Genialna aktorka Marie Dressler stała się wzorem dla wielu celebrytów. Została pierwszą kobietą, która pojawiła się na okładce The Times.
Marie Dressler została uhonorowana gwiazdą w Hollywood Walk of Fame za wybitny wkład w kino. W rodzinnym mieście performerki, Coborgu, co roku odbywa się poświęcony jej festiwal filmowy.
Droga do powołania
W rodzinie mieszkającego w Kanadzie byłego austriackiego oficera Aleksandra Kerbera 9 listopada 1868 r. urodziło się dziecko. Dziewczyna miała na imię Leila. Anna Henderson, matka noworodka, była piosenkarką. Mój ojciec został organistą w miejscowym kościele.
W swoim chórze dziecko zadebiutowało w wieku czterech lat. Dziewczyna od najmłodszych lat demonstrowała swoje błyskotliwe umiejętności aktorskie. Ale rodzice tylko się uśmiechnęli, dostrzegając prima ambicje swojej córki, której nie wyróżniała ani uroda, ani wdzięk.
Taka postawa nie zniechęciła nastolatka do spełnienia swojego marzenia. W wieku czternastu lat opuściła dom i wstąpiła do zespołu teatralnego pod pseudonimem Marie Dressler. Początkowo marzyła o karierze śpiewaczki operowej. Szybko jednak przeważyła tendencja wodewilowa.
Po dziesięciu latach zwiedzania prowincji, w 1892 roku odbył się długo oczekiwany debiut dziewczyny na Broadwayu. Niezgrabna, pulchna i wysoka aktorka od urodzenia była obdarzona błyskotliwym humorem. W każdej roli Marie demonstrowała nie tylko groteskę, ale i trudny los.
Niezwykły wygląd nie stał się przeszkodą w zdobyciu serc publiczności. Na początku dziewięćsetnych była już uznawana za jedną z najjaśniejszych gwiazd gatunku wodewilowego.
W 1909 i 1910 Marie wydała dwie płyty Dresslera w Edison Records. Szybko rozproszyli się po całym kraju, przynosząc popularność wykonawcy.
Sukces i sława
Jednym ze stałych partnerów scenicznych gwiazdy Broadwayu był legendarny Maurice Barrymore, założyciel słynnej dynastii aktorskiej.
W Nowym Jorku Dressler poznał George'a Hoppera. Został jej mężem. W małżeństwie aktorka urodziła dziecko. Jednak dziewczyna żyła tylko kilka dni. Tragedia stała się przyczyną rozstania małżonków.
Marie całkowicie poświęciła się swojej pracy. Pomogła młodemu kanadyjskiemu performerowi Mackowi Sennettowi zdobyć popularność na Broadwayu. Nigdy nie przeżywali dla siebie romantycznych uczuć, ale przez całe życie utrzymywali przyjazne stosunki.
Sennett i Dressler wspólnie stworzyli własny teatr. Wraz z nim aktorzy podbili Europę w latach 1907-1909. Podczas swojej europejskiej trasy Marie poznała prawdziwą miłość.
Ona i James Dalton pobrali się w 1908 roku. Kłopoty pojawiły się nagle. Była żona Daltona złożyła pozew, twierdząc, że nie było między nimi rozwodu, a teraz były małżonek jest bigamistą.
Dalton dostarczył sądowi dokument potwierdzający rozwiązanie poprzedniego małżeństwa. Jednak była żona przez wiele lat wysuwała roszczenia, sprawiając aktorce kłopoty nawet po śmierci Jamesa.
Kariera filmowa
W 1914 Mac Sennett zaprosił Marie do stworzonego przez siebie studia filmowego. Zaprosił aktorkę do gry w filmie „Tilly's Interrupted Romance”. Dressler z przyjemnością zgodził się na nowe doświadczenie.
Pracowała z początkującymi i prawie nieznanymi Charlie Chaplinem i Mabel Norman. Następnie obaj nazwali Marie swoim nauczycielem aktorstwa.
Na ekranie sukces utrwaliły filmy 1915 i 1917 „Niespodzianka Tilly” i „Lady Scrub”. Po nich pojawiły się "Tilly budzi się", "pielęgniarka Czerwonego Krzyża" i "Agony Agnes".
Dressler zapraszał wówczas artystów teatralnych i scenicznych do organizowania spektakli przed amerykańskimi żołnierzami walczącymi w I wojnie światowej w Europie. Sama performerka stała się wzorem do naśladowania. Inicjatywę poparli inni artyści.
Od 1919 r. w Stanach Zjednoczonych rozpoczął się strajk, domagający się godziwych zarobków i odpowiedniego traktowania artystów. Związek utworzony przez strajkujących wybrał Marie na przewodniczącą.
Gorliwie broniąc praw swoich kolegów, performerka natychmiast stała się głównym wrogiem potentatów filmowych i producentów. Została zaatakowana w prasie, jej nazwisko znalazło się na czarnej liście, z wykluczeniem możliwości kręcenia filmów i grania w teatrze.
Nowe szczyty
Marie pogrążyła się w rozpaczy z powodu prześladowań i wynikającej z nich biedy. Już myślała o tym, jak zakończyć swoją egzystencję, kiedy zadzwonił fatalny zew.
Marion Francis pracowała jako scenarzystka dla MGM Studios. Pamiętał, że się nim opiekował. Teraz stary przyjaciel zaprosił dobrodziejkę na przesłuchanie do filmu Tchórz. Krytycy byli kontrowersyjni na temat pracy. Jednogłośnie stwierdzili, że sztuka Marie była po prostu genialna.
Hollywood zostało ponownie podbite. W 1929 roku Greta Garbo zaprosiła Dresslera do roli jej partnerów filmowych w The Divine Lady i Annie Christie. Twórczy duet uznano za nieporównywalny. Natychmiastowa szczerość Marie natychmiast urzekła widza.
MGM szybko zdała sobie sprawę ze swoich zalet i podpisała kontrakt z aktorką, proponując w 1931 roku główną bohaterkę dramatu „Min i Bill” z Wallace Beery. Sukces był fenomenalny. Świetnie zagrała w filmie Min Divot.
Bohaterka stała się jedną z najbardziej uderzających postaci w swojej artystycznej karierze, przynosząc Oscara. W wieku sześćdziesięciu dwóch lat aktorka stała się prawdziwą gwiazdą po obu stronach Atlantyku.
Nagrody
Dressler otrzymał Oscara. Performerka chodziła po Irene Dunn, Normie Shearer i samej Marlene Dietrich. Kolejno następowały wielkie role w "Polityce", "Downsizing", "Dobrobycie", "Emmie" i "Kolacji o ósmej".
Praca przyniosła Marie do najbardziej dochodowych celebrytów w Hollywood. W 1932 r. za pracę w „Emmie” przyznano nową nominację do złotej statuetki. Jednak tym razem upragniona nagroda trafiła do Helen Hayes.
Dressler był w stanie jasno i ciekawie pokazać dowolne postacie. Każda z jej prac była zupełnie inna od poprzedniej.
Po raz pierwszy w historii zdjęcie Marii z 1933 roku pojawiło się na okładce magazynu Time. Do tego czasu w publikacji nie publikowano zdjęć kobiet.
Sześćdziesiąte piąte urodziny aktorki obchodził cały kraj, uroczystość była transmitowana w radiu.
Kariera została nagle przerwana w tym samym roku z powodu postępującej choroby. Wybitny wykonawca zmarł w 1934 roku.
