Ostatnio wzrosło zainteresowanie włoską mandoliną. Spowodowane jest to nie tylko i nie tyle jego popularnością w muzyce ludowej Celtów, Włochów i, co dziwne, Amerykanów, ale raczej uniwersalnością brzmienia instrumentu. O ile wcześniej niezapomniane tremolo można było usłyszeć w serenadach i orkiestrach symfonicznych lub operowych, to z czasem w muzyce rockowej pojawiły się harmonie mandoliny, które w swojej twórczości wykorzystywali sir Paul McCartney, Doors, Led Zeppelin i wielu innych muzyków.
Instrukcje
Krok 1
Pomimo tego, że mandolina jest instrumentem strunowym szarpanym, gra się na niej głównie kostką lub plektronem, palcami - znacznie rzadziej. Konstrukcja tego instrumentu jest taka, że wytwarzany dźwięk jest krótki i szybko zanika, aby przedłużyć jego brzmienie, gra się tremolo, czyli powtórz ten dźwięk bardzo szybko. Jednak, aby tremolo zadziałało, gracz musi nie tylko prawidłowo i równo uderzać plektronem w struny, ale także prawidłowo siedzieć podczas występu.
Krok 2
Dopasowanie wykonawcy powinno być przede wszystkim wygodne, nie powinno być skrępowane. Ponieważ korpus mandoliny leży na nogach, muszą być ułożone jeden na drugim lub obok siebie. Wykonawca lewą ręką trzyma szyjkę mandoliny tak, że szyjka gryfu instrumentu jest lekko uniesiona do lewego ramienia. Wszystkie palce lewej ręki, z wyjątkiem kciuka, są zaokrąglone i opadają na struny ściśle do nich prostopadłe. Kciuk i palec wskazujący prawej dłoni trzymają plektron. W tym przypadku prawa ręka jest równoległa do naciągniętych strun.
Krok 3
Nauka gry na mandolinie jest łatwa. Jest tylko 8 sposobów na wydobycie dźwięku z tego instrumentu: stacatto lub uderzenie, następne uderzenie, akordy, tremolo, legato, tryl, vibrato i glissandro… Podczas grania stacatto ważne jest, aby kostka nie przylegała do sąsiednich strun.
Krok 4
Kolejne uderzenie jest wykonywane, gdy melodia grana jest na jednej lub kilku strunach. Uderzenia plektronowe na różnych strunach naprzemiennie wykonywane są „w górę iw dół”, natomiast uderzenia powinny być rytmiczne. Ważne jest również, aby uważać, aby nie uderzyć w sąsiednie struny. Nie próbuj od razu brać wysokiego tempa, zacznij bardzo powoli i stopniowo, w miarę rozwoju umiejętności, zwiększaj tempo.
Krok 5
Akordy grane są tak samo jak na gitarze, tj. lewą ręką kilka strun zaciska się jednocześnie na różnych progach, a prawą ręką uderzają w struny w jednym kierunku, tj. w górę lub w dół. Nie zapomnij o kilofie, który powinien znajdować się w prawej ręce, a także o „gładkości”, z jaką należy wykonać cios. Ponadto ważne jest, aby palce lewej ręki trzymające struny na gryfie mandoliny nie dotykały sąsiednich strun, w przeciwnym razie akord będzie brzmiał matowo.
Krok 6
Tremolo to szybkie, wielokrotne powtórzenie tej samej nuty, a dźwięk jest płynny, zlewa się w jedno. Wykonawca wydaje dźwięk z szybkimi, równymi rytmicznymi uderzeniami plektronu, które następują po sobie. Naukę tej techniki należy rozpocząć dopiero po opanowaniu kolejnego uderzenia. I choć tremolo to bardzo szybka technika, najlepiej zacząć naukę w bardzo wolnym tempie.
Krok 7
Legato uzyskuje się poprzez szybkie naciśnięcie sznurka na określonych progach. Naciśnij dowolnym palcem lewej ręki strunę na danym progu, a prawą uderzaj w tę strunę i aż do zaniku pierwszego dźwięku, pozostałymi palcami lewej ręki naciskaj tę samą strunę na drugą. biorąc pod uwagę progi, tak uzyskuje się legato.
Krok 8
Szybkie powtarzanie naprzemiennych nut nazywa się trylem. Dwoma palcami lewej ręki w naprzemiennych ruchach należy szybko nacisnąć strunę na danych progach i uderzyć strunę plektronem.
Krok 9
Wykonywanie vibrato i glissando jest bardzo podobne do grania podobnych technik na gitarze. Aby wydobyć dźwięk wibracyjny, konieczne jest, aby palec lewej ręki, naciskając strunę na danym progu, wykonał ruch oscylacyjny struny. Inną opcją jest trafienie prawą ręką na „otwarte”, czyli gdy struna nie jest wciśnięta, jednocześnie potrząśnij lewą ręką szyjką szyjki instrumentu.
Krok 10
Glissando ślizga się, czyli każdy lewy palec na strunie przesuwa się w górę lub w dół podstrunnicy do następnego progu po odtworzeniu dźwięku.
