Housewives, Detective Monke, Castle oraz Law & Order. Z przyjemnością spotykał się z kolegami w sklepie, aby sam nauczyć się nowych ról. Śpiewa pięknie, zaśpiewał nawet główną piosenkę w filmie Roberta Redfolda „Wielki Gatsby” (2007), za który otrzymał Nagrodę Publiczności.
Życie osobiste
William Atherton nie reklamuje swojego życia osobistego, ukrywa obecność żony i dzieci, mówiąc, że jego życie to przyjaciele i przemysł filmowy. Istnieją jednak dowody na obecność żony Bobby Goldin, z którą jest żonaty od 1980 roku. Interesuje się jogą, pracą charytatywną, uwielbia podróże i opiekuje się mężem.
Williama nieczęsto widuje się na imprezach lub na wakacjach nad morzem. Ale chętnie przyjmuje zaproszenia na festiwale filmowe, nagrody, programy telewizyjne. Uczestniczy w akcjach charytatywnych. Jak żyje teraz aktor? Mimo swojego wieku (72 lata) jest pełen siły twórczej, snuje plany, czyta nowe scenariusze, przygotowuje się do wydania nowego obrazu.
