John Mills, jego kariera aktorska rozpoczęła się pod koniec lat dwudziestych. Nieustraszony bohater czarno-białego kina. Sir John Mills, znany aktor w Wielkiej Brytanii i mało znany światowej publiczności, zyskał narodową sławę podczas II wojny światowej.
John Mills jest popularnym angielskim aktorem, który zagrał w ponad 120 filmach w ciągu 70 lat. Pragnienie Millsa, aby stworzyć psychologicznie dokładne obrazy zwykłych ludzi, popchnęło go do jednego z pierwszych miejsc w angielskim kinie podczas rozwoju realistycznej kinematografii.
Biografia Johna Millsa
Lewis Ernest Watts Mills urodził się 22 lutego 1908 roku w North Elmham w Norfolk. Dzieciństwo spędził w Felixstowe, Suffolk. Uczęszczał do liceum dla chłopców w Norwich. Tam zagrał pierwszą rolę w sztuce Szekspira „Sen nocy letniej”. Po ukończeniu szkoły wyjechał do Londynu. Debiutując w 1929 roku, Mills zagrał Hamleta w cenionym londyńskim Old Vic, rola, która przyniosła mu reputację jednego z najbardziej utalentowanych aktorów na świecie. W latach 30. aktor występował w licznych rewiach, musicalach i pełnoprawnych sztukach teatralnych. Następnie poznał słynnego dramaturga, aktora i scenarzystę Noela Cowarda, występującego w jego rewii „Słowa i muzyka”.
Kariera aktora
John Mills zadebiutował w filmie w 1932 roku. Na początku grał role postaci w drugorzędnych filmach.
Zaczynał od przechodzących ról w niskobudżetowych filmach, wkrótce stał się czołowym aktorem. Do jego najważniejszych przedwojennych filmów należy film historyczny „Róża Tudorów” (1934). W 1939 roku John Mills zyskał światową sławę dzięki udziałowi w filmie „Goodbye, Mr. Chips”. W 1939 został wcielony do wojska, ale w 1942 został zwolniony z powodu wrzodu dwunastnicy.
Role główne
Jedną z tych ról był marynarz Shorty w filmie „W którym służymy” (1942). W tym samym roku John Mills zagrał u boku Carol Reed w filmie Młody pan Pitt. W 1946 zagrał w filmowej adaptacji powieści Charlesa Dickensa Wielkie nadzieje, a następnie bohatera narodowego, polarnika, kapitana Roberta Scotta w filmie Scott z Antarktydy (1948).
Role w filmach wojennych
Przez następne dziesięć lat grał głównie w filmach wojennych, takich jak Historia Golditza (1954), Fale nad nami (1955) i Trudna droga do Aleksandrii (1958). W tym okresie ukształtował się jego bohater: zwykły, zwyczajny człowiek, który jednak pod presją okoliczności wykazuje najlepsze cechy swojej natury: odwagę, wytrwałość i oddanie.
Mills był w stanie pokazać niespójność ludzkiego charakteru. Jedną z najlepszych ról tego typu był dowódca batalionu Basil Barrow w dramacie psychologicznym Melodie chwały (1960). Słynny Alec Guinness został partnerem Millsa w tym filmie. Za tę rolę Mills otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora na Festiwalu Filmowym w Wenecji w 1960 roku.
Role drugoplanowe
Następnie, pomimo pogarszającego się stanu zdrowia, John Mills grał małe role w wielu projektach filmowych - od „Hamleta” Kennetha Branagha po „Jasna Fasola” Rowana Atkinsona.
Ale nie mniej interesujące były jego role drugoplanowe - szewca Willie Mossop w komedii Wybór Hobsona (1953), prywatny detektyw Albert Parkis w dramacie romantycznym Koniec romansu (1955) na podstawie powieści Grahama Greene'a, Platon Karataev w dramacie adaptacja filmowa powieści Tołstoja Wojna i pokój”(1956) i wiele innych.
Na początku lat 60. Mills zagrał w kilku filmach ze swoją najmłodszą córką Haley: w dramacie kryminalnym Tiger's Bay (1959), komedii rodzinnej The Parent Trap (1961), filmie przygodowym The Truth About Spring (1966), dramacie Kredowy ogród” (1964) i komediodramat „Sprawy rodzinne” (1966).
W 1970 roku Milzs zagrał jedną ze swoich najsłynniejszych ról - wiejskiego idiotę Michaela w historycznym dramacie Córka Ryana (1970), za który otrzymał Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego.
Przez wszystkie kolejne lata aktor grał głównie w małych rolach i odcinkach. Wśród najsłynniejszych filmów z jego udziałem: „Och, co za wspaniała wojna!” (1969), Lady Carolina Lam (1972), Oklahoma jaka jest (1973), Gandhi (1982).
Role w serialach i filmach dokumentalnych
Mills wystąpił także w serialach telewizyjnych, z których najsłynniejszym był serial science fiction Quartermass (1979). W 1992 roku John Mills prawie stracił wzrok, ale po tym grał dalej. W 1998 roku wziął udział w filmowej wersji słynnego musicalu Koty.
W 2002 roku reżyser Marcus Dillistone wyreżyserował dokument Memoirs of John Mills, który zawiera wywiady z samym Millsem, jego dziećmi i reżyserem Richardem Attenborough, a także historie i sceny z jego filmów The Hard Way to Alexandria i Dunkierka. W filmie występują także przyjaciele i koledzy Millsa: aktorzy Laurence Olivier, Walt Disney, David Niven, Dirk Bogard, Rex Harrison i inni.
Aktor był ostatnio widziany na krótko na szerokim ekranie w filmie Stephena Fry'a "Młodzi i jasni" z 2003 roku, ale dla wielu Brytyjczyków Mills pozostanie nieustraszonym bohaterem czarno-białego kina.
Nagrody i wyróżnienia Johna Millsa
- 1960 - Nagroda dla najlepszego aktora na Festiwalu Filmowym w Wenecji
- 1960 - dowódca rycerski Orderu Imperium Brytyjskiego
- 1967 - Nagroda dla najlepszego aktora na MFF w San Sebastian
- 1971 - Złoty Glob
- 1971 - Zdobywca Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego
- 2002 - Nagroda Honorowa Brytyjskiej Akademii Sztuk Filmowych i Telewizyjnych
Życie osobiste aktora
Pierwszą żoną Millsa była aktorka Eileen Raymond. Pobrali się w 1927 roku i rozwiedli się w 1941 roku.
Drugą żoną aktora była dramaturg Mary Haley Bell. Ich małżeństwo wojenne w 1941 roku trwało 64 lata, aż do śmierci Millsa w 2005 roku. W 2001 roku, w wieku 89 i 92 lat, szczęśliwa para postanowiła wreszcie wziąć ślub kościelny. Millsowie mieli troje dzieci: dwie córki Juliet Mills i Hayley Mills, obie słynne brytyjskie aktorki, oraz syna Jonathana Millsa. Wnuk Millsa, Crispian Mills, jest muzykiem i założycielem indie rockowego zespołu Kula Shaker.
Aktor zmarł 23 kwietnia 2005 roku w swoim domu w Chiltern w angielskim hrabstwie Buckinghamshire w Wielkiej Brytanii z powodu infekcji płuc. Królowa Elżbieta II, dowiedziawszy się o śmierci aktora, wyraziła wielki żal.
