Gitarę można nazwać najpopularniejszym instrumentem naszych czasów. Wielu nastolatków, a nawet dorosłych, chce się tego nauczyć. Co prawda nie mówimy o profesjonalnym opanowaniu instrumentu, ale o najprostszym akompaniamencie śpiewu.
Podstawy nauki
W większości przypadków osoba, która chce nauczyć się prostego akompaniamentu na gitarze, nie chce i nie może opanować notacji muzycznej. Do takiej aktywności muzycznej wystarczą cyfry akordów - schematyczne obrazy strun gitarowych i progów ze wskazaniem położenia palców w konkretnym akordzie. Po zapamiętaniu akordów i ich oznaczeń możesz im towarzyszyć według schematów, które łatwo znaleźć w specjalnych śpiewnikach lub w Internecie.
Nauka akordów będzie skuteczniejsza, jeśli zrozumiesz znaczenie ich zapisu. Jednocześnie znajomość podstaw notacji muzycznej nie zaszkodzi, przynajmniej na poziomie, jaki podaje się nawet na lekcjach muzyki w szkole ogólnokształcącej, ponieważ nadal istnieje związek między tymi systemami.
Litera oznaczająca akord jest nutą, na której jest on zbudowany. System literowy oznaczający wysokość tonu jest starszy niż notacja muzyczna, rozwinął się w średniowieczu, kiedy „punktem wyjścia” skali nie była wcześniej nuta, jak jest teraz, ale nuta a. To ona jest oznaczona literą A. Dalej - według skali, według alfabetu łacińskiego. Jest tylko jedno wyjaśnienie: litera B odpowiada nie si, ale si-płaskie, si jest oznaczone literą H. Ale wtedy wszystko jest dość proste: C - zrobić, D - re, E - mi, F - fa, G - sól. Krzyżyk (znak podnoszący dźwięk o półton) jest oznaczony kombinacją is, bemol (obniżenie o półton) - es. Zatem Cis to Cis, Des to Des. Po samogłoskach A i E zapisywana jest tylko litera s. Ponieważ A-sharp i E-sharp nie są używane w tym systemie (odpowiadają B-flat i F w progach), As i Es są A-flat i E-flat.
Aby znaleźć te nuty na gryfie, musisz znać strojenie swojej gitary. Pierwsze (najwyższe) struny to E pierwszej oktawy, następnie B oktawy małej, G oktawy małej, D małej oktawy, A oktawy wielkiej i najniższa struna - oraz duża oktawa.
Podstawa akordu - bas - grana jest zwykle na 5 lub 6 strunie, rzadziej na 4 strunie.
Progi na podstrunnicy są w półtonach. Aby dowiedzieć się, który tryb odpowiada której nucie, możesz polegać na kompozycji gamy durowej (w końcu skala C-dur - do-re-mi-fa-sol-la-si - jest znana, jeśli nie wszystkim, potem do wielu): ton-ton-półton -trzy tony-półton. Na przykład musisz znaleźć nutę G na szóstej strunie. Otwarte struny to E, między E i F to półton, dlatego pierwszym progiem będzie F. Pomiędzy F i G jest ton, co oznacza, że G znajduje się w poprzek skali od F - na trzecim progu, a drugi jest F-ostry.
Rodzaje akordów
W prostym akompaniamencie gitarowym najczęściej używane są trzy rodzaje akordów: triada durowa, triada molowa lub akord septymowy (w większości przypadków molowy). Akord septymowy jest oznaczony cyfrą 7 po literze, triada molowa jest oznaczona literą m, triada durowa nie ma w ogóle żadnych dodatkowych oznaczeń.
Akord składa się z dźwięków, które są rozmieszczone w poprzek nuty lub mogą być ustawione w ten sposób. Triada składa się z trzech nut. Pomiędzy dwoma pierwszymi nutami triady durowej występują dwa tony, aw molowym półtora. Na przykład E-G-B to triada e-moll (Em), E-G-sharp-B to E-dur (E). Akord septymowy składa się z 4 nut, na przykład B-D-Sharp F-Sharp A (H7).
Wszystkie nuty zawarte w akordzie są grane na strunach gitary w najwygodniejszy sposób. Na przykład triada e-moll „e-sol-si” (Em) „rozszerza się” w następujący sposób: e - 6. struna jest otwarta, b - 2. próg na 5. strunie, e - 2. próg na 4. sznurek, sól, si i mi - otwarte 3., 2. i 1.
Liczba 6 oznacza dodatkową nutę w triadzie, która wraz z podstawą akordu tworzy interwał obejmujący 6 nut, np. la-do-mi-fa (Am6).
W niektórych przypadkach do akordu dodawana jest litera, oddzielona od głównego oznaczenia ukośnikiem. Tak oznaczany jest dodatkowy bas, np. Am/E to triada a-moll z basem „e”.
