Sidney Poitier jest uznanym dyplomatą, aktorem, filmowcem i humanistą. Ten człowiek z robotnika, pochodzący z chłopskiej rodziny, mógł zostać ambasadorem Wspólnoty Bahamów przy UNESCO i Japonii.
Poitiers znany jest nie tylko ze swoich osiągnięć w dziedzinie kina. Jego cechy osobiste są uderzające. Wybitna postać została odznaczona przez Prezydenta kraju medalem.
Dzieciństwo i młodość
Na Florydzie, w mieście Miami, kolejne dziecko pojawiło się w dużej rodzinie Reginalda i Evelyn Poitier 20 lutego 1927 roku. Rolnicy mogli tylko uprawiać i sprzedawać pomidory. Ze względu na bardzo skromne dochody Sydney ledwo przetrwała.
Wraz z nowonarodzonym synem rodzice wrócili na maleńką farmę na Bahamach, gdzie spędzili dziesięć lat. Chłopiec ciężko pracował, rzadko chodził do szkoły. Rodzina przeniosła się do Nassau, gdy najmłodszy miał jedenaście lat.
Tam Sydney dowiedziała się o kinie. Po dwunastu latach, aby pomóc rodzinie, przyszły aktor musiał w końcu opuścić szkołę i zostać robotnikiem. Bez wykształcenia perspektywy na przyszłość były bardzo ograniczone.
Ze względu na powiązania Sydneya ze złym towarzystwem, ojciec przekonał swojego piętnastoletniego syna do przeprowadzki do Stanów Zjednoczonych. Starszy brat chłopca mieszkał już w Miami. On sam był obywatelem amerykańskim. Ale w latach czterdziestych były wszelkie prawa dla faceta o ciemnej skórze tylko na papierze.
Szybko znalazł pracę, ale nie mógł przyzwyczaić się do ciągłego poniżania. Minęło lato na zmywanie naczyń w ośrodku. Nastolatek postanowił przeprowadzić się do Nowego Jorku. Został okradziony po drodze. W rezultacie młody człowiek dotarł do Harlemu z kilkoma dolarami.
Dopóki nie zarobił na wynajęcie pokoju, musiał spać na dworcach autobusowych, dachach. Musiał pracować bez ciepłych ubrań. Sydney dodał swój wiek i poszedł do wojska, aby ratować się przed zimnem.
Ciernista ścieżka na scenę
Po nabożeństwie Poitiers wrócił do Nowego Jorku. Brał udział w przesłuchaniach do African American Community Theatre w Harlemie. Mocny akcent i trudności z czytaniem nie dały młodemu człowiekowi szansy na zostanie aktorem. Ale się nie poddał.
Praca nad sobą zajęła kolejne sześć miesięcy. W teatrze przyszły wykonawca rozpoczął pracę jako woźny. Opłacił się za lekcje w szkole teatralnej. Kiedyś wykonawca nie przyszedł do produkcji.
Aby nie zakłócać występu, Poitiers został poproszony o zastąpienie go. Na scenie młody człowiek był początkowo zdezorientowany. Ale szybko opamiętał się.
Reżyserowi spodobała się jego gra. Zaproponował młodemu człowiekowi niewielką rolę w afroamerykańskiej wersji Lizystraty. Twórczość aspirującego aktora urzekła krytyków i publiczność. Otrzymała zaproszenie od trupy bardziej znanego teatru.
Pierwsza trasa rozpoczęła się dramatem „Anna Lucaste”. Poitiers zdobył dobre doświadczenie w nowym świecie profesjonalistów. W filmie „No Exit” Sidney zagrał swoją pierwszą rolę w 1950 roku. Przed tym projektem czarni wykonawcy otrzymywali tylko rolę sługi.
Ale potężna gra i rasowa historia wojny były objawieniem dla amerykańskiej publiczności. W Chicago film został natychmiast zakazany. Nie pojawił się w większości miast Południa. Obrazu nie widzieliśmy też na Bahamach.
