Termin „akord” jest dobrze znany każdemu profesjonalnemu muzykowi. Specjalna dyscyplina muzyczna, zwana „harmonią”, zajmuje się badaniem rodzajów akordów.
Zwyczajowo nazywa się akord ogólnie przyjętą jednostką muzyczną, która jest kombinacją trzech nut, między którymi odstępem jest tercja, czyli trzy półtony. Ta definicja terminu pojawiła się w 1732 roku za sprawą niemieckiego kompozytora i teoretyka muzyki Johanna Gottfrieda Waltera. To on zaproponował zastąpienie ówczesnego szerszego znaczenia akordu jako zestawu jednocześnie brzmiących nut tym, które jest znane współczesnym muzykom. Oprócz klasycznych triad często spotyka się bardziej złożone akordy, które mogą zawierać cztery, pięć lub siedem dźwięków. Te dwa ostatnie, zwane odpowiednio akordami non-akord i undecima, nie są zbyt powszechne, zwłaszcza w przypadku prostych kompozycji gitarowych. Wśród akordów złożonych najczęściej występują kombinacje czterech dźwięków - tak zwane akordy septymowe. Trzy prymy są oddalone od siebie o jedną trzecią, tak jak zwykłe triady, ale czwarty dźwięk jest odtwarzany jako septyma od tercji, a każdy akord ma tak zwaną prymę. Zwyczajowo nazywa się najniższą nutę akordu. Korzeń nadaje również nazwę całemu akordowi. Tak więc, jeśli triada jest reprezentowana przez nuty „C”, „E” i „G” jednej oktawy, akord zostanie nazwany „C”. Pod koniec XIX wieku niektórzy muzycy próbowali zastąpić zwykłe akordy tercowe z kwartami, interwał między nutami, w którym nie były trzy, ale cztery kroki. Zmiana ta nie zyskała jednak powszechnej popularności, jednak dziś w muzyce często stosuje się dysonanse, a także tak zwane akordy mieszane, różniące się budową od klasycznych, aby nadać utworowi barwę i osobowość.
