Menuet to stary taniec francuski. Słowo „menuet” w tłumaczeniu z francuskiego oznacza „nieznaczny” lub „mały”. Uważa się, że taniec został tak nazwany, ponieważ w całości składa się z małych kroków i pokłonów. Menuet wywodzi się z tańca ludowego, który powstał w prowincji Poitou.
W połowie XVII wieku taniec ten przyciągnął uwagę arystokracji. Został zmieniony w gusta szlachty i stał się salą balową. Pod koniec stulecia menuet rozprzestrzenił się po całej Europie.
Początkowo dworski (dzielny) menuet wykonywała jedna para. W rzeczywistości ten taniec był złożonym połączeniem dygnięć, ukłonów, obrotów i małych kroków, od strony menueta bardziej przypominał zaproszenie do tańca. Już za Ludwika XIV menuet stał się ulubionym tańcem dworskim.
W XVIII wieku, wraz z rozwojem stylu galant, menuet zaczął stawać się znacznie bardziej złożony. Tempo wzrosło, dodano nowe ruchy i kroki, dzięki czemu taniec ten nabrał jasnych cech wyrafinowania i urody. Zaczęli ją wykonywać w kilku parach, najczęściej ze zmianą partnerów. Jak wiele tańców tamtych czasów, menuet stał się jednym ze sposobów komunikacji i flirtu.
Menuet sceniczny w przedstawieniach operowych i baletowych rozwinął się do formy wirtuozowskiej. Taniec ten nabrał konkretności fabuły i specyfiki gatunkowej, co doprowadziło do powstania kilku odmian.
Jest wiele rodzajów tego tańca. W różnych szkołach ten sam rodzaj menueta może się różnić w szczegółach. Obecnie menuety tańczone są w grupach (co najmniej czteroosobowych), większość menuetów zachowała tradycję zmiany partnerów podczas spektaklu.
Menuet zawsze zaczyna się od ukłonów i ukłonów. Jeśli jest tańczony czwórkami, uczestnicy na zmianę kłaniają się sobie. Menuet charakteryzuje się płynnymi, ale raczej szybkimi krokami i ruchami. Najczęściej tancerze poruszają się po skomplikowanych ścieżkach - pętlach, przekątnych i łukach. W menuecie jest bardzo mało akcentów, trudno nazwać to tańcem „kontaktowym”, tłumaczy się to czasem jego wystąpienia. Najczęściej, aby wykonać pewne figury, pan podaje kobiecie rękę, po czym tancerze ponownie się rozpraszają.
Podczas wykonywania menueta należy zwrócić szczególną uwagę na koordynację i płynność ruchów, ponieważ prawie każdemu krokowi towarzyszy zmiana pozycji głowy i ciała. Ramiona powinny poruszać się bardzo płynnie, unosić się i opadać bez szarpnięć, barki zawsze opuszczone, a łokcie zaokrąglone.
Menuet jest bardzo wdzięcznym tańcem, cały jego urok tkwi w wzajemnej uwadze tancerzy, dokładności i szlachetności w ruchach. Nadmierna manieryzm może tylko zepsuć wrażenie tańca, dlatego należy go unikać, gdy tylko jest to możliwe.
