Z pewnością spotkałeś się już z nieznanymi wcześniej oznaczeniami akordów w tabulaturach i nutach takich jak: Am, E, G. Oznaczenia te mają na celu ułatwienie procesu czytania akordów, przyspieszenie go, a także uczynienie tabulatur bardziej wizualnymi. O wiele łatwiej jest czytać i rozumieć kombinację Am niż czytać „a-moll”. Chociaż nieprzygotowana osoba z pewnością nie zrozumie tych oznaczeń w locie, dlatego postaramy się wszystko wyjaśnić bardziej szczegółowo.
Instrukcje
Krok 1
Wszystko jest naprawdę proste. Zgodnie z tradycjami europejskimi zwyczajowo nazywa się notatki literami łacińskimi. A oto lista pokazująca, jak notatka jest odczytywana w wersji europejskiej:
Czy to C;
Re jest D;
Mi to E;
Fa to F;
Sól to G;
La jest A;
C równa się H, a C płaskie równa się B.
Krok 2
W muzyce współczesnej, np. w jazzie, często można spotkać tzw. „cyfrowe” granie, czyli prosty zapis nutowy, który jest podzielony na takty. Każdy takt powinien zawierać oznaczenie klawisza lub akordu (no cóż, komuś wygodniej). W ten sposób muzyk widzi harmonijną kolejność wykonywanej kompozycji, której towarzyszy lub do której improwizuje. Takie nagranie jest bardzo wygodne, zwłaszcza jeśli jesteś muzykiem sesyjnym i po kilku próbach musisz zagrać cały koncert.
Krok 3
A teraz wróćmy do notacji. Akordy durowe są oznaczone wielką literą alfabetu łacińskiego. C-dur to C, D-dur to D i tak dalej.
Krok 4
Akordy molowe są oznaczane podobnie, tylko mała litera „m” jest przypisana ich nazwie.
Krok 5
Istnieją również akordy septymowe. Jest ich tylko siedem rodzajów:
Major minor - Ammaj7 lub AmΔ;
Major major - Amaj7 lub AΔ;
Małoletni - Am7;
Mały major - A7;
Zwiększony - A5 + / maj7;
Obniżone - Ao;
Mała obniżona - AmØ lub Am5- / 7.
Krok 6
Inne akordy: liczby w akordach oznaczają stopień danej skali, znaki „+” i „-” przy numerze wskazują, że ten stopień jest zwiększany lub zmniejszany. To cała mądrość czytania akordów.
