Piosenkarka, aktorka i postać publiczna Melina Mercury nazywana była Greczynką, która podbiła świat, ostatnią boginią Hellady. Została pierwszą kobietą w Grecji, która objęła stanowisko ministra kultury.
Melina Mercury jest uznawana za jedną z najpiękniejszych kobiet XX wieku.
Czas na dzieciństwo i dorastanie
Maria Amalia Merkuris urodziła się w Atenach w 1920 roku 18 października. Jej dziadek przez kilkadziesiąt lat był burmistrzem miasta.
Jego ojciec był znanym politykiem, członkiem Narodowej Socjalistycznej Partii Grecji. Oprócz przyszłej celebrytki w rodzinie dorastał jej młodszy brat Spyros.
Od urodzenia dziewczyna przyciąga coraz większą uwagę. Wcale nie przypominała dobrze wychowanych, cichych przedstawicieli przyzwoitych rodzin.
Rodzice się rozstali, a Melina została z matką. Maria Amalia często zakochiwała się gwałtownie i bezkrytycznie, niczego się nie bała.
Dziewczynce udało się zdobyć certyfikat tylko dzięki stale przydzielonym jej ochroniarzom. Bardzo wyraziście patrzyli w oczy egzaminatorów, bawiąc się ich bronią.
Młody Merkuris nie ożenił się, ale wyskoczył. A małżeństwo zostało zawarte nie z miłości, ale na przekór wszystkim.
Córka poinformowała rodziców telegramem o nowym statusie zamężnej pani, dopiero po wyjeździe na miesiąc miodowy. Jej wybrańcem był bogaty właściciel ziemski Panos Haropopos, syn wpływowych mieszkańców stolicy.
Dzięki lukratywnemu małżeństwu Melina przeżyła okupację ojczystego kraju przez nazistów. Jej mąż stał się jej niezawodną ochroną. W gruncie rzeczy fałszywe małżeństwo trwało ponad dwie dekady. Jednak para nie mieszkała razem długo.
Powołanie
Od dzieciństwa pasją Maryi był teatr. Jej mąż nie ingerował w to, ponieważ sam był przekonany o jej uporze.
W wieku osiemnastu lat wstąpiła do Greckiej Szkoły Sztuki Dramatycznej przy Teatrze Narodowym. Aspirująca aktorka zadebiutowała w roli tytułowej w jednej z jego produkcji w 1944 roku.
Pierwszą bohaterką była Lavinia w sztuce O'Neilla „Mourning Befits Electra”. Jednak wykonawca zyskał prawdziwe uznanie po Blanche Dubois z Tramwaju zwanego pożądaniem Williamsa.
Bardzo długo była związana z tą rolą zarówno w domu, jak iw Ameryce. Od 1951 roku występy dziewczyny rozpoczęły się na scenie teatralnej w Paryżu. Później grała również na Broadwayu.
Po raz pierwszy performerka zadebiutowała w filmie w 1955 roku. Przybrała pseudonim Melina Mercury. Udanym początkiem jej kariery filmowej była praca w Stelli, produkcji Kakoyannisa.
Aktorka została nominowana w Cannes w 1956 roku do Złotej Palmy. Film sensacyjny nie otrzymał nagrody, głównie dzięki samej Melinie.
Cannes na długo pamiętało skalę, z jaką szła grecka delegacja. Mówią, że wtedy Merkury spotkał Siergieja Jutkiewicza, który otrzymał nagrodę dla najlepszego reżysera swojego „Otella”.
Szczęście rodzinne
Chociaż Melina nie otrzymała upragnionej nagrody, jej wygrane okazały się znacznie lepsze. Na festiwalu poznała Julesa Dassina.
Ojciec późniejszego słynnego piosenkarza Joe Dassina pochodził z rodziny żydowskiego fryzjera, który opuścił Rosję w czasach caratu.
Francuz został drugim mężem Meliny. Był jej stałym źródłem inspiracji do końca.
Twórczy tandem stał się prawdziwym odkryciem dla reżysera i aktorki, przynosząc obu sławę. Wspólna praca w filmie „Nigdy w niedzielę” z 1960 roku przyniosła światową popularność.
Melina odrodziła się jako prostytutka z Pireusie, prawdziwa i niepodzielna władczyni i królowa portu. Praca zaowocowała Srebrną Nagrodą Festiwalu w Cannes dla najlepszej aktorki oraz Oscarem dla najlepszego filmu zagranicznego.
Para nakręciła razem dziewięć filmów, a praca zawsze odnosiła sukcesy. W 1964 roku władzę w Grecji przejęli „czarni pułkownicy”. Melina musiała wyjechać do Francji.
Protesty antydyktatorskie doprowadziły do pozbawienia greckiego obywatelstwa. Melina bardzo temperamentnie zareagowała na decyzję szefa rządu, mówiącą, że urodziła się Greczynką i przez nią umrze.
Według niej Pattakos, który stał na czele rządu, urodził się i umrze jako faszysta.
Aktywność społeczna
We Francji Mercury po raz pierwszy wystąpił w roli śpiewaka. Nagrała utwory w języku niemieckim, francuskim i greckim. Wiele jej piosenek stało się hitami.
Jedna z ich piosenek, „Hartino to Fengaraki”, została wykonana w greckiej produkcji sztuki Tennessee Williamsa Tramwaj zwany pożądaniem.
Wykonawca występował także w telewizji. W 1971 r. Mercury opublikowała swoją autobiografię Urodziłem się Grek. Następnie rozpoczęła działalność polityczną.
Małżeństwo wróciło do ojczyzny Meliny w 1974 roku po obaleniu dyktatury. Została posłanką na Sejm i jednym z założycieli Wszechgreckiego Ruchu Socjalistycznego, a od 1981 roku także ministrem kultury.
Osoba publiczna uważała, że to kultura jest głównym produktem eksportowym. Dlatego ważna jest praca nad jego popularyzacją na całym świecie.
Melina zapewniła, że jeśli dziedzictwo Grecji zostanie utracone, krajowi pozostanie nic. Polityk opowiadał się za zwrotem rzeźb z Partenonu do kraju z Wielkiej Brytanii, był zaangażowany w budowę nowego gmachu dla Muzeum Akropolu i popierał ideę zorganizowania Międzynarodowych Igrzysk w Delfach.
Ludzie nazywali Melinę ostatnią grecką boginią. Aż do ostatnich dni Merkury był aktywny w polityce.
Zmarła 6 marca 1994 roku na raka płuc. Pochowany w centrum stolicy Grecji.
Życie po odejściu
Zdjęcie uśmiechniętej Meliny na tle Partenonu zdobi nowoczesną stację metra „Akropol”.
Przed budową muzeum celebrytka nie dożyła nawet piętnastu lat.
Po śmierci żony Jules Dassin kontynuował swoją pracę. Fundację, którą założył, nazwał imieniem swojej żony.
Organizacja pracuje nad powrotem greckiego marmuru do Partenonu, prowadząc działalność edukacyjną na całym świecie, opowiadając o kulturze kraju. Fundację Melina koordynuje jej brat. Zasiada w zarządzie organizacji.
