Galiya Mutygullovna Kaibitskaya to radziecka aktorka pochodzenia tatarskiego i śpiewaczka operowa ze wspaniałym sopranem koloraturowym, siostra „tatarskiego Chaliapina” Kamila Mutygi. Galia jako pierwsza ze wszystkich przywódców Tatarskiej ASRR otrzymała tytuł Artysty Ludowego.
Dzieciństwo i młodość
Biografia Galiya Kaybitskaya rozpoczyna się w Uralsku na samym początku XX wieku. Urodziła się wiosną 1905 roku. Ojciec dziewczynki Mutygulla Tukhvatullin-khazrat był wybitną postacią religijną, imam-khatib z Czerwonego Meczetu, założycielem męskiej medresy „Mutygiya”, w której nauczał osobiście. Jego żona Gizzinas założyła medresę dla dziewcząt. Małżonkowie, którzy dobrze znali kulturę arabską i rosyjską, wnieśli ogromny wkład w rozwój edukacji islamskiej w Imperium Rosyjskim.
Rodzina miała 15 dzieci, z których ośmioro zmarło w dzieciństwie. Matka i ojciec Galii lubili muzykę klasyczną i od dzieciństwa zaszczepiali w dzieciach miłość do kreatywności, dając im wszystkim doskonałą edukację. Gdy Galia miała 15 lat, jego starszy brat Kamil w rodzinnym Uralsku utworzył Związek Robotniczy Sztuki, w którym starał się przyciągnąć twórczą młodzież. Galia wraz z innym bratem Adgamem wstąpili do „związku” od pierwszych dni jego istnienia i byli najaktywniejszymi uczestnikami i agitatorami.
W 1922 roku w Kazaniu otwarto Tatar Theatre College, gdzie kilkoro dzieci Mutygulli i Gizzinasa, w tym Galia, natychmiast poszło na studia. Od 1923 roku młoda aktorka zaczęła występować na scenie Tatarskiego Teatru Akademickiego i jednocześnie pobierać lekcje śpiewu w Kazańskiej Szkole Muzycznej. To wtedy ostatecznie zdecydowała się na swoją przyszłość, decydując się zostać śpiewaczką operową i wyjechała do Moskwy, aby kontynuować naukę.
Kreatywny sposób
Po ukończeniu konserwatorium Galia wróciła do domu i od 1938 do 1958 występowała na scenie Teatru Opery i Baletu. Wykonała absolutnie wszystkie partie przeznaczone na sopran koloraturowy. Stając się jedną z najsłynniejszych śpiewaczek operowych, Galiya Kaibitskaya zasłynęła także jako wykonawca pieśni swojego ludu i dzieł kompozytorów radzieckich.
W czasie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej Galia występowała w szpitalach, jednostkach wojskowych, wspierała żołnierzy w najniebezpieczniejszych miejscach walk, nie obawiając się żadnych trudności. Tylko w 1943 roku dała ponad sto koncertów w czołówce. Piosenkarz został ranny i otrzymał zasłużoną nagrodę państwową. Po wojnie śpiewaczka wróciła do Teatru Tatarskiego, gdzie kontynuowała karierę operową. W 1963 przeszła na emeryturę i zaczęła pisać wspomnienia, których nie mogła dokończyć.
Dziś jej niepublikowane wspomnienia można oglądać w domu-muzeum poświęconym wielkiemu śpiewakowi operowemu. Znajduje się w tatarskiej wsi Bolshiye Kaibitsy.
Życie osobiste i śmierć
Galia poznała swojego męża, skrzypka i dyrygenta, zasłużonego artysty Auchadejewa Iljasa Wakkasowicza tuż przed wojną, kiedy był głównym dyrygentem jej teatru i dyrektorem Kazańskiego Kolegium Muzycznego. Mieli troje dzieci. Para wychowała jeszcze dwie adoptowane dziewczynki, które po wojnie były sierotami. Jej mąż zmarł w 1968 roku, a Galia odeszła w otoczeniu kochających dzieci i wnuków w 1993 roku. Została pochowana w Kazaniu, gdzie mieszkała w ostatnich latach.
