Buffy Sainte-Marie to kanadyjska piosenkarka ludowa, która przez ponad trzy czwarte wieku zrealizowała się nie tylko jako piosenkarka, ale także otrzymała powołanie jako artystka, aktywistka, nauczycielka i aktorka. Jest uosobieniem prawdziwego symbolu Kanady.
Biografia
Buffy St. Marie, członek plemienia Indian Cree, urodziła się w rezerwacie położonym w dolinie rzeki K'Apple w Saskatchewan w Kanadzie. Dokładny rok jej urodzenia nie jest znany. Różne źródła podają zarówno 1941, jak i 1942. Faktem jest, że kanadyjska piosenkarka ludowa, będąc sierotą, została adoptowana przez rodzinę Saint-Marie z Massachusetts. Przybrani rodzice dziewczynki również mieli korzenie rdzennych Amerykanów. Częściowo należeli do ludu Mikmak. Sainte-Marie niewiele wiedziała o swoim pochodzeniu. Później chęć poznania historii przodków stała się ważnym bodźcem do rozwoju jej twórczości.
Jako dziecko uczyła się gry na pianinie i uwielbiała poświęcać swój wolny czas na pisanie poezji. A jako nastolatka opanowała grę na gitarze i zaczęła pisać piosenki. Jednak poświęcając czas na swoje twórcze poszukiwania, Buffy nigdy nie zaniedbywała studiów. Ukończyła University of Massachusetts w Amherst w 1962 roku, uzyskując dyplom z filozofii Wschodu. Później w tej samej placówce oświatowej obroniła doktorat z historii sztuki.
Po ukończeniu college'u Sainte-Marie stała się regularnym gościem w Greenwich Village, dzielnicy na zachodnim Dolnym Manhattanie w Nowym Jorku. Jej wyjątkowe spojrzenie i dość szorstko brzmiące wokalne wibrato przykuły uwagę publiczności, najpierw w lokalnych klubach, a potem na całym świecie.
Kariera Buffy Sainte-Marie rozpoczęła się w 1962 roku. W tym czasie występowała w klubach Gaslight Cafe i Gerdes Folk City. Bardzo szybko zostaje zauważona przez szefów wytwórni Vanguard. Otrzymała propozycję podpisania kontraktu iw 1964 roku ukazał się debiutancki album Sainte-Marie „This is my way!”. Znany krytyk muzyczny William Ruhlmenn nazwał go „jednym z najbardziej dramatycznych albumów o tematyce folkowej, jakie kiedykolwiek wydano” na stronie internetowej All Music Guide. Rzeczywiście, poruszył różne tematy, od kazirodztwa po uzależnienie od narkotyków. W 1965 roku ukazał się drugi album Buffy, Many Miles. Zawiera zarówno pieśni ludowe, jak i te pisane przez Sainte-Marie. Na przykład kompozycja Until It's Time for You to Go. Piosenka, która nie cieszyła się popularnością wśród piosenkarza, stała się wielkim hitem w 1972 roku w Europie po tym, jak pojawiła się w wersji Elvisa Presleya. Na przestrzeni lat wykonywali go również Cher, Neil Diamond, Barbra Streisand, Vera Lynn i wokalistka jazzowa Carmen McRae. Takie zapotrzebowanie na jej kompozycje bardzo pomogło Buffy w osiągnięciu stabilności finansowej.
Kolejne dwa albumy piosenkarki, Little Wheel Spin and Spin (1966) oraz Fire & Fleet & Candlelight (1967), również nie pozostały niezauważone zarówno przez krytyków, jak i fanów muzyki folkowej. Sainte-Marie zaczęła pojawiać się w dużych salach koncertowych, takich jak Carnegie Hall w Nowym Jorku. W 1968 roku w Nashville wraz z muzykami studia country Buffy nagrała i wydała kolejny album I'm Gonna be a Country Girl Again.
W tym czasie Sainte-Marie brała udział w popularnych programach telewizyjnych i stała się, jeśli nie gwiazdą, to przynajmniej jednym z najsłynniejszych wykonawców muzyki ludowej. Jej piosenki były często grane w radiu, dopóki nie skrytykowała wojny w Wietnamie. Następnie Sainte-Marie znalazła się na czarnej liście wykonawców „zasługujących na zapomnienie”. Mimo to piosenkarka nadal nagrywała piosenki dla Vanguard i cieszyła się popularnością wśród swoich fanów, którzy byli szczególnie liczni wśród rdzennej ludności Ameryki.
Pod koniec lat 60. Buffy przeniosła się na Hawaje, pomimo różnych projektów, które zmuszały ją do częstych podróży na kontynent. W tych i kolejnych latach twórczy potencjał Sainte-Marie realizował się na różnych płaszczyznach.
Na przykład dołączyła do obsady popularnego programu telewizyjnego dla dzieci Ulica Sezamkowa, pisała o problemach rdzennych Amerykanów w różnych publikacjach drukowanych, wykładała technologię cyfrową i sztukę w Instytucie Sztuki Indian Amerykańskich, zagrała w kilku filmach i, oczywiście, kontynuowała do tworzenia piosenek i muzyki, w tym z wykorzystaniem przetwarzania cyfrowego. Sainte-Marie jest również twórcą fundacji, której celem jest zapewnienie edukacji i stypendiów studentom rdzennych Amerykanów, którzy chcą studiować historię rdzennych Amerykanów i starają się edukować innych o trudnej sytuacji tych ludów.
Buffy Sainte-Marie to niewątpliwie osoba, której twórczość i aktywna pozycja życiowa wywarły znaczący wpływ zarówno na kształtowanie się muzyki ludowej w Ameryce, jak i na świat muzyczny w ogóle.
Sainte-Marie była kilkakrotnie zamężna. Pierwszym mężem piosenkarki ludowej był instruktor surfingu Dewane Bagby. To małżeństwo zakończyło się w 1972 roku.
Kilka lat później Buffy wyszła za mąż za aktora, reżysera, producenta i scenarzystę Sheldona Petersa Wolfchilda. Para miała syna, Dakotę Wolfchild Starblanket, który zagrał z matką na Ulicy Sezamkowej. W 1978 Sainte-Marie i Wolfchild rozwiedli się. A 19 marca 1981 r. Buffy ponownie wyszła za mąż za Jacka Nietzschego.
W swojej posiadłości na jednej z hawajskich wysp Kauai, Sainte-Marie prowadzi odosobnione życie, ćwiczy jogę i hoduje zwierzęta domowe, w tym małego konia, kozy i kota.
