Uroczy aktor charakterystyczny amerykańskiego kina - Dean Jagger. Udało mu się podbić miliony widzów, pozostając poszukiwanym i popularnym przez całe życie.
Ira Dean Jagger to nagrodzony Oscarem amerykański aktor filmowy. Uśmiechnięta, sympatyczna osoba, która podczas swojej twórczej drogi odegrała ogromną liczbę ról, głównie w tle. Jego talent do przekonywania widza, nawet gestem czy spojrzeniem, pozwolił pozostawić w kinie niezapomniane piętno. To wszechstronny człowiek, pasjonujący się swoim zawodem, wysokiej jakości jedzeniem na ekranie. Poświęcił się całkowicie służbie kulturze, teatrowi, kościołowi. Na jego drodze byli wspaniali ludzie, którzy wpłynęli na jego losy, którzy przyczynili się do ukształtowania jego osobowości.
Biografia
Dean urodził się w małym miasteczku Calumbus Grove w stanie Ohio 7 listopada 1903 roku. Kształcił się w miejscowym gimnazjum, ale dwukrotnie został wyrzucony za swoje zachowanie. Lubił swobodnie i żartobliwie wyrażać emocje, parodiować, co nie podobało się jego nauczycielom i dyrektorowi. Kiedy udało mu się ukończyć szkołę średnią i wstąpić do prywatnej uczelni, został nauczycielem w szkole podstawowej, formalnie otrzymując wykształcenie nauczycielskie. Równolegle z pedagogiką występował w sztukach szkolnych, audycjach radiowych, zainteresował się aktorstwem iw 1928 poszedł do szkoły teatralnej.
Wysoki, czarujący przystojny mężczyzna marzył o błyskotliwej karierze, ale wstydził się małej wady mowy, seplenienia. Jednak gdy tylko znalazł się przed obiektywem aparatu, usłyszał petardę i napis „silnik”, bo po tym problemie nie było śladu.
Kariera
Pierwsze kroki na ścieżce twórczej rozpoczęły się wraz z debiutem produkcji niemego filmu. Była to Kobieta z piekła rodem (1929) z udziałem Mary Astor. Potem było jeszcze kilka filmów, które zdołały zwrócić uwagę reżyserów na sztukę Jaggera, pozwalając mu odnieść sukces i popyt. Po zagraniu w 1930 roku w komedii muzycznej „Wow!”, Dean tymczasowo przerwał filmowanie i wycofał się z zawodu.
Postanowił spróbować siebie jako wykonawca teatralny na scenie na Broadwayu, w 1933 roku po raz pierwszy pojawił się z kolegami w dramacie „Tobacco Road”. Ale w 1934 powrócił do kina pełen energii i nowych pomysłów. Przez następne cztery lata Dean pracował jak opętany, zdołał zagrać w sześciu filmach w ciągu roku. Jednocześnie nie chwycił się wszystkiego, grał pięknie, z natchnieniem, nie zatrzymując się na występy na Broadwayu. W ciągu swojego długiego życia wykonał ponad 15 przedstawień teatralnych.
Najbardziej uderzająca w 1940 roku była rola Brighama Younga, amerykańskiego przywódcy religijnego, mormona i drugiego prezydenta Kościoła Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich. Według George'a Pipera, osobistego konsultanta, który znał Younga, Ira nie jest po prostu pozornie podobny do bohatera powieści o tym samym tytule, ale nawet mimika i gestykulacja zdradza w nim prawdziwego mormona tamtej epoki. Później słynny dziekan zaczął skrupulatnie studiować tę naukę, zbierać materiały, pisać eseje, aw 1972 roku wstąpił w szeregi mormonów.
Potem było jeszcze pięć czarujących ról w filmach: „Western Union”, „Kiedy nieznajomi się ożenią”, „Siostra Kenny”, „Łowcy nagród”, „Jasne święta”, „Twelve O'clock Up”, „Gra o śmierć””. Ich udana praca zbliżyła go do kręcenia dramatu wojskowego Vertical Takeoff z 1950 roku, który przyniósł mu Oscara za rolę majora Harveya Stovalla. Zagrał także w wielu lekkich westernach, melodramatach, gdzie jego bohaterami byli emerytowani generałowie, żołnierze i bezradny szeryf.
Ponadto, kontynuując występy w filmach, występował w telewizji, radiu i pisał eseje. Najbardziej znane, rozpoznawalne programy: „Studio 57”, „F. B. I.”, „The Fugitive”, „Nickname Smith and Jones”. Pracował w serialu „Pan Novak”, co dwukrotnie pozwoliło mu wystąpić w nominacji do nagrody Emmy. Był gospodarzem programu telewizyjnego This Is Life, za który został następnie nagrodzony Honorową Nagrodą za Doskonałość w Amerykańskiej Telewizji Dziennej.
Zagrał ostatnią rolę doktora Schaeffera w horrorze „Miasto zła” (1987) na krótko przed śmiercią.
Życie osobiste
Ira Dean Jagger wiódł długie i szczęśliwe życie. Dorastał w dużej, szczęśliwej rodzinie ze swoimi braćmi i siostrami. Rodzice zawsze wspierali swoje dzieci, zachęcali do ich wyboru.
Był trzykrotnie żonaty, szczerze kochany i kochany, wychował cudowną córkę z drugiego małżeństwa. Pierwszą żoną była młoda aktorka Antoinette Lawrence, z którą przeżył 8 szczęśliwych lat (1935-1943), ale nie było razem dzieci. Druga żona Gloria Ling zdołała dać mu urocze dziecko. Trzecia żona Etty, May Norto, przeżyła Deana zaledwie rok, mieszkając z nim przez 23 lata. Całe życie poświęciła mężowi, tańcząc, była choreografką w środowisku teatralnym.
Dla Distinguished Service jego wkład w kino został nagrodzony tytułem honorowym i otrzymał gwiazdę na Hollywood Walk of Fame. Ma w swoim arsenale dwie najważniejsze nagrody – Oscara 1950 dla najlepszego aktora drugoplanowego w Vertical Takeoff oraz dzienną nagrodę Emmy 1980 za wybitne osiągnięcia w prowadzeniu przedstawień religijnych. Wszystkie jego rzeczy osobiste i nagrania zostały przeniesione na Uniwersytet Brighama Younga.
Aktor zmarł na atak serca w Santa Monica w Kalifornii w wieku 87 lat i został pochowany w Lakewood Memorial Park. Był człowiekiem bystrym, pamiętanym z charakterystycznych ról, choć drugiego planu, ale granym przez niego jednym tchem.
