Dizzy Gillespie to wirtuoz trębacza jazzowego. Twórca bebopu, nowego nurtu we współczesnym jazzie, był znakomitym aranżerem i kompozytorem. Nagrał wiele płyt, stworzył grupy muzyczne.
John Birks Gillespie mógł wnieść ogromny wkład w rozwój jazzu. Nie tylko stał się inspiratorem kierunku improwizacji, ale jako pierwszy zagrał na zagiętej w górę trąbce. Podczas występu muzyk wydął policzki, aby słuchacze nie mogli oderwać oczu od jego twarzy.
Droga do powołania
Biografia przyszłej celebryty rozpoczęła się w 1917 roku. Chłopiec urodził się w Chirowie 21 października. W rodzinie był dziewiątym i najmłodszym dzieckiem. Mój ojciec pracował jako murarz. Cały swój wolny czas poświęcał muzyce. Grał w lokalnym zespole. W domu zawsze było dużo narzędzi.
Mały John nie szczędził uwagi swoją uwagą. Chłopiec otrzymał przydomek „Dizzy”, który stał się jego imieniem, nie ze względu na mistrzowskie posiadanie jednego z nich, ale za sztuczki. Od nich głowa kręciła się nie tylko w nim, ale także u dorosłych.
Zdolności muzyczne dziecka pojawiły się wcześnie. Wszyscy wokół niego zwracali uwagę na uzdolnienia chłopca. Od 10 roku życia John kształcił się w Lorinburg College. Nauczył się grać na puzonie, perkusji i pianinie, studiował teorię i harmonię.
Jednak ulubionym instrumentem ucznia była trąbka. Gillespie nauczył się grać sam. Piętnastoletni nastolatek zdał sobie sprawę, że jest gotowy do ciągłego doskonalenia swoich umiejętności gry. Podczas studiów John grał w orkiestrze studenckiej.
Sukces
Jego kariera muzyczna rozpoczęła się w Filadelfii. Facet, który ukończył studia w 1937 roku, zabrał do swojego zespołu trzeciego trębacza, Franka Fairfaxa. Po przeprowadzce do Nowego Jorku, John dołączył do Harlem Teddy Hill Orchestra. Lider przypomniał, że gdyby nie jego niesamowite umiejętności, nigdy nie przyjąłby do swojej drużyny skandalicznego pretendenta.
W przyszłości styl zachowania muzyka zszokował wielu. Ale to nie oni pomogli zdobyć światową sławę trębacza, ale ekscentryczny sposób gry. Wkrótce Gillespie zagrał pierwsze części, pozostając trzecim trębaczem. Wirtuoz odniósł sukces podczas swojego europejskiego tournée.
Podczas gry jego twarz została w niesamowity sposób przemieniona. Ogromne policzki wzbudziły zainteresowanie nawet tych, którzy nie przepadali za muzyką jazzową. Uderzające cechy anatomiczne stały się wizytówką Dizzy'ego.
Po rozpadzie zespołu w 1939 roku Dizzy przeniósł się do Cab Calloway. Menedżer nie mógł zrozumieć pełnego talentu nowego członka zespołu i zwolnił Gilllespiego. Ale podczas pracy w orkiestrze trębacz zaczął współpracować ze znanymi muzykami, nagrywano nowe kompozycje. W 1940 roku facet ustanowił swoje życie osobiste. Z tancerką teatralną w Harlemie, Lorraine Willis, zostali mężem i żoną.
W tym czasie jazzman zyskał już sławę. Jego styl gry był wyjątkowy. Wydawało się, że żyje w wykonywanych przez siebie utworach. Słuchacze czuli moc jego muzyki każdym nerwem. Publiczność wyczuła wszystkie niuanse i nieoczekiwane akcenty. A impulsywna gra z najbardziej złożoną strukturą harmonii zmieniła wykonawcę w prawdziwą gwiazdę.
Nowe osiągnięcia
Wraz z Charliem Parkerem i Theloniousem Munchem Gillespie założył bebop. Tworzył nowe zespoły, nagrywał płyty. Jazzman grał z pianistą Edgarem Hayesem, współpracował z orkiestrami Elli Fitzgerald, Duke Ellington. W latach 1941-1942, zimą, muzyk współpracował z Bennym Carterem i Charliem Barnettem.
Wtedy Dizzy zajął się aranżacją. Realizował zlecenia dla zespołów Jimmy'ego Dorseya i Woody'ego Hermana. Gillespie założył swój pierwszy kwartet latem 1942 roku. Był to pierwszy na świecie zespół jazzowy bebop. Pod koniec roku muzyk rozpoczął współpracę z Earlem Hinesem w ramach swojej orkiestry. Jazzman nie zlekceważył własnego zespołu.
Aktywnie poprawiał styl nowego kierunku. Po współpracy ze słynnymi orkiestrami w 1944 i 1945 roku wirtuoz stworzył nowy big band. W 1946 roku odnowiono skład orkiestry. Do grupy rytmicznej dołączyli perkusiści, podkreślając kubańsko-afrykańskie pochodzenie jazzu. Odtąd główny nacisk we wszystkich kompozycjach kładziono na grę solistów-improwizatorów, a nie na instrumentalne brzmienie kolektywu. W latach 1946-1948 zespół kilkakrotnie podróżował po Europie.
Nowy styl stopniowo zyskiwał uznanie. Glory przyszła po rozpoczęciu pracy w klubie Minton w Nowym Jorku. Jam session Dizzy'ego zamieniły się w prawdziwą ekscytację wokół instytucji. Masywne okulary w czarnych oprawkach, berety i kozie bródki stały się supermodne dzięki lekkiemu przekazowi jazzmana.
Zreasumowanie
W połowie lat czterdziestych bebop stał się jednym z wiodących miejsc w jazzie. Dzięki Gillespie słuchacze poznali rytmy calypso, rumby i bolero. Pełne emocji kompozycje jego big bandu zdobyły wielu fanów.
10 marca 1958 roku urodziła się córka znanego wykonawcy jazzowego. Jeanie Bryson zrobiła również karierę muzyczną, stając się sławną piosenkarką w Ameryce. W swojej twórczości łączy muzykę latynoską, pop i jazz.
W latach osiemdziesiątych Dizzy prowadził zespoły United Nations Orchestra i Dream Band. Zadzwonił do swoich młodych kolegów studentów i aktywnie z nimi współpracował. Jazzman zawsze spisywał wszystkie nowinki muzyczne autora, aby je wytłumaczyć swoim naśladowcom. W 1989 roku Dizzy dał 300 koncertów w prawie 30 krajach na całym świecie.
Uzyskał 14 stopni doktora, wykonawca został odznaczony Orderem Sztuki i Literatury Republiki Francuskiej. Gillespie wygrał Grammy. Jest jego nazwana gwiazda w Hollywood Walk of Fame.
Jasne życie wielkiego muzyka zakończyło się w 1993 roku, 6 stycznia.
