Prawdopodobnie nie wszyscy czytelnicy wiedzą, że sowiecka bajkowa postać Buratino miała i rzeczywiście ma „starszego brata”. Nazywa się Pinokio. I „wyszedł” 53 lata wcześniej niż Pinokio dzięki stworzeniu włoskiego Carlo Collodi „Pinokio, czyli przygody drewnianej lalki”. Dwóch „drewnianych chłopców” z bajek, na końcu swoich opowieści zamienionych w zwykłych chłopców, ma ze sobą wiele wspólnego. Ale są też poważne różnice biograficzne.
Pinokio: nie ma dnia bez przygody
Wizytówka
Nazwa - Buratino (przetłumaczone z włoskiego „burattino” oznacza „drewnianą lalkę”). Urodził się w 1936 roku w ZSRR. „Rodzice” - autor sowieckiego odpowiednika włoskiej bajki „Złoty klucz, czyli przygody Buratino” Aleksieja Nikołajewicza Tołstoja i jego bajkowej postaci Carlo, żebraka kataryniarza.
krótki życiorys
Wyskakując z kłody w chacie Carla, gdzie nie ma nawet prawdziwego paleniska, niegrzeczny i niespokojny Buratino wkrótce uciekł z domu i szkoły. Ale uciekł w szlachetnym celu, mając nadzieję, że szybko się wzbogaci i kupi ojcu kurtkę. Najzabawniejsze działania Pinokia, których Pinokio nigdy nie zrobił: udział w kolacji w tawernie „Trzy minnows” z oszustami Alice i Basilio; zakopywanie monet na Polu Cudów w oczekiwaniu na szybkie pojawienie się niewypowiedzianego bogactwa.
Pinokio: czasem pies, potem osioł
Wizytówka
Nazwa - Pinokio (po włosku - "orzech sosnowy"). Urodził się w 1883 roku we Włoszech. „Rodzice” to pisarz Carlo Collodi i jego bajkowa postać Gepetto, zegarmistrz i wytwórca zabawek.
krótki życiorys
Jest oczywiście podobna do biografii „młodszego brata”, ale różni się wieloma szczegółami. Na przykład fakt, że „tata” Pinokio był daleki od biednego i mieszkał w domu nie sam, ale ze zwierzętami domowymi. Najbardziej absurdalne czyny Pinokia, których Pinokio nigdy nie zrobił: zamienienie się w osła, z którego skóry prawie zrobiono bęben; ochrona kurnika chłopa, który zabrał go do pracy jako „pies stróżujący”.
Złoty Klucz to nie jedyne dzieło oparte na baśni Carla Collodiego. Tylko w ZSRR opublikowano historię Eleny Danko „Pokonani Karabas”, opowieść Leonida Władimirskiego „Buratino szuka skarbu” i inne.
Rosyjska oryginalność włoskiego „chłopca”
Przy całym oczywistym podobieństwie fabuły, ale Aleksiej Tołstoj nie ukrywał, że przygotowując książkę o przygodach Buratino, jako oryginał wykorzystał bajeczne dzieło Collodiego (swoją drogą, może dlatego biedny kataryniarz dostał imię Carlo?), Główni bohaterowie mają wystarczającą oryginalność. Dlatego często znajdują się w zupełnie innych sytuacjach.
Ważna różnica między dwoma „drewnianymi chłopcami”: Pinokio poważnie pomogła młoda wróżka o lazurowych włosach. Ale Buratino szybko uciekł spod obsesyjnej opieki Malwiny i jej zbyt sprytnego pudla Artemona. Ponadto Pinokio zawsze i wszędzie towarzyszył świerszczowi o imieniu Jiminy. Buratino, który na początku bajki obraził swojego Gadającego świerszcza, nawiązuje z nim relacje dopiero bliżej finału.
Cechę długiego nosa Pinokia można również uznać za znaczącą. W końcu, kiedy "Pine Nut" próbował kogoś oszukać, jego nos natychmiast zaczął rosnąć, zdradzając kłamstwo. Nos Buratino był zawsze w porządku.
Ciekawą różnicą między tymi dwiema postaciami jest również fakt, że we Włoszech znajduje się pomnik z napisem „Nieśmiertelny Pinokio – wdzięczni czytelnicy”. W ZSRR i Rosji na cześć Buratino nazwano tylko lemoniadę i system miotacza ognia.
Tutaj w tym, co Pinokio wyraźnie przewyższył swojego „młodszego brata”, jest więc w okrucieństwie. Oprócz uderzenia nieszczęsnego Jiminy młotkiem, odgryzł także łapę Kota. I w końcu został ukarany - stracił spalone drewniane nogi.
Wreszcie, podczas niekończących się wędrówek i poszukiwań bogactwa, los sprowadza Pinokia na Wyspę Pszczół. Buratino po wizycie w Kraju Głupców spotyka mądrego żółwia Tortilę i jego żaby. Pomagają nie tylko w odnalezieniu Złotego Klucza, ale także w powrocie do otwartego już paleniska w domu papieża Carlo.
