Pięć nominacji do Oscara, Złoty Glob dla najlepszego aktora drugoplanowego w dramacie Court (1955). Jedyne dziecko Helen i J. T. Kennedy, Arthur przeszedł ciernistą drogę od sceny teatralnej do światowych ekranów telewizyjnych.
Biografia
Arthur Kennedy urodził się w 1914 roku w Worcester, małym miasteczku w stanie Massachusetts w Stanach Zjednoczonych. Tutejsza Akademia stała się jego pierwszym krokiem na drodze do sławy aktorskiej, odkrywając naturalny talent i jasną fakturę młodego człowieka. Resztę dopełnił czas, reflektory i „gwiazdowe” znajomości.
Niewiele wiadomo o dzieciństwie i młodości Arthura Kennedy'ego. Po ukończeniu Akademii Worcester kontynuował naukę w Carnegie Mallon School of Drama - tak nazywał się wydział Kolegium Artystycznego Uniwersytetu o tej samej nazwie - na Wydziale Sztuk Dramatycznych. Absolwenci otrzymali tytuł licencjata i możliwość kontynuowania kariery teatralnej, z czego Arthur skorzystał, podejmując pracę w teatrze Globe.
Podczas zwiedzania trupy z repertuarem opartym na twórczości Williama Szekspira 24-letni młodzieniec zwrócił na siebie uwagę Maurice'a Evansa: ten słynny brytyjski aktor teatralny od dawna pracuje w Stanach, specjalizując się w sztuce współczesnej. dramaty społeczne. Współpraca między Evansem i Kennedym trwała pomyślnie do 1940 roku, kiedy to szczęśliwa szansa sprawiła, że Arthur poznał Jamesa Cagneya (na zdjęciu poniżej) - w przyszłości ten człowiek z rolą gangstera będzie nazywany jednym z najbardziej rozchwytywanych aktorów w Złoty wiek Hollywood.
Kariera na ekranie i w kinie
Podróż Arthura Kennedy'ego na duże ekrany rozpoczęła się od tego rodzaju jedzenia. Jego debiutancka rola w filmie „Podbij miasto” w 1940 r. (adaptacja dzieła o tym samym tytule autorstwa Abena Candeli) nie pozwoliła mu jeszcze obudzić się sławnym, ale zasłużył na zaproszenie do „High Sierra” - Przygodowy film akcji Raoula Walsha. Partnerami Kennedy'ego w głównych rolach byli Ida Lupino i Humphrey Bogart.
Druga wojna światowa odcisnęła również swój „bojowy” ślad w karierze Arthura Kennedy'ego. Kontynuując współpracę z Raoulem Walshem, aktor zagrał w dramacie biograficznym Zginęli w swoich postach, który ilustruje wydarzenia amerykańskiej wojny domowej z Indianami oraz znaczenie George'a Armstronga Custera w tym konflikcie. Film opowiada o sile woli, chęci wygrania w każdych okolicznościach. Następnie główna rola w „Desperate Journey”: opowieść o rzeczywistej konfrontacji świata z agresywną polityką Niemiec. Film był nominowany do Oscara za najlepsze efekty specjalne.
Kennedy w przebraniu pilota zwrócił uwagę Howarda Hawksa, który zaprosił aktora do dramatu wojskowego „Air Force”, który opowiada o bombowcu B-17 (Mary Ann) i jego załodze. W 1944 roku film akcji otrzymał Oscara za najlepszy montaż.
Klasyczna szkoła dramatu, opanowana w młodości przez Arthura Kennedy'ego, nie pozwalała mu czuć się komfortowo w kinie głównego nurtu, więc po zakończeniu II wojny światowej powrócił do teatru, zaczynając budować karierę na Broadwayu. I nie bez powodzenia – w 1949 roku został właścicielem młodej (założonej w 1947 roku) nagrody Tony Theatre Award, przyznawanej corocznie za osiągnięcia w dziedzinie teatru amerykańskiego, w tym musicali na Broadwayu.
Od czasu do czasu powracając na ekrany, Arthur Kennedy zgodził się zagrać drugoplanową rolę w dramacie sportowym „Champion” (1949), który stał się pierwszym z pięciu w jego zbiorze nominacji do Oscara. Statuetka trafiła jednak do filmu tylko za najlepszy montaż. A sam Arthur w końcu miał okazję zademonstrować na ekranie swój dramatyczny potencjał, ze szczerą udręką, grając osobę niepełnosprawną.
Potem były „Jasne zwycięstwo” (1951, „Złoty Glob” za najlepszy scenariusz), „Proces” (1955, „Złoty Glob” dla aktora drugoplanowego), „Playton Place” (1957), „And They Run Up” (1958). Nawet jeśli zdjęcia nie zdobyły Oscara, aktor zdobył już „złoty” pociąg z licznych nominacji.
Na tym właściwie zakończył się jego twórczy sukces na ekranie. Lata 60. i 70. Kennedy spędził nie tylko w Stanach Zjednoczonych, ale także filmował za granicą. Znaczących dzieł było jednak niewiele, a większość została nawet uznana za niepowodzenia na poziomie krytyków filmowych i publiczności. Jednak przed całkowitym odejściem z zawodu Arthur Kennedy odniósł jeszcze dwa triumfy.
Rodzaj dramatu religijnego, adaptacja powieści o tym samym tytule „Elmer Gantry” (1960), w której aktor dostał jedną z głównych ról, otrzymał najwyższą nagrodę w trzech nominacjach jednocześnie i nie pozostał niezauważony przez świat publiczny. A potem - najlepszy film w 1963 roku, właściciel siedmiu cenionych statuetek "Lawrence z Arabii". Historyczny dramat o angielskim agencie wywiadu T. E. Lawrence zgromadził Petera O'Toole'a, Aleca Guinnessa, Anthony'ego Quinna, Jacka Hawkinsa.
Na początku lat 80. Arthur Kennedy oficjalnie opuścił plan i przeprowadził się z dziećmi do skromnego domu na obrzeżach Connecticut. Jednak jego ostatnia rola przypadła na 1989 rok. Reżyser John David Coles namówił aktora, by wystąpił w dramacie Signs of Life, proponując rolę jednego z mieszkańców małego miasteczka, w którym zamknięto stocznię.
Życie osobiste
Aktor nigdy się z nią nie obnosił, więc prawie mniej wiadomo o niej niż o dzieciństwie i młodości Arthura Kennedy'ego. W 1938 po raz pierwszy i jedyny ożenił się z Mary Cheffrey i tylko śmierć mogła przerwać tę miłość - jego żona zmarła w 1975 roku. Jego rodziną były dzieci: syn Terrence i córka Laurie, z którymi spędził ostatnie lata życia.
I okazały się wcale nie proste: najpierw rak tarczycy, potem komplikacja w oczach. Bezpośrednią przyczyną śmierci był zaniedbany złośliwy guz mózgu.
Grób Arthura Kennedy'ego znajduje się na cmentarzu Woodlawn w kanadyjskiej prowincji Nowa Szkocja.
