Adolph Menjou jest nominowanym do Oscara amerykańskim aktorem.
Na ojcu wykonawcą był Francuz, po matce odziedziczył irlandzkich przodków. Po stronie matki Menju był spokrewniony z poetą i pisarzem Jamesem Joyce'em, autorem Ulissesa.
Droga do snu
Adolphe Jean Menjou urodził się w Pittsburghu w 1890 roku, 18 lutego, w rodzinie odnoszącego sukcesy kierownika hotelu. Rodzina przeniosła się do Cleveland, gdzie szef otworzył własne restauracje.
Ojciec Adolfa nie rozpoznawał show-biznesu. Kiedy zauważył, że jego syn pasjonuje się teatrem, wysłał młodzieńca do akademii wojskowej w Indianie.
Po ukończeniu szkoły młody człowiek rozpoczął zajęcia w szkole przygotowawczej. Następnie został studentem Cornell University.
W pełni spełnił wymagania swojego ojca. Jednak w tym samym czasie, gdy otrzymał wykształcenie inżynierskie, Menzhu Jr. rozpoczął kursy teatralne.
Uczelnia musiała odejść po trzech latach: ojciec potrzebował pomocy w prowadzeniu rodzinnego biznesu z powodu trudności finansowych. Młody człowiek musiał wykonywać różne prace.
Droga do kinematografii
W Nowym Jorku wreszcie mógł rozpocząć karierę teatralną. Za namową przyjaciół Adolf rozpoczął próbę sił na scenie teatrów muzycznych iw wodewilu.
Nigdy nie był na Broadwayu. Od 1912 Menge zainteresował się rozwijającym się przemysłem filmowym.
Do 1915 roku młody aktor zaczął grać małe role w filmach dla studiów filmowych. W 1916 roku aspirujący aktor zadebiutował w filmie Tajemnica Niebieskiej Koperty.
Rozwój kariery przerwał pobór do wojska. Brał udział w I wojnie światowej we Francji jako kapitan Korpusu Medycznego w karetce pogotowia.
Po zakończeniu wojny Menzhu znalazł pracę w studiach filmowych. Został reżyserem teatralnym. Wraz z przeniesieniem przemysłu filmowego na zachód Menzhu poszedł za wszystkimi. Kariera aktorska pozostawiła po sobie tylko wspomnienia w postaci małych epizodów i małych ról przemijającej postaci.
Sytuacja ta trwała do 1921 roku. Na początku roku, po sześciu latach ciężkiej pracy, udało mu się zdobyć przyczółek w czołówce tytułów filmowych.
W obrazach z 1921 r. „Witch Doctor” i „Through the Back Door” Adolf nie dostał ostatnich postaci. Grał u boku Mary Pickford.
Wykonawca ma bardzo dobre i silne znajomości. W rezultacie aktor otrzymał kontrakt z Paramount.
Wzorowy filmowiec
Błyskotliwa kreacja Pierre'a Revela, dżentelmena ze współczesnej Francji, scementowała aktora z rolą człowieka najlepiej ubranego.
Od tego momentu artysta zmienił wizerunek. W ponad stu pracach pojawił się przed kamerami jako osoba zmęczona światowymi problemami, zrozumiała dla rodaków szukających pocieszenia.
Praca aktora trwała przez lata dwudzieste. Zagrał zdradzoną małżonkę w Koła Małżeńskim Lubicha w 1924 roku i pokazał postać młodego ojca w filmie z 1925 roku Are Parents People.
Obraz został ponownie nakręcony po pojawieniu się talkie, zmieniając nazwę. Zagrała go Shirley Temple w 1934 roku. Menge stworzył eleganckiego diabła do filmu z 1926 roku „Ucisk szatana”.
Wizerunek aktora playboya został wzmocniony przez filmowanie aktora przez Paramount w Broadway After Dark, The Parisian Gentleman, Sinners in Silks. W projekcie filmowym „Blonde, Brunette” z 1927 roku z Adolfem nakręcono jego młodszego brata Anri, który również wybrał karierę aktorską, ale nie osiągnął dużej sławy.
Wraz z nadejściem ery obrazów dźwiękowych głos stał się dla Menja biletem do świata nowego formatu filmowego. Od kilku lat pracuje w głośnych filmach.
Wyzwania i zwycięstwa
Pierwszym sukcesem było zaproszenie do pracy w marokańskim projekcie cypryjskim w 1930 roku. Otrzymał zwykłą rolę odnoszącego sukcesy Don Juana. Rywalem w fabule był Gary Cooper.
Egzotyka pustyni, bogactwo kontra elegancja legionisty i romantyczne zamiłowanie obojga do piękna na obrazie Marleny Dietrich sprawiły, że zwycięstwo wysokiego, przystojnego Coopera stało się zrozumiałe.
O uwagę aktorki Menjou rywalizował z Garym i poza ekranem. Ale tutaj też nie wygrał.
W następnym roku Adolph otrzymał Oscara za bezwstydnego redaktora na pierwszej stronie Burnsa. Ale Menge dostał obraz przez przypadek, ponieważ postać była pierwotnie przeznaczona dla Louisa Volheima, dziesięć dni przed rozpoczęciem pracy nad zmarłym.
W latach trzydziestych wysoka jakość oferowanych ról stała się normą dla Menju. Liczba kręconych filmów spadła o lata czterdzieste.
Od początku wojny wzrosła liczba występów aktora w programach radiowych. Ponieważ ta osoba, która otrzymała doskonałe wykształcenie, znała sześć języków, ta wiedza była bardzo przydatna w jego działaniach.
Ostatnie lata
Wykonawca w 1942 roku został podstępnym prawnikiem w Roxy Hart, gdzie grał z Ginger Rogers. Zagrał w „Nigdy nie byłeś bardziej zachwycający” z Fredem Astorem, zagrał w „Będę twój” z Diną Durbin oraz w „Walk More Fun with Frank Sinatra”. Jednak we wszystkich filmach muzycznych role trafiły do Menzh.
Reputacja Adolfa została znacznie nadszarpnięta przez jego lojalność wobec republikanów, prawego skrzydła partii. Później stał się prawdziwym oskarżonym o lojalność po przybyciu Josepha McCartneya. W 1947 roku Menjou zeznawał przed rządem w zamkniętych przesłuchaniach w Komitecie Izby Reprezentantów ONZ. Mówił o swoim zaangażowaniu w hollywoodzkie polowanie na komunistów.
Ze względu na poglądy polityczne aktor wszczął konflikt z Katharine Hepburn, zagorzałą radykalną lewicą. W filmach „Żonaty” i „Drzwi na scenę” obaj rozmawiali ze sobą tylko frazą zapisaną w scenariuszu.
W 1951 i 1952, w Snajperze i Poza Missouri, publiczność po raz pierwszy zobaczyła Menzhu bez słynnego wąsa. Ostatnim godnym uwagi dziełem aktora, oprócz działalności telewizyjnej i radiowej, był w 1957 roku antywojenny klasyk „Path of Glory”. Odrodził się jako czarny charakter Gene Broland.
Po wzięciu udziału w kręceniu „Polyanny” w 1960 roku wykonawca rozstał się z dużym kinem.
Adolphe Menjou był dwukrotnie żonaty. Ślub z aktorką Catherine Carver odbył się w 1928 roku. Razem żyli do 1934 roku i rozstali się.
Po rozwodzie nową żoną Menzhu ponownie była aktorka Verri Tizdale. Mieli jedno dziecko, syna Piotra.
Drugie małżeństwo zakończyło się śmiercią Adolfa. Aktor zmarł w 1963 roku, pod koniec października.
