Od dzieciństwa Hattie marzyła o zostaniu aktorką. I choć wiele osób wierzyło, że ze względu na jej pochodzenie nigdy nie stanie się popularną gwiazdą filmową, McDaniel wciąż zdołała zbudować udaną karierę i zdobyć sławę. Na początku swojej kariery musiała grać role pokojówek i pokojówek, co często ją denerwowało, ale po pewnym czasie Hattie stała się jedną z najbardziej rozchwytywanych aktorek w Ameryce, z którą chcieli współpracować nawet najsłynniejsi reżyserzy.
Biografia
Hattie urodziła się w rodzinie byłych niewolników w Wichita w stanie Kansas w USA. Była najmłodszym dzieckiem w 13-osobowej rodzinie. Jej matka, Susan Holbert, była piosenkarką w organizacji religijnej, a jej ojciec, Henry McDaniel, walczył w wojnie domowej z siłami Kolorów w Stanach Zjednoczonych. Nieco później rodzina przeniosła się do Kolorado, gdzie Hattie wstąpiła do lokalnej Szkoły Orientalnej.
Jej rodzeństwo było kreatywnymi ludźmi. Zaczęli grać w teatrze i filmach krótkometrażowych. Hattie również chciała zostać aktorką. Od dzieciństwa doskonali swoje umiejętności aktorskie i pisania piosenek. W młodości dziewczyna występowała z zespołem koncertowym Hound Melodies, gdzie była solistką i kompozytorem muzyki. A po chwili Hattie przeniosła się do Chicago, gdzie zaczęła współpracować z lokalnymi stacjami radiowymi, sprzedając im swoje piosenki. Wszystko to jednak nie przyniosło dużo pieniędzy.
Kariera
W 1929 r. załamała się giełda w USA i Hattie znalazła się bez pracy. Musiała pracować jako sprzątaczka w madryckim klubie, żeby jakoś zarobić na życie. Jednak to tutaj właściciel lokalu po raz pierwszy zaprosił ją na masową scenę i występy przed publicznością. Od tego czasu dziewczyna zaczęła co wieczór wykonywać swoją muzykę.
Nieco później McDaniel przeprowadziła się do Los Angeles, gdzie mieszkały jej siostry i brat. Tam próbowała zostać obsadzona do roli w filmie, ale zamiast tego wzięli inną aktorkę. Jednak jego bratu udało się namówić Hattiego do programu radiowego „Optymistyczna godzina bez śniadania”, mówiąc jego założycielom, że jego siostra miała wcześniejsze doświadczenia z podobnymi występami. Była długoletnią gwiazdą radia w programie „Hello Hattie”, który szybko zyskał popularność.
W 1931 roku McDaniel postanowiła ponownie spróbować swoich sił w kinie i tym razem jej się to udało. Hattie dostała rolę pokojówki w Złotym Zachodzie, a następnie rozpoczęła udaną współpracę z reżyserem Nie jestem aniołem, gdzie również grała pokojówkę. Wszystko to pozwoliło jej dołączyć do Gildii Aktorów Ekranowych w 1934 roku, przyciągnąć uwagę opinii publicznej i zdobyć większe role w filmach. Na przykład w 1935 roku dziewczyna marzyła w filmie „Mały pułkownik” wraz z tak znanymi aktorami, jak Shirley Temple i Lionel Barrymore.
Już po kilku miesiącach ukazał się nowy film z udziałem McDaniel, w którym zagrała główną rolę. W filmie sędzina „Proust” w pełni zademonstrowała nie tylko swoje umiejętności aktorskie, ale także talent muzyczny, ponieważ na planie musiała dużo śpiewać. Od tego czasu kariera aktorki zaczęła rosnąć. Dostaje role w kultowych filmach ubiegłego wieku: „Alice Adams”, „Boat Show”, „Saratoga”, „Angel Shop”, „Przeminęło z wiatrem”.
Mimo wielu sukcesów McDaniel byli i tacy, którzy krytykowali jej aktorstwo. Tak więc wielu Afroamerykanów, chociaż byli zadowoleni z jej „Oscara” za obraz „Przeminęło z wiatrem”, wierzyło, że Hattie promuje w nim warstwę właścicieli niewolników i potępia siły, które ją zniszczyły.
W 1942 roku aktorka rozpoczęła nową falę popularności po udziale w filmie „To jest nasze życie”, w którym ponownie zagrała rolę służącej, która borykała się z problemami rasowymi, gdy jej syn, student prawa, został nielegalnie oskarżony o morderstwo. W następnym roku McDaniel zagrał także w Under a Lucky Star, Song of the South i Mickey. To były jej ostatnie role.
kreacja
W trudnych latach II wojny światowej Hattie organizowała masowe demonstracje dla żołnierzy. Zbierała zespoły aktorów i chodziła z nimi na koncerty, aby rozweselić żołnierzy i zainspirować ich do zwycięstwa. Razem z kolegami McDaniel często pojawiała się w bazach wojskowych, urządzała przyjęcia dla oficerów, brała udział w wiecach, aby zbierać fundusze na wsparcie żołnierzy. W ramach takiej akcji Hattie występowała z własnymi piosenkami, a także wykonywała szkice komiksowe.
Życie osobiste
McDaniel poślubił zwykłego pracownika Howarda Hickmana w 1991 roku, ale cztery lata później zmarł na poważną chorobę. Jej drugi mąż, George Langford, również zmarł tragicznie od rany postrzałowej w styczniu 1925 r., wkrótce po ślubie.
Wstrząśnięta trudnymi okolicznościami życia Hattie przez długi czas nie mogła dojść do siebie i znaleźć nowego partnera. Dopiero w marcu 1941 roku po raz trzeci wyszła za mąż za Jamesa Crawforda, który wówczas pracował jako sprzedawca nieruchomości w Arizonie. W 1945 roku McDaniel uznała, że zaszła w ciążę i zaczęła już przygotowywać się do narodzin dziecka, ale jak się później okazało, ta ciąża okazała się fałszywa. Doprowadziło to kobietę do przedłużającej się depresji. Potem nastąpiły skandale i kłótnie z mężem, a ostatecznie para musiała zerwać stosunki.
W 1949 Hattie po raz ostatni wyszła za mąż. Dekorator wnętrz Larry Williams został jej nowym wybrańcem. Jednak w 1950 roku pewna kobieta stwierdziła, że ich wspólne pięć miesięcy było splamione „kłótniami i zamieszaniem”. Niedługo potem McDaniel doznał niewydolności serca i został przyjęty do szpitala w stanie krytycznym.
A 26 października 1952 roku aktorka zmarła na raka piersi w wieku 59 lat w Cinema House w Kalifornii. Tego dnia tysiące żałobników zgromadziło się przed jej domem w Hollywood, aby po raz ostatni zobaczyć swoją ukochaną gwiazdę filmową.
