Ernest Tayson Torrance Thompson to szkocki aktor filmowy i teatralny. Karierę rozpoczął od występów na scenie. W 1918 roku trafił do kina i wkrótce stał się prawdziwą gwiazdą kina niemego, a także jednym z najlepszych ekranowych czarnych charakterów tamtych lat.
Przed wybuchem I wojny światowej Torrance wraz z bratem przyjechał do Ameryki, gdzie rozpoczęli swoją twórczą karierę. Przez kilka lat Ernest występował na scenie teatralnej, ale szybko zwrócił na siebie uwagę hollywoodzkich filmowców. W 1918 po raz pierwszy pojawił się na ekranie w krótkim filmie. Od tego czasu jego przyszłe życie jest nierozerwalnie związane z przemysłem filmowym.
Biografia twórcza artysty obejmuje ponad 50 ról w filmach niemych i dźwiękowych. Artysta poświęcił kinu prawie 14 lat.
Torrance zmarł w wieku 54 lat. Wielu fanów jego twórczości, krytyków teatralnych i filmowych wierzyło, że gdyby nie jego nagła śmierć, przez długie lata mógłby zachwycać publiczność nowymi rolami w teatrze i kinie.
Torrance po raz ostatni pojawił się na ekranie w 1933 roku w melodramacie „I Cover the Waterfront”.
Fakty biograficzne
Ernest urodził się w Szkocji latem 1878 roku w rodzinie pułkownika Henry'ego Torrance'a Taysona i gospodyni domowej Jesse Bryce. Rodzina miała 11 dzieci. Ernest i jego brat David byli starszymi dziećmi i wcześnie zaczęli interesować się kreatywnością. W przyszłości obaj zostali aktorami, występowali na scenie na Broadwayu i grali w filmach.
Ernest został wysłany do szkoły muzycznej, gdzie nauczył się grać na pianinie i uczyć się śpiewu. Kształcił się na Państwowym Uniwersytecie Muzyki i Sztuk Scenicznych w Stuttgarcie. Następnie studiował w Edynburgu w Akademii Sztuk Pięknych i ostatecznie otrzymał osobiste stypendium na studia w Londynie w Royal Academy of Music.
Młody człowiek był znakomitym pianistą i miał wspaniały głos - baryton. Nikt nie wątpił, że uda mu się zrobić dobrą karierę i zostać sławnym wokalistą.
Po ukończeniu studiów młody człowiek został przyjęty do D'Oyly Carte Opera Company. Wystąpił w wielu produkcjach teatralnych w Anglii oraz koncertował z zespołem po Europie i Ameryce. W 1905 roku Ernest zaczął mieć problemy z głosem, w wyniku czego został zmuszony do porzucenia kariery operowego wykonawcy.
Kreatywny sposób
W 1911 roku młodzieniec wraz z bratem Davidem wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie postanowił kontynuować studia twórcze. Po przybyciu do Nowego Jorku bracia szybko znaleźli pracę w jednym z teatrów i wkrótce stali się czołowymi wykonawcami występów muzycznych na Broadwayu.
W latach 1912-1920 Ernest grał w spektaklach: „Skromna Suzanne”, „Gołąb pokoju”, „Jedyna dziewczyna”, „Idź tędy”, „Futra i falbanki”, „Nie chciał tego robić”, „Aksamitna Pani”, „Nocna łódź”.
Aktor stał się powszechnie znany dzięki swojej pierwszej roli profesora Charcota w produkcji „Modest Suzanne”. Rola kapitana Roberta Wilde'a w sztuce „Nocna łódź” przyniosła mu prawdziwą sławę i przyciągnęła uwagę hollywoodzkich producentów.
Po raz pierwszy na ekranie Torrance pojawił się w 1918 roku w krótkometrażowym filmie komediowym „Marrying Off Dad”.
Rok później zaczął poważnie pracować w kinie, otrzymując rolę w dramacie Charlesa Millera „Niebezpieczny interes”. W 1921 roku aktor zagrał jedną z głównych ról Luke'a Hethburna w dramacie „Short David” w reżyserii Henry'ego Kinga.
Film opowiada historię młodego człowieka o imieniu David Cynmon, który mieszka wraz z rodziną w małym amerykańskim miasteczku. David jest bardzo miły z natury i nie ma dojrzałego zachowania. Kiedy w mieście pojawia się gang Iska Khatburna, David jest zmuszony walczyć z bandytami, ponieważ zabili jego ojca i okaleczyli jego brata. Teraz jest głową rodziny, która musi opiekować się najbliższymi i bronić mieszkańców miasteczka.
W 1923 roku aktor dostał rolę Clopina w filmie Dzwonnik z Notre Dame, opartym na słynnym dziele V. Hugo. Rok później Torrance pojawił się na ekranie jako Kapitan Hak w filmie przygodowym Piotruś Pan Roberta Brenona.
Przed zdjęciami dźwiękowymi Torrance grał w wielu filmach niemych: Wagon kryty, Dziedzictwo pustyni, Walczący tchórz, Minus życia, Wędrowiec, Pony Express, Amerykańska Wenus, Ślepa bogini, „Pułapka na człowieka”, „Król królów”, „Kapitan zbawienia”, „Rachunek za statek parowy”, „Most króla Louisa Sainta”, „Noce na pustyni”.
Na początku lat 30. skończyła się era małego kina i wielu znanych wykonawców zakończyło karierę. Ale Ernest nie zamierzał opuszczać ekranu. Jego pięknie wygłoszony głos pomógł aktorowi szybko przejść od kinematografii cichej do dźwiękowej i zdobyć nowe role.
W 1931 aktor po raz pierwszy zagrał w filmie dźwiękowym. Był to melodramat w reżyserii O. Browera i D. Burtona pt. „Bitwa o karawany”. Potem nastąpiła praca w filmach: „Koledzy z drużyny”, „Wielki kochanek”, „Bloodsport”, „Nowe przygody szybko bogatego Willingforda”, „Cuban Love Song”. Jednym z ostatnich dzieł performera była rola profesora Jamesa Moriarty'ego w filmie przygodowym „Sherlock Holmes”.
Życie osobiste
Torrance często grał negatywne postacie, ale w życiu był bardzo wykształconym, inteligentnym i grzecznym człowiekiem - prawdziwym dżentelmenem.
W styczniu 1902 roku Ernest poznał swoją przyszłą żonę Elsie Bedbrook. Spotykali się przez prawie rok i pobrali się 6 grudnia. Mąż i żona żyli razem przez nieco ponad 30 lat, aż do śmierci Torrance'a. Mieli jedno dziecko - syna Yang.
Po nakręceniu filmu „I Cover the Waterfront” Ernest udał się w rejs statkiem do Europy. W drodze powrotnej miał atak kolki żółciowej i aktor został przewieziony do szpitala. Tam przeszedł pilną operację, ale czas został stracony.
Po operacji zaczął mieć komplikacje, lekarze nie byli w stanie nic zrobić. Torrance zmarł 15 maja 1933 r. Miał tylko 54 lata. W Hollywood wszyscy byli zszokowani nagłą śmiercią aktora. Wielu uważało, że była to nieodwracalna strata utalentowanego i silnego wykonawcy, który mógł zagrać kilkanaście ról na ekranie.
