Joan Blondell to hollywoodzka aktorka, gwiazda Złotego Wieku kina. Była nominowana do Oscara, jest właścicielką Tony'ego i spersonalizowaną gwiazdą Alei Gwiazd.
W światowym kinie istnieje wiele szablonów i stereotypów. Jednym z nich jest ugruntowany typ „hollywoodzkiej blondynki”. Zazwyczaj te dziewczyny na zawsze dostają rolę pomysłowych. Rzadko udaje im się odgrywać poważne role. Takim wyjątkiem stała się Joan Blondell.
Czas szukać powołania
Rose Joan urodziła się w artystycznej rodzinie 30 sierpnia 1906 roku. Od matki, aktorki, dziewczyna otrzymała uroczy wygląd, ojciec, który grał komiczne role w wodewilu, obdarzył ją dużym poczuciem humoru i wspaniałym głosem.
Oprócz dziewczynki rodzina miała córkę i syna Glorię i Eddiego. Debiut filmowy miał miejsce, gdy dziecko miało cztery miesiące. Po tym, jak 19-letnia Joan wygrała konkurs Miss Dallas, została zawodniczką Miss Ameryki pod pseudonimem Rosebud Blondell.
Na początku kariery aktorskiej dziewczyna wolała poważniejszą edukację. Uczęszczała do Kolegium Nauczycielskiego Uniwersytetu Północnego Teksasu.
Decyzja o zostaniu aktorką zapadła w 1917 roku. Przyszły wykonawca wyjechał do Nowego Jorku, aby zostać performerem na Broadwayu. Początkujący aktor miał trudności.
Rano pracowała w sklepie, sprzedawała bilety do cyrku, wieczorami sprzątała bibliotekę. Zamieniła się w modelkę i w weekendy pokazywała modne ciuchy na wybiegu.
Rozpoczęcie kariery
Blondell zadebiutowała na Broadwayu w Penny's Arcade (The Arcade) u boku Jamesa Cagneya. Duet odniósł taki sukces, że wykonawcy natychmiast otrzymali zaproszenie z Hollywood.
Gwiazda Broadwayu, Al Johnson, wykupił prawa do produkcji, która trwała trzy tygodnie. Postanowiono sfilmować sztukę z nieodzownym udziałem Joanny w filmie.
Aspirujący wykonawca ze wspaniałymi perspektywami przeniósł się do Hollywood. Jack Warner zasugerował, aby zmieniła nazwisko na Inez Holmes, ale nie otrzymał na to zgody.
Film został wyświetlony w 1930 roku pod tytułem „Święto grzeszników”. Publiczność doceniła film. James i Joan otrzymali kontrakt od Warner Bros.
Para zagrała w sześciu filmach. Obie stały się jedną z najpopularniejszych par filmowych w historii świata. W 1931 roku na ekrany kin wszedł film z udziałem lubianej przez publiczność pary pod intrygującym tytułem „Wróg publiczny”.
W tym samym czasie powstał kolejny udany tandem. Filmowcy nakręcili razem Blondell i Glendę Farrell. W nowej komedii „The Gold Miners of 1933” dziewczyny wystąpiły w roli koleżanek z poszukiwaczy złota.
Podczas Wielkiego Kryzysu para ta stała się ulubieńcem Amerykanów. Piosenka „Remember My Forgotten Man”, wykonana na jednym z obrazów Joanny, zamieniła się w prawdziwy hymn tamtych strasznych czasów. Wielu aktorów straciło wówczas karierę.
Zbudowała go natomiast urocza niebieskooka blondynka. Zagrała w Nurse, Make Me a Star, Dream Factory i The Gold Miners of 1937.
Życie rodzinne
W 1931 roku obiecujący wykonawca został nominowany do nagrody WAMPAS Baby Stars.
W latach trzydziestych Blondell stał się jedną z najpopularniejszych gwiazd na świecie. Nie zgodziła się strzelać, za co zaproponowano jej mniej niż milion dolarów, zagrała ponad pięćdziesiąt ról.
Jej wiernymi fanami byli zarówno Clark Gable, jak i Erroll Flynn. Jednak Joan wybrała kamerzystę George'a Burnsa. Para została mężem i żoną w 1922 roku.
W małżeństwie urodziło się jedyne dziecko, syn Normana. Następnie został producentem i reżyserem. I dał słynnej aktorce troje wnucząt. Rodzina rozpadła się w 1936 roku.
Zaraz po rozwodzie Joanna ponownie wyszła za mąż. Została żoną piosenkarza i artysty Dicka Powella. Mieli córkę Ellen. Wybrała zawód fryzjera-stylisty i celowała w nim. Para rozpadła się w 1944 roku.
Producentem był trzeci mąż tej olśniewającej blondynki, Mike Todd. Małżeństwo trwało od 1947 do 1950 roku.
Aktorka rozstała się z Warner Brothers w 1939 roku. Grała drobne postacie. W latach czterdziestych nadszedł trudny czas dla gwiazdy.
Nowa tura
Ze względu na wiek Joan rzadziej oferowano główne role. Życie rodzinne nie wyszło. Blondell postanowiła nie zniechęcać się, ale zmienić swój wizerunek. Przeszła do poważnych ról związanych z wiekiem i zmieniła kino na telewizję.
Wynik przekroczył wszelkie oczekiwania. Aktorka brała udział w serialach "Strefa mroku" i "Dr Kielder", grała w "Police Story" i innych projektach telewizyjnych. W 1951 roku aktorka była nominowana do Oscara za pracę w The Blue Veil.
Film w 1963 roku został dwukrotnie nagrodzony najwyższą telewizyjną nagrodą Emmy w 1964 roku”. W 1958 roku Joan otrzymała prestiżową nagrodę teatralną Tony za sztukę The Tightrope Walker.
Występ Blondell w The Cincinnati Kid, Grease, Premiere, The Greatest Show on Earth od 1956 do 1979 uciszył wszystkich jej krytyków.
Nawet nieżyczliwi zmuszeni byli przyznać się do niewątpliwego talentu aktorki.
Za pracę w „Cincinnati Kid” z Normanem Juysonem prawie wszyscy najsłynniejsi krytycy uznali Joan za najlepszą aktorkę i nagrodzili ją „Złotym Globem”.
W 1971 roku performerka napisała swoją autobiografię. W 1975 roku wykonawca otrzymał spersonalizowaną gwiazdę na Alei Gwiazd. Jednak w tym czasie Joanna była już poważnie chora. Zmarła w 1979 roku 25 grudnia.
W portfolio filmowym i cielesnym aktorki znajduje się ponad sto siedemdziesiąt prac.
