Uważa się, że drugie narodziny są dane osobie z góry, aby miała możliwość przemyślenia lub zmiany niesprawiedliwego życia. Kościół uważa także sakrament chrztu za powtórne narodziny: śmierć i zmartwychwstanie duszy chrześcijańskiej.
Uważa się, że szansa przeżycia cudu powtórnych narodzin jest dana z góry. Aby człowiek mógł przemyśleć swoje dotychczasowe życie, zmienić je lub wyciągnąć wnioski moralne.
Lekarze często zauważają, że ludzie, którzy byli w stanie śmierci klinicznej, mają zmieniony wygląd. Jakby zostało im objawione coś, co jest poza pojmowaniem zwykłego człowieka. Jakaś tajemna wiedza, której nie należy nikomu mówić, bo tylko ten, kto tego doświadczył, może to zaakceptować i zrozumieć.
Niewielu dostaje szczęśliwy bilet na drugie narodziny. Ten fakt może albo całkowicie zmienić światopogląd, albo nie zmieniać niczego w umyśle. Wszystko zależy od osobowości osoby, która wróciła z innego świata lub cudem uniknęła niebezpieczeństwa.
Niektórzy znajdują siłę, by żyć w nowy sposób: moralnie bogatszy i hojniejszy. Może nie na jotę zmieniając okoliczności życiowe, ale dokonując znaczącej przewartościowania otaczającego go świata i siebie w nim.
Często jednak szansa na powtórne narodziny nie jest uważana za niezwykle cenny dar, a osoba nadal żyje tak jak dawniej, pogrążona w przywarach i nałogach.
Co można uznać za drugie narodziny
Niewątpliwie powrót świadomości po stanie śmierci klinicznej należy uznać za powtórne narodziny. To zazwyczaj zasługa lekarzy. Ale często sami lekarze mówią, że najnowocześniejsze środki zbawienia mogą nie przynieść sukcesu, jeśli nie ujawni się czyjaś potężna wola.
Zdarzają się przypadki, gdy wszystkie środki resuscytacyjne są zakończone, diagnozowana jest śmierć, a osoba nagle zaczyna oddychać, odzyskuje zmysły. Medycyna nie podejmuje się wyjaśniania tych cudownych zmartwychwstań.
Drugie narodziny można też uznać za cudowne wybawienie od sytuacji bezpośrednio zagrażających życiu. Może ratować życie w strasznym wypadku, spadając z dużej wysokości na klomb i inne równie oczywiste przypadki.
A więc sensacja, pojawiła się informacja, że na zatopionym statku znaleziono jedyną żywą osobę. Był to kucharz, który przez trzy dni oddychał powietrzem nagromadzonym w górnym rogu kuchni. Przez trzy dni na dnie morza, żyjąc jedną nadzieją, stukał w gródź dając sygnał. Udało mu się czekać na pomoc, został wysłuchany i uratowany. Ta osoba nigdy nie zapomni dnia swoich drugich narodzin. Do końca życia będzie wdzięczny za pomoc Bożą, która pozwoliła mu przeżyć, ratującym, którzy przybyli na czas i do siebie. W końcu nie poddał się nieprzezwyciężonym okolicznościom, ale podjął wszelkie możliwe kroki dla własnego zbawienia.
Co Kościół mówi o drugich narodzinach
Według Kościoła sakrament chrztu to drugie, duchowe narodziny osoby. Umieranie i zmartwychwstanie do nowego życia chrześcijańskiego. Oznacza to, że odtąd dusza będzie napełniona łaską, a życie będzie przebiegać według przykazań Bożych, z wiarą w sercu.
Kościół chrześcijański wierzy również, że cudowne zbawienie i odrodzenie, niezwiązane z obrzędem chrztu, są dane człowiekowi, aby jego dusza powróciła do życia duchowego, otwartego na Boga. Mężczyzna rozpoczął prawe życie i był w stanie wypełnić swoje przeznaczenie. Ten, dla którego dusza przybyła z nieba i osiadła w cielesnej skorupie.
Osoba przez całe życie pamięta datę swoich drugich narodzin. Nie może obchodzić tego dnia jako święta. Ale niezmiennie, z uczuciem wdzięczności wobec zbawicieli i woli Bożej, w tym szczególnym dniu pomyśli się o marności świata, o tym, co jest w nim naprawdę ważne i wieczne.