Jednak w związku z wybuchem niepokojów wśród ludności czarnoskórej władze poszły na ustępstwa. Mimo doskonałego występu, wciąż było niewiele poważnych ról dla czarnych wykonawców.
Wyznanie
Przez wiele lat Sydney, obok działań filmowych i teatralnych, był pracownikiem. W 1955 roku, w wieku dwudziestu siedmiu lat, aktor zagrał ucznia szkoły średniej ze School Jungle. Brutalny świat szkoły miejskiej stał się ogólnoświatową sensacją. Wykonawca zdobył sławę.
W 1958 roku Stanley Kramer sfilmował wykonawcę w filmie On Heads Bending. Fabuła o zbiegłych skazańcach Sydney grała z Tonym Curtisem. Obaj są przykuci do siebie, gardzą sobą. Ale dla wolności musieli współpracować.
Krytycy przyjęli film z entuzjazmem. A Poitiers był nominowany do Oscara. Praca Sidneya nad adaptacją Porgy and Bess została wysoko oceniona. Wykonawca nie opuścił teatru.
W 1959 roku Lloyd Richards wystawił na Broadwayu premierę Rodzynki w słońcu. Wykonawca zagrał główną rolę w dramacie o codziennej walce robotników. Sztuka weszła do amerykańskiej klasyki teatralnej, aw 1961 została sfilmowana.
Aktor zwraca uwagę na wybór. W obrazie „Lilie polne” z 1963 roku uosabiał wizerunek złotej rączki, który przekonał zubożały zakon do budowy kaplicy dla sióstr. Taśma przyniosła Poitiersowi Oscara dla najlepszego aktora.
W 1967 roku ukazały się trzy z najsłynniejszych filmów Sydney: Zgadnij kto idzie na obiad, Do nauczyciela z miłością i Duszna południowa noc. Bohaterem ostatniej taśmy jest ciemnoskóry detektyw, który podczas śledztwa pokonuje uprzedzenia innych.
Film zdobył Oscara za najlepszy obraz roku. W 1972 roku Poitiers zadebiutował jako reżyser Buck and the Preacher. Bardziej interesujące dla reżysera komedii. Stworzył trylogię „Saturday Night Outskirts of the City”, „Let's Do It Again”, „Drive Clip”.
Życie publiczne i osobiste
Aktor stale śledził wydarzenia na Bahamach. W okresie nasilania się walk o niepodległość opuścił Stany i wrócił do domu. Poitiers stał się wybitną postacią w ruchu. Bahamy uzyskały niepodległość w 1973 roku.
Wydał swoje obrazy „Oszustwo”, „Szalejący”, „Ghost Dad”. Widzowie je teraz lubią. W telewizji Sydney gra postacie historyczne, w tym Nelsona Mandelę.
Aktor działał do 2001 roku, a reżyserię ukończył w 1990 roku. Od 1998 do 2000 roku aktor był członkiem Rady Dyrektorów Walt Disney Company.
Artysta i osoba publiczna dwukrotnie wyszła za mąż. Jego pierwszą żoną w 1950 roku była Juanita Hardy. W małżeństwie urodziło się czworo dzieci. Dziewczyny miały na imię Pamela, Sherry, Beverly i Gina. Para rozpadła się w 1965 roku.
Drugą wybranką zdobywczyni Oscara jest aktorka Joanna Shimkus, Kanadyjka o litewsko-irlandzkich korzeniach. Małżeństwo zostało zarejestrowane w 1976 roku. Urodziły się w nim dwie córki, Anika i Sidney Tamiyya.
W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych utalentowany aktor i reżyser wydał autobiografię. Opublikował kilka książek. Stały się bestsellerami osób publicznych. W 1997 roku Poitiers został mianowany ambasadorem Bahamów w Japonii i UNESCO.
W 2001 roku aktor otrzymał honorowego „Oscara” za wkład w kino Ameryki. W 2009 roku prezydent kraju wręczył performerce, pisarzowi i reżyserowi Prezydencki Medal Wolności.
Osoba publiczna jest stale zaangażowana w samokształcenie. Na otwarciu Teatru Forda w Waszyngtonie aktor otrzymał Order Lincolna.
