Klucz - pozycja progu na dużej wysokości. W nazwie klawisza wskazany jest ton główny, wskazujący wysokość (C, E-flat, G-sharp …) oraz nazwę trybu (dur, mol, dorian, miksolid). Większość utworów zarówno gatunków klasycznych, jak i pop-jazzowych i folkowych ma wyraźnie wyrażoną tonację. Główną umiejętnością wymaganą do określenia tego jest ucho do muzyki.
Instrukcje
Krok 1
Przy konstruowaniu okresu muzycznego (części utworu) akordy zwykle układa się w następującej kolejności: T - S - D - T. Akordy pierwszy i ostatni odpowiadają akordowi tonicznemu, który budowany jest na pierwszym stopniu skali. Cała tonacja jest nazywana zgodnie z tym pierwszym krokiem. Podczas grania utworu wykonaj pętlę swojego wykonania nad pierwszym taktem utworu, tak aby usłyszeć tylko pierwszy akord.
Krok 2
Posłuchaj linii basu. Z reguły utwory używają akordów w formie podstawowej (nieodwróconej), to znaczy bas gra pierwszy krok. Podnieś go na dowolnym instrumencie (fortepian, gitara) w oktawie dostępnej do wykonania. Nie spiesz się, poruszaj się w górę lub w dół krok po kroku, aż dźwięk na twoim instrumencie będzie pasował do oryginału. Znajdziecie to prędzej czy później. Zapisz to na papierze. Nuty na czarnych klawiszach pisane są dwoma wyrazami, dzielonymi łącznikami: Cis, Es, Fis, B-dur.
Krok 3
Posłuchaj kolorystyki pierwszego akordu w piosence. Major i Minor to najczęściej używane tryby, bardzo trudno je ze sobą pomylić. Dzięki swojemu nastrojowi możesz zrozumieć, który nastrój jest przed tobą: optymistyczny major czy ponury, niepokojący nieletni. Ale jeśli masz wątpliwości, pamiętaj o jednym fakcie: niektóre kroki w głównym dźwięku są jakby przesadzone, podniesione. Nazwa progu zapisywana jest w oddzielnym drugim (trzecim) wyrazie po nazwie nuty, np.: cis-moll, D-dur, g-moll, B-dur.
Krok 4
Posłuchaj całej piosenki dwa lub trzy razy. Od drugiego słuchania graj razem z akordami, które możesz odgadnąć. W ten sposób dowiesz się, czy utwór jest zapisany w jednej tonacji, czy też jest w nim modulacja. W wielu utworach zmiana tonacji wiąże się z punktem kulminacyjnym i znajduje się nieco później niż w środku: przed stratą instrumentalną, bezpośrednio w niej lub przed ostatnią zwrotką.
